De Adoptieprocedure
Als je wilt adopteren, moet je in de eerste plaats veel geduld hebben. Er is een verplichte procedure in Nederland. Iedereen die wil adopteren moet deze procedure doorlopen. Daarna is het per bemiddelaar waar je mee wilt gaan adopteren weer een aparte procedure. Tot slot heeft ieder land waar adoptiekinderen vandaan komen weer eigen regels. Hieronder lees je welke procedure wij hebben gevolgd.
Procedure 1
Procedure 2
Procedure 3 (polsing)
Wat is polsing?
Weer een telefoontjeWat is polsing?
Hoe gaat dat nu?
Voor alle procedures
De inschrijving
Eind juli 2000 hebben wij het aanvraagformulier ingevuld en aan het ministerie van justitie opgestuurd waarin wij aangeven wij graag een kindje wilden adopteren. Op 4 augustus 2000 hebben wij bericht van hen ontvangen dat zij onze aanvraag in behandeling hebben genomen en hebben wij ons BKA (Buitenlands Kind ter Adoptie) nummer ontvangen. Dit nummer bepaald voor een deel de volgorde in de procedure. Wij waren nummer 218 in het 3e kwartaal van 2000.
[terug]
De VIA cursus
Het woord VIA staat voor voorlichting interlandelijke adoptie. Iedereen die een kindje wil adopteren moet deze cursus volgen. In eerste instantie zou deze cursus voor ons in november 2001 gaan beginnen. Maar na onze vakantie in juni 2001 lag er voor ons een brief dat we al in augustus 2001 mochten beginnen. Dat was nog eens een leuke thuiskomer! Er worden 6 bijeenkomsten gehouden van 3 uur.
Eerste bijeenkomst
Eerst hebben we kennis gemaakt met de andere mensen in de groep. In totaal waren wij met zes andere stellen. Daarna zijn we een video gaan kijken over een opvangtehuis waar moeders konden bevallen. Zo'n 1 of 2 weken voor de bevalling konden ze naar het tehuis toekomen. In de tijd tot de bevalling werd er veelvuldig met begeleiders gepraat of ze echt wel het kindje ter adoptie af wilden staan. Na de film hebben we uitgebreid gesproken over de motieven. Waarom doe je afstand van een kind (financiële motieven, economische motieven, ongehuwde moeders, alleenstaande vrouwen, natuurrampen, oorlogen etc.), wat gaat er in de moeder om, niemand staat 'zomaar' een kindje ter adoptie af.
Tweede bijeenkomst
In de tweede bijeenkomst stond de achtergrond van het kind centraal. Wat heeft het kind al allemaal meegemaakt, herken je de signalen die het uitzend? Hoe kunnen deze ervaringen doorwerken in de ontwikkeling, gedrag en beleving van het kind?
Derde bijeenkomst
In de derde bijeenkomst hebben we het gehad over de band tussen ouder en kind. Het ging met name over de hechting. Dit vonden wij zelf de leerzaamste bijeenkomst. De theorie rondom hechting is besproken. Hoe komt hechting tussen ouder en kind tot stand en hoe kun je zien of een kind zich al dan niet hecht? Welke mogelijkheden zijn er om de hechtingsrelatie tot stand te brengen?
Vierde bijeenkomst
In de vierde bijeenkomst hebben we het over de scheiding met de oorspronkelijke ouders gehad en het rouwproces wat daarvan het gevolg is. Op welke manier grijpt dit in op de ontwikkeling van het kind? Op welke manier kan dit doorwerken als het kindje bij ons komt? Ook was er tijd voor het verhaal van een ervaren adoptiemoeder die haar verhaal verteld heeft over haar 3 kinderen die ze geadopteerd heeft.
Vijfde bijeenkomst
De vijfde bijeenkomst ging over opgroeiende adoptiekinderen. De identiteitsontwikkeling stond centraal. Hoe ervaren adoptiekinderen het om geadopteerd te zijn? Met welke gevoelens heeft het kind te maken? Hoe vertel je dat je kindje geadopteerd is? Welke rol speelt discriminatie?
Zesde bijeenkomst
In de zesde bijeenkomst ging het over het vervolg van de procedures die je moet volgen. Heb je wensen en voorkeuren t.a.v. het kindje dat je wil gaan adopteren, wat zijn de mogelijkheden en grenzen, ook in relatie tot de vergunningshouders en landen van herkomst?
Wat kan je verwachten als de kinderbescherming op bezoek komt? Welke nazorgmogelijkheden zijn er?
[terug]
De kinderbescherming
Nadat de VIA cursus is afgerond worden je gegevens doorgestuurd aan de raad van kinderbescherming. Net voor kerst krijgen wij van hen bericht dat wij ons medisch moesten laten keuren, dit mag niet door je eigen huisarts gedaan worden, maar moet door een onafhankelijke huisarts. Dat is wel even zoeken, want lang niet alle huisartsen willen dit doen, omdat ze je niet kennen. Maar wij hebben er gelukkig een gevonden en we kunnen begin januari 2002 bij hem terecht. Na de keuring doen we gelijk de formulieren op de bus, en twee dagen later hebben we al een brief van de kinderbescherming in de bus dat we een afspraak mogen maken. Dit gaat lekker snel dus! Op 24 januari hebben we het eerste gesprek. Na al die indianenverhalen die wij over de kinderbescherming gehoord hadden, valt het ons alles mee, we hebben gewoon een ontspannen gesprek van zo'n 2 uur met de medewerker. Het gaat vooral over de motieven, wie ben je, wat voor werk doe je, waarom wil je adopteren, hoe is je relatie, sta je allebei achter de keuze om te gaan adopteren? Op 7 februari hebben wij het tweede gesprek. Van te voren moeten we een levensloop maken, en beschrijven hoe wij zelf onze jeugd beleefd hebben, wat we anders zouden doen en wat juist niet. Tijdens het gesprek komt duit uitvoering aan de orde. Op 19 februari is het derde gesprek. In dit gesprek gaat het over je verwachtingen t.a.v. je kindje, maar ook hoe je de taken wilt verdelen; blijf je beiden werken, hoe worden de werktijden verdeeld, wie zorgt er voor het kindje als je gaat werken? Na deze drie gesprekken mogen wij op 14 maart het rapport dat de medewerkster geschreven heeft komen lezen bij de kinderbescherming in Haarlem. Dit rapport is heel belangrijk, omdat het ook met alle documenten meegestuurd wordt naar Colombia en gebruikt wordt voor de matching met je kindje. Wij vinden het wel heel raar om je eigen levensverhaal op papier te lezen. Na een paar kleine puntjes te veranderen zijn we met het rapport eens en kan de kinderbescherming een positief advies uitbrengen aan het ministerie van justitie. Op 19 maart krijgen wij de toestemming van het ministerie van justitie. Dit is ongeveer het belangrijkste papiertje dat je nodig hebt!
[terug]
Hogar is een vergunninghouder die zich uitsluitend bezig houdt met adopties in Colombia. Wereldkinderen is ook een organisatie die zich oa. richt op Colombia, maar gevoelsmatig voelden wij ons meer aangetrokken bij Hogar. Hogar werkt nauw samen met de officiële kinderbescherming in Colombia het Instituto Colombiano de Bienestar Familiair (ICBF). Als dat instituut je toestemming heeft verleend voor adoptie, beslist het naar welke regio in het land het dossier gestuurd wordt, maar ook voor welke leeftijdscategorie je in aanmerking komt. Het ICBF kent een groot aantal regionale kantoren. Die wijzen uiteindelijk een kindje toe. Er moet altijd door beide ouders gereisd worden. Voor het voeren van de adoptieprocedure is in Colombia de bijstand van een advocaat wettelijk verplicht. Begin maart hebben we een intake gesprek gehad bij Hogar. Dit vond thuis plaats bij onze contactpersoon samen met nog 2 andere adoptiestellen. Het was een hele leuke avond, waar je ook allerlei foto boeken kom bekijken, van reeds geadopteerde kinderen. Ook hadden ze ook een heel boek met aankomstkaartjes, dit was ook leuk om eens door te bladeren. Op deze avond hoorde je o.a. hoe je je dossier samen moet stellen, wat er allemaal bij komt kijken en hoe de procedure verder gaat.
[terug]
Het samenstellen van het dossier vinden wij zelf heel leuk om te doen, en het valt ons ook alles mee. Wat moest er allemaal in komen te staan?
- een brief van jezelf aan de directrice van het ICBF waarin je jezelf voorstelt, en motiveert waarom je wilt adopteren, en waarom je voor Colombia hebt gekozen.
- 3 brieven van vrienden ook geschreven aan de directrice van het ICBF waarin ze je aanbevelen als goede ouders. (tegenwoordig hoeft dit niet meer, maar moet je een psychologisch rapport laten maklen die aan bepaalde eisen voldoet.)
- van beiden een internationaal bewijs van goed gedrag
- een machtiging voor je advocaat in Colombia (deze regelt ook veel andere dingen voor je, en gaat gelijk na ontvangst van de machtiging voor je aan de slag)
- van beide werkgevers een speciale werkgeversverklaring, met als toevoeging dat je salaris voldoende is voor het onderhouden van een gezin met kinderen.
- een gezondheidsverklaring, dit keer van je eigen huisarts. (dit is ondertussen verandert. Nu moet het een verklaring zijn van een andere huisarts dan je eigen huisarts.)
- internationaal uittreksel uit de geboorteakte.
- internationaal uittreksel uit de huwelijksakte.
- de brief van je toestemming van het ministerie van justitie, je vergunninghouder voegt het officiële rapport dat ze ontvangen hebben toe.
- allerlei foto's, zoals je huis, auto, speelplaatsen in je woonwijk, maar uiteraard ook foto's waar je samen opstaat en je portretfoto's.
De brieven van vrienden, werkgeversverklaringen en gezondheidsverklaringen moesten daarna door een notaris gelegaliseerd worden, om te verklaren dat alles echt door deze mensen ondertekend was. Daarnaast moesten alle documenten door de rechtbank van een apostille voorzien worden. Hiervoor moesten wij naar de rechtbank van Utrecht en Den Haag. Bij de rechtbank wordt dat gekeken of alle mensen (medewerkers van het gemeentehuis, ministerie van justitie en de notaris) echt zijn, door middel van een handtekeningen kaart.
Op 3 april (verjaardag Monique) is het hele dossier compleet en brengen wij dit naar Hogar. Dezelfde dag wordt het ook nog naar Colombia gestuurd. Dat is nog eens een leuk verjaardagscadeau.
[terug]
Ja, en dan heb je het werk dat je kunt doen gedaan. Het dossier wordt in zijn geheel in Colombia in het Spaans vertaald en daarna aan het ICBF doorgezonden voor hun toestemming. Op 7 juni 2002 keurt het ICBF ons dossier goed. Wij krijgen toestemming om een jongen of meisje van 0 tot 12 maanden te adopteren. We staan nu op de wachtlijst van het ICBF.
Op 14 augustus om +/- 24.00 uur worden wij door onze contactpersoon gebeld. Ze vertelt ons dat ons dossier doorgestuurd is naar Armenia. Je begrijpt het al, van slapen komt niet veel meer, want je wilt eerst wat meer weten over Armenia! De stad is gelegen in het koffiegebied van Colombia, en het is er in vergelijking met de rest van Colombia nog vrij rustig. In 1999 is het getroffen door een zware aardbeving, men is nog druk bezig met het opnieuw opbouwen van deze stad.
[terug]
En dan gaat de telefoon.. Nee weer niet 'Het telefoontje'. en weer niet. Tot 12 september 2002 om half vijf 's middags ongeveer. ' Je hebt een zoon! Juan Jose. 10 maanden oud.' Wat er dan precies door je heen gaat is niet echt te beschrijven, dat moet je voelen. We zijn meteen in de auto gestapt om de foto's op te halen en het dossier van Juan door te lezen. En werkelijk alles staat er in. Van het rechtbankverslag dat de biologische moeder afstand doet van Juan tot het meest recente doktersrapport.
[terug]
In vijf dagen tijd moeten we ineens heel veel regelen: visum, tickets en dergelijke. Eerder kan niet, want de ambassade geeft pas een visum als je een ticket hebt en en ticket kan je pas boeken als je een vertrekdatum weet. Ook nog even een overnachtingsadres geregeld. We verblijven in een 'finca' vlakbij de plaats Santa Rosa. (klik hier voor meer info) Daar willen we een paar dagen van te voren zijn om lekker rustig te genieten van de eerste keer dat we Juan kunnen zien, aanraken en ruiken. Eindelijk! In Colombia zelf moeten we dan nog wel even blijven om hier en daar een handtekening te zetten, zodat Juan ook echt onze zoon is als we met z'n allen in Nederland aankomen. Het reisverslag is te lezen onder de tab Juan.
[terug]
Een jaar na thuiskomst van de eerste procedure, mag je je weer opnieuw inschrijven om een volgende adoptieprocedure te beginnen. Verder zijn er niet echt regels verbonden over het hoe en wat, behalve dat het volgende kindje minimaal een jaar jonger moet zijn dan de eerste (uit opvoedkundig opzicht). En natuurlijk moet je bijna de hele molen opnieuw door, met uitzondering van de cursus en er zijn minder gesprekken met de kinderbescherming.
[terug]
De tweede procedure heeft twee voordelen. Je weet wat er komen gaat en je hoeft de voor de eerste procedure verplichte VIA-cursus niet te volgen. Je komt dus direct terecht bij de kinderbescherming op het moment dat je een doktersverklaring hebt geregeld. Wij krijgen op 7 oktober 2003 dezelfde medewerkster van de kinderbescherming als de eerste keer. Opnieuw is het een leuk en gezellig gesprek. Dezelfde week als het bezoek kunnen we het rapport telefonisch doornemen. En dan moet je weer het hele dossier zoals de eerste keer van voor af aan opnieuw gaan maken. (zie hierboven). Op 26 november 2003 sturen we een dikke enveloppe naar Hogar. Iets meer dan 4 maanden later, op 2 april, krijgen we toestemming vanuit Colombia.
[terug]
We hopen voor de kerst uit en thuis te zijn, maar naarmate de tijd vorderde blijkt dat dat niet gaat lukken. Het ICBF (de Colombiaanse kinderbescherming) is zoveel tijd kwijt met een reorganisaties dat de rest van het werk blijkbaar vertraging oploopt. We denken dat het dan wel ergens maart of april zal worden dat we iets meer horen. Tot onze verrassing worden we op 13 januari 2005 gebeld met de mededeling dat het dossier in Cali ligt. Natuurlijk zijn we blij dat te horen. Maar we hebben het ICBF verzocht om een kindje uit de regio waar Juan ook vandaan komt. Cali is daar een paar honderd kilometer vandaan. Deze gedachte blijkt wat te vroeg te zijn, want de contact persoon vertelt er direct bij dat het kindje naar aller waarschijnlijkheid uit Cartago komt. En dat is maar een kilometer of 40 van de plek waar Juan geboren is! omdat Cartago in een andere provincie ligt, moeten we naar de hoofdstad van die provincie. We nemen ons wel voor om zodra het kan richting Cartago en Armenia te gaan.
Omdat we al een plaatsnaam hebben, moet er dus al bekend zijn welk kindje het zal worden. Toch duurt het allemaal erg lang voor onze beleving. Uiteindelijk hebben we toch maar eens naar onze contactpersoon gebeld. Zij legt uit dat de papieren uit Colombia niet helemaal in orde zijn. Ook de tweede keer dat er papieren opgestuurd zijn, is er weer iets wat niet helemaal klopt.
Toch nog heel onverwachts horen we op 21 maart, de eerste dag van de lente, dat we een zoontje hebben John Alexander. 2 jaar en drie maanden oud. Onder de tab Xander kun je het reisverslag lezen.
[terug]
Wat is polsing?
Eigenlijk is polsing de omgekeerde wereld. Het is in dit geval niet zo dat je zelf vraagt om een adoptie en dat je aangeeft dat je op de wachtlijst wilt, maar nu wordt je gevraagd of je een kind wilt adopteren. Dit gebeurt in de regel alleen als er een biologische broer of zus van een kind al is geadopteerd en dit kind ook in het adoptieprogramma is gekomen in het land van herkomst. Vanuit Colombia wordt er maar 2 of 3 keer per jaar een polsing gedaan in Nederland.
[terug]
Weer een telefoontje
12 december 2011. Het is kwart over vijf; etenstijd. De avond voor de verjaardag van Xander. De telefoon gaat. Het is iemand van de Vereniging Wereldkinderen. Xander heeft een biologisch broertje! Helaas ging het met 'broertje' ook niet goed thuis. Hij woont nu anderhalf jaar in een pleeggezin. En of wij hem willen adopteren!? Ons hart springt over. Natuurlijk willen we dat, maar kan het ook? Hoe zullen de jongens hierop reageren? Duizend en één vragen schieten door ons hoofd. We moeten dit eerst even op ons laten inwerken en de jongens er op voorbereiden.
[terug]
Hoe gaat dat nu?
We zijn dan wel gevraagd voor de adoptie , maar dat betekent niet dat alles al rond is en dat we morgen op het vliegtuig kunnen stappen. Jammer voor 'broertje', maar zo zijn de regels. Opnieuw de hele procedure. Eerst een gezondheidsverklaring en dan al snel een gesprek met de Kinderbescherming (10 februari 2012), gevolgd door het inlezen van het rapport (17 februari). Dit keer wordt de procedure vanuit Arnhem gevoerd. Tot onze grote verbazing volgt nog geen week later al de toestemming van justitie (22 februari).
Nu is 'Het grote Verzamelen' aangebroken; weer een gezondheidsverklaring, verklaring van goed gedrag, uitreksels uit allerlei registers van de burgerlijke stand, enzovoorts. Dit keer geen brieven van drie vrienden, maar een psychologisch rapport. Dit alles moet worden vertaald, het meeste door een beëdigd vertaler. Daarna moeten overal stempels op van een notaris en daarna is het de beurt aan diverse rechtbanken voor apostilles.Op 20 maart leveren we het dossier in bij Wereldkinderen en een kleine twee weken later gaat het door naar Colombia.
Ons dossier komt op een stapel.
Werd ons verteld.
De kans is best aanwezig dat er extra vragen komen vanuit Colombia.
Waren we bang voor.
Nu is het weer een paar maanden wachten.
Dachten we...
Niet dus. Al drie weken later ligt de toestemming vanuit Colombia op de mat (23 april). Vervolgens gaan de papieren naar Cali, waar het hoofdkantoor van het ICBF is voor de regio waar 'broertje' nu woont. Als daar het dossier bekeken wordt en goedgekeurd, komt het weer naar Nederland. Hier wordt het eerst vertaald en vervolgens door het Ministerie van Justitie beoordeeld.
Dat heeft wel wat tijd nodig.
Werd ons verteld.
Eén van de Colombiaanse papieren is bijna een half jaar oud. Dat levert dus vertraging op.
Waren we bang voor.
Dan moeten we nu toch wel een tijd wachten.
Dachten we.
Weer fout. Op 15 mei is alles rond! We krijgen het hele dossier en een ingescande zwart-wit foto. De gelijkenis met Xander is onmiskenbaar. Feest in huis. De jongens lopen rond met de foto en weten van geluk niet wat ze moeten doen.
[terug]
Handige en Leuke links
Algemene Informatie
adoptie.startpagina.nl (startpagina voor adoptie links)
VIA (Vereniging Interlandelijke Adoptie)
Sijuco (informatie over adoptie uit colombia)
