vrijdag 8 juni
24 UUR ONDERWEG
Om 5uur 's ochtends staan de beide opa's en oma's klaar met de auto's. Er gaan heel wat koffers mee. Voor onszelf en voor een hulpproject in Cali. Het rijdt 's ochtendsvroeg lekker door, dus we zijn mooi op tijd op Schiphol. Een van de koffers voor de handbagage zou te groot en te dik zijn volgens een medewerker. Maar met wat extra proppen in het maatrekje bij de balie, past het toch binnen de toegestane regels. Met wat moeite is de koffer ook weer uit het rekje te krijgen. De jongens zijn wel wat zenuwachtig, zo vlak voor de eerste keer vliegen. Eenmaal opgestegen vinden ze het geweldig mooi om naar buiten te kijken. Xander vindt de bochten wel wat eng, maar alles bij elkaar is het een mooie belevenis. Op Madrid moeten we even zoeken, omdat nog nergens aangegeven staat welke gate we moeten hebben. Als dat eenmaal duidelijk is, blijkt dat we een stukje met de metro moeten. Koren op de molen van Juan natuurlijk. Eerst nog even lekker eten en dan naar het vliegtuig.
De vlucht zit tot de nok toe vol, maar voor ons zijn er mooie plekken geregeld; direct na een tussenschot, waar er extra veel beenruimte is. We zitten op de middelste rij, want in dit vliegtuigtype heb je dan vier stoelen naast elkaar. Dat betekent dat we nu geen raampjes hebben en dat vindt Juan wel jammer. Het is een reis van bijna elf uur. Gelukkig hebben we wind mee, waardoor we er drie kwartier korter over doen. Toch is het net even twee uurtjes te lang voor Juan. De schermpjes met alle vluchtinformatie helpen dan ook niet echt, want dan lijkt de tijd nog langzamer te gaan. Xander heeft bij die vluchtinformatie gezien dat het buiten zo rond de -56 is. Als hij later cola krijgt met een ijsklontje erin, roept hij heel serieus: 'kijk eens hoe koud het is, ik krijg ineens een ijsblokje in mijn cola.' Xander lijkt in het vliegtuig geen last te hebben dat het zo lang duurt. Hij kijkt lekker tv en speelt op zijn Nintendo. Maar schijn bedriegt: de vermoeidheid overvalt hem plotdeling bij de paspoortcontrole in Cali. We moeten lang wachten in de rij en de douane heeft veel tijd nodig voor de juiste stempel. Daarna zijn we nog bijna een uur bezig om alle bagage te krijgen. Uiteindelijk hebben we alles en staat er een enorme stapel koffers op een bagagekar... Om vervolgens weer in een lange rij aan te sluiten voor de bagagecontrole. Eenmaal door de controle, kunnen we wat bagage aan een kennis overdragen. De plunjezakken met kinderkleding geven we aan hen mee voor een hulpproject van hun kerk. Daarna kunnen we eindelijk in een busje naar onze eindbestemming. De jongens vallen tijdens het rijden in een diepe slaap.
Zaterdag 9 juni
JETLAG
'Desynchronosis is een fysiologische voorwaarde dat een gevolg is van wijzigingen aan circadiane ritmen resulterend van een snelle interlokale meridiane reis.' Jetlag, dus. Je dag-nachtritme klopt niet meer. In ons geval is er ineens een dag tussendoor gekomen die zeven uur langer duurt. En dat snappen je hersenen niet. Allemaal prima te verklaren, maar handig is het niet. Juan is, Colombiaanse tijd, om één uur wakker gevolgd door Xander om half drie. Nederlandse tijd is dat acht uur en half tien. We begrijpen het tijdstip best, maar dat verzacht het leed eigenlijk niet. In ieder geval is er tijd genoeg om het draadloos internet aan de praat te krijgen, een facebookbericht en een tweet de deur uit te doen. Natuurlijk ook nog wat skypen met opa's, oma's en vriendjes. Je kunt best druk zijn met alle socialmedia.
We eten dus ook al vroeg en staan klaar om met de eerste bus naar de stad te gaan om boodschappen te doen voor het weekend. Er komt een oude rammelende bus, waar geen enkele onbeschadigde stoel meer in zit. Het varieert voornamelijk van erg kapot tot heel erg kapot. De bus schokt nogal bij het rijden, waardoor Xander denkt dat de banden lek zijn. We genieten van de natuur onderweg en iets minder van de uitlaatgassen als we eenmaal in de stad zijn.
We gaan naar een luxe winkelcentrum en dat betekent dat er veel bewaking rondloopt met grote shotguns voor hun buik. Juan vindt dat wel stoer, maar Xander vindt het maar niets. Hij redeneert dat als er zoveel van dit soort beveiliging nodig is, er dus ook veel zware criminelen zullen rondlopen. Na de boodschappen willen de jongens snel weer terug naar het huisje, want rijden met een taxi lijkt ze wel wat. Nu valt dat wat tegen. De taxivloot in Cali is vernieuwd vergeleken met de vorige keer dat we hier waren. Bij die vernieuwing is gekozen voor ongeveer het kleinst type auto dat ze konden vinden.
Terug bij ons huis gaan de jongens direct door naar het zwembadje voor de bungalow. Ze komen er pas weer uit voor het eten om daarna direct weer in het water te duiken. Ze vinden het een geweldige plek hier. Juan maakt al meteen een vriendje; een jongetje dat hier woont en een beetje Engels spreekt. 's Middags wil hij ook graag spelen met wat andere kinderen, maar die spreken alleen Spaans en dan wordt 't een stuk moeilijker. Xander zwemt lekker mee en komt af en toe naar binnen om een computerspelletje te doen.
Gerard schrijft nog een stukje van het reisverslag en gaat op zoek naar een mogelijkheid om de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal op het Europees Kampioenschap te kunnen volgen. Op de website van de NOS wordt de wedstrijd wel live uitgezonden, maar blijkbaar mag dat vanwege allerlei rechten allen vanuit bepaalde regio's bekeken worden. De feed naar Colombia wordt geblokkeerd. Dan maar op de tv zoeken. Eén voor één alle zenders af. Eindelijk komt de wedstrijd uit het apparaat... op kanaal 98! Slechte kwaliteit, Spaans commentaar en een kwartier na aanvang van de wedstrijd. Over de uitslag hebben we het maar even niet meer.
Het avondeten heeft Monique al voor 17.00uur klaar, maar toch net te laat. Juan eet weinig meer. Hij gaat op de bank liggen en is niet veel later al in diepe slaap. Het was ook een lange dag voor hem. Xander blijft nog even spelen, maar we leggen hem om 1900 ook maar op bed. Een jetlag te boven komen duurt wel een paar dagen. Morgen waarschijnlijk weer vroeg op.
Zondag 10 juni
VERBRAND
De jetlag is inderdaad nog niet voorbij. Opnieuw is Juan om één uur wakker. Nog even gedommeld tot twee uur, maar dan is het toch echt over. Xander daarentegen slaapt heerlijk door tot een uur of zes.
We zijn uitgenodigd om een Spaanstalige kerkdienst te bezoeken, maar daar zien we toch vanaf. Er is een vertaler naar het Engels, maar we moeten er een heel stuk voor rijden en de jongens verstaan er toch niets van. We luisteren nu in ons huisje de kerkdienst die zeven uur eerder in Kockengen is gehouden. Wel een gek idee om zo met thuis verbonden te zijn.
De rest van de dag doen we lekker rustig aan. We vergapen ons aan de natuur. Het is zo anders dan thuis. De kleuren van de planten en de vogels zijn veel feller en er groeien hier volop palmbomen en banenenbomen. En we genieten van het heerlijke weer. Maar daar moet je ook wel mee uitkijken, want voor je het weet ben je verbrand. We zitten vrij dicht tegen de evenaar en de zon is hier toch echt wel sterker dan in Nederland. Thuis hebben Juan en Xander nooit zonnebrand nodig tegen verbranding, maar de zon is hier zo sterk, daar is niets tegen opgewassen. Regelmatig smeren met factor 30 is niet voldoende. Alleen Xander is niet rood.
We verblijven in een bungalowparkje midden tussen grote suikerrietvelden, een half uurtje onder Cali. Het parkje is niet meer dan een straatje of 5, een hoge muur met prikkeldraad en bewaking bij de ingang. Regelmatig doet een bewaker ook nog eens zijn ronde op de fiets. Met elkaar hebben de bewoners een zwembad en een basketbalveld waar je ook op kunt voetballen. Er zijn zo'n vijf van dit soort parkjes bij elkaar, allemaal hetzelfde. Aan de auto's en huizen te zien wonen hier vooral de iets rijkere Colombianen, die niet in de te drukke en door smog geteisterde stad willen wonen. Het is een nieuwbouwproject en er wordt nog aan de wegen gewerkt. Het lijkt niet helemaal van de grond te komen zoals bedoeld. De parkjes samen hebben iets wat voor een winkelcentrumpje moet doorgaan, alleen staat daar meer dan de helft van leeg.
Morgen is het hier een feestdag; Sacramentsdag. Eigenlijk was dat afgelopen donderdag, maar voor het gemak vieren ze in Colombia de doordeweekse feestdagen over het algemeen op de maandag erna. Blijkbaar is een lang weekend vrij belangrijker dan de feestdag zelf. Eens kijken wat we er morgen van gaan merken.
Maandag 11 juni 2012
COMMUNICATIE
Communiceren in een taal die je niet goed beheerst is best lastig. Dat begint 's ochtendsvroeg al. We stappen in de bus die van ons huisje naar de stad gaat. We willen graag naar het centrum van Cali, maar daar komt de bus niet. Dat weten wij wel en daarom wilden we aan het eind van de rit verder met een taxi. Maar de buschauffeur denkt dat we naar een groot winkelcentrum willen in plaats van naar het stadscentrum. Uiteindelijk kunnen we uitleggen dat we toch echt naar het centrum van Cali willen. We stappen over in een taxi die ons op de juiste plek brengt. Vanwege de feestdag vandaag is maar een gedeelte van de winkels open en is het lang niet zo druk op straat als toen we hier waren voor de adoptie van Xander. We lopen wat rond langs de stalletjes van de straatverkopers en nemen een kijkje bij La Ermita, een bekende kathedraal in Cali.
Wat opvalt naar het centrum toe en in het centrum zelf, is dat er veel verbouwd wordt. Er wordt stevig geld gepompt in de infrastructuur. Er is bijvoorbeeld een heel netwerk van busbanen aangelegd en rond het centrum zijn er wegen opgebroken en omgelegd. Er wordt groot geïnvesteerd, maar tegelijkertijd is er ook veel armoede in deze stad met zo'n drie miljoen inwoners. Onderweg zien we een tipje van die armoede. Mensen die slapen onder een stuk plastic dat ze in een boom opgehangen hebben of die slapen onder de handkar die ze gebruiken om afval op te halen. Het maakt indruk op ons en zeker ook op de jongens.Onderweg zie je ook nog wel paard en wagen. En heel veel fietsers. Er zijn zelfs behoorlijk brede fietspaden aangelegd tussen de autorijbanen in.Weer in ons huis terug, kijken we alle berichten door die we zowel via de site als de email binnenkrijgen. Erg leuk om alle reacties van iedereen te lezen. Het is gewoon te veel om iedereen persoonlijk terug te schrijven.
's Middags is het weer tijd om te zwemmen. Het contact met andere kinderen gaat nog wat moeizaam. Het blijkt toch makkelijker te zijn voor Juan om te praten met de jongen die ook wat Engels kan, dan met de kinderen die alleen maar Spaans spreken. Xander leert ondertussen dat je met Nederlands niet heel ver komt. Ook niet als je het de tweede keer precies hetzelfde zegt, maar dan iets harder. En de derde keer nog wat harder. En met wat Duitse woorden die hij heeft onthouden van de vakantie van vorig jaar, is het al niet veel beter. Als er een vader van één van de Colombiaanse kinderen komt die wat Engels kent en Gerard er ook bij is, kunnen Juan en Xander toch heerlijk met andere kinderen spelen.
Maar het is niet alleen wat lastig voor de jongens, ook wij lopen soms tegen dingen aan. We zijn in de korte tijd die we hadden natuurlijk wel Spaans gaan leren, maar natuurlijk weten we lang niet genoeg om hele conversaties aan te gaan. En in die paar lessen leer je in ieder geval niet om te vragen waar je je vuilniszakken moet laten als ze vol zijn...
Morgen zal het echt op communicatie aankomen om Daniel zo veel mogelijk op zijn gemak te stellen. Het zullen wat woordjes en zinnetjes zijn, maar dat zal niet in alle gevallen genoeg zijn. Knuffelen en aaien zijn in ieder geval overal hetzelfde.
dinsdag 12 juni 2012
DE GROTE DAG
Vandaag gaat het gebeuren. Hier hebben we de reis voor gemaakt. Vanmiddag om half drie zullen we oog in oog staan met Daniel. Tot dan moeten we de tijd nog zien door te komen. Het zwembad heeft een onderhoudsbeurt, dus daar kunnen we geen gebruik van maken. Gelukkig vermaken de jongens zich prima met de laptop en dergelijke. We hebben ook een paar reisspelletjes meegenomen. Xander verslaat Gerard een paar keer met zeeslag.
Aan het eind van de ochtend versieren we het huisje. Onze contactpersoon belt nog even dat ze ons voor alle zekerheid iets eerder op wil halen. Dan moeten we toch ineens wat meer haast maken met de lunch en het omkleden. Op het afgesproken tijdstip, om kwart over één precies, rijdt de minivan voor. We stappen in voor de rit van ongeveer drie kwartier naar de andere kant van de stad. We zijn ruim op tijd. Sterker nog, het blijkt dat Daniel er nog niet eens is. Normaal gesproken zijn de kinderen er het eerst en worden dan in een aparte ruimte gezet. Pas daarna komen de nieuwe ouders, zodat niemand elkaar vooraf ziet. Nu loopt het dus wat anders. Het ICBF in Cali heeft een grote glazen wand op de eerste verdieping. Vanaf die plek hebben we prachtig uitzicht op het hek bij de ingang van het gebouw. Bij iedere taxi die voor de deur stopt en bij ieder jongetje dat binnenkomt staan Juan en Xander vol spanning te kijken of het Daniel is. Niet alleen Juan en Xander trouwens..
En dan ineens is hij daar... Een klein opgewekt mannetje. Hij stapt stevig mee met zijn begeleiders. Omdat we hem eigenlijk nog niet mogen zien, worden we naar een hoek gedirigeerd. We kunnen het niet laten om toch snel wat te filmen en foto's te maken.
In tegenstelling tot de vorige keer in Cali, is het gesprek bij het ICBF nu een stuk beter geregeld. We worden wel neergezet in een rommelige hoek van een kantoor met nog veel meer medewerkers en een andere adoptiefamilie. Maar dit keer hebben we in ieder geval een gesprek. Tot onze opluchting wordt ons verteld dat Daniel erg goed voorbereid is op de adoptie. Het fotoboek dat wij hebben gemaakt is al stuk gelezen. Hij praat thuis de hele dag over papa Geraldo en mama Monique. En vooral over de fiets die hij krijgt. In het fotoboek zit namelijk ook een foto van een fietsje die we alvast voor hem hebben gekocht. Op onze beurt krijgen wij een fotoboek van Daniel. Op een paar foto's is hij te zien met een kaart die wij hem hebben opgestuurd voor zijn vierde verjaardag op 8 mei. Het is een kaart van de Disneyfilm Cars en maakt een autogeluid als je de kaart opendoet. Dat blijkt een schot in de roos te zijn geweest. We krijgen alle tijd om de informatie die er is over Daniel te horen. Daarna kunnen we onze lijst met vragen over Daniel en zijn voorgeschiedenis doornemen. Tot slot moeten we met een handtekening beloven dat we goed voor Daniel zullen zorgen.
En dan mogen we eindelijk naar hem toe. Daniel was juist met een paar grote plastic vrachtauto's aan het spelen en is verdrietig dat hij daar mee moet stoppen. Maar hij komt al snel tot rust bij Monique op schoot. Juan en Xander kunnen niet van hem afblijven. We merken ook direct dat Daniel een heel bijdehante jongen is. En je ziet zijn oogjes ondeugend glimmen. Onderweg vanaf het ICBF komt hij echt goed los. Hij geeft steeds bijna zijn kadootjes aan Juan of Xander, maar trekt het dan snel weer terug en roept 'esta mio': 'van mij'.
Om het feest te vieren dat we Daniel hebben gekregen, wil Xander graag naar de McDonalds. Gezien de tijd is dat wel een goed idee en we hebben best honger. Het is meteen ook een goede gelegenheid voor de jongens om met z'n drieën te spelen. In de McDonalds is een klimtoestel met glijbaan en ze vermaken zich prima met elkaar.
Thuisgekomen gaat Daniel meteen aan de slag met alle elektronica die hij kan vinden. Een afstandsbediening gebruikt hij als telefoon. De muis moet perse in de computer. De laptop heeft voor hem nu al bijna geen geheimen meer. Hij weet het allemaal precies. Hij gaat lekker zijn gang en laat geen verdriet of iets dergelijks merken. We merken wel dat hij vooral aan Monique hangt. Als zij even weg gaat loopt hij er meteen achteraan. Ook wel logisch. Hij is nu vier jaar en in al die jaren heeft hij nog nooit een vader gehad. Nu heeft hij wel ineens een papa, maar ja... wat moet je daar nu eigenlijk precies mee en wat kan je van zo'n iemand verwachten?
Naar bed gaan is er niet bij, daar is hij toch te onrustig voor. Hopelijk haalt hij de uurtjes morgenochtend wel in.
woensdag 13 juni 2012
24 UUR MET
Uiteindelijk slaapt Daniel om ongeveer tien uur 's avonds. Hij slaapt wel door, maar draait alle kanten op. Aan het eind van de nacht ligt hij zelfs op de grond en zijn hoofd op het matras.
Juan is nog steeds vroeg wakker (vier uur) en Xander en Daniel komen tegen zes uur hun bed uit rollen.
Daniel blijkt gelukkig een goede eter te zijn. Bij de kinderbescherming vertelden ze ons dat hij helpt afruimen. Daar merken we helaas niets van. Hij is wel netjes opgevoed door zijn pleegmoeder. Hij houdt bijvoorbeeld van dingen netjes op een rijtje neerzetten, bij van alles en nog wat wil hij zijn handen wassen en tig keer op een dag poetst hij zijn tanden.
Omdat we niet precies zijn maat wisten hebben we niet veel kleren gekocht, maar goede tweedehands kleding meegekregen van verschillende mensen. Er zit zowaar een tenue van het Nederlands elftal bij in zijn maat. Vandaag speelt Nederland tegen Duitsland op het EK, dus hebben we hem maar vast fan van Nederland gemaakt.
Na het eten gaan we naar buiten. Daniel geniet enorm van het klimrek met glijbaan. Als Juan en Xander gaan zwemmen wil hij onmiddellijk mee. Blijkbaar heeft hij nog nooit gezwommen, want hij heeft geen idee hoe hij zijn hoofd boven water moet houden. Ook niet met bandjes en een kurk. Hij is in ieder geval een erg ondernemend mannetje, want niets is hem te gek en gevaar ziet hij niet. Monique moet aan alle kanten ogen hebben om hem in de gaten te houden en overal armen hebben om hem op te vangen. Na het zwemmen gaan Juan, Xander en Gerard voetballen. Daniel gaat direct mee. Hij wil bij zijn grote broers in de buurt blijven.
Bij alles wat hij doet merk je dat zijn motoriek nog wel achterloopt. Hij heeft ook aangepaste schoenen om zijn enkels te ondersteunen. Allemaal een gevolg van zijn eerste jaren thuis. Aangezien hij blaren heeft aan de binnenkant van zijn enkels, hebben we het idee dat zijn huidige schoenen ook niet helemaal goed zijn. In Nederland laten we daar dan maar zo snel mogelijk naar kijken.
's Middags moeten we naar de notaris om nog wat handtekeningen te zetten. In Colombia is dat wat anders dan in Nederland. Een notaris is hier gewoon een soort winkel, waar je voor een paar euro een goedgekeurde stempel kunt kopen. In dit geval zit de notaris ook gewoon in een winkelcentrum. Tegelijkertijd is ook de voetbalwedstrijd Nederland - Duitsland. Juan, Xander en Gerard kunnen nog een deel van de wedstrijd in het winkelcentrum kijken. Daniel vindt de roltrappen veel interessanter. Hij kan er geen genoeg van krijgen.
Terug thuis slaat de vermoeidheid bij iedereen toe, maar na het eten nemen Juan, Xander en Gerard nog een frisse duik in het zwembad. Later die avond slaapt iedereen voor het eerst volgens het normale Nederlandse dagritme.
donderdag 14 juni 2012
EVEN RUST
Vandaag hoeven we niets. Lekker doen en laten wat we zelf willen en wanneer we zelf willen. De jongens zijn lekker aan het spelen, zowel met elkaar als zonder elkaar. Af en toe wat kleine irritaties, maar dat zal de vermoeidheid wel zijn. Aan het eind van de ochtend gaan& Juan, Xander en Gerard nog even zwemmen. Echt lekker zo'n zwembad in je achtertuin. Nadeel zijn wel de muggen en vliegjes. Ze zijn klein, maar steken des te erger. De beestjes zijn nog laf ook, want ze vallen alleen van achteren aan. En ze geven niets om het deet dat we uit Nederland hebben meegenomen.
Na het eten moet Daniel naar bed. Hij slaapt nog iedere middag volgens het verslag van de kinderbescherming. Het kost Monique wel wat moeite, maar met liedjes zingen en wiegen valt hij uiteindelijk toch in slaap. Hij doet meteen een stevige middagslaap van twee uur.
Juan, Xander en Gerard gaan naar de stad. Ze hebben het plan om dat helemaal met de bus te doen. Juan wil wel eens in de blauwe snelbus over de speciale busbanen. Die bussen heten hier Mio. Het lijkt Gerard ook wel een goed idee. Dat moet toch sneller zijn dan een taxi over de drukke wegen het centrum in. Vanaf het park nemen ze de bus en stappen uit bij de eerste de beste halte waar ook de Mio-bussen stoppen. Helaas stoppen er alleen maar lijnen die niet naar het centrum gaan. Een behulpzame passagier zegt dat lijn 10 de juiste is, maar die is neit te vinden in het busboekje. Bij navraag blijkt dat er iets verderop wel een lijnbusje stopt die naar het centrum rijdt. Na een half uur gekronkel door allerlei wijken komen ze aan de overkant van de weg weer langs het punt komen waar ze zijn ingestapt! Tot overmaat van ramp rijdt ook juist de snelbus naar het centrum voorbij die net nog niet te vinden was. Vervolgens sluit de lijnbus aan in een enorme file. Uiteindelijk komen ze weer langs een busstation van de Mio, waar ze overstappen in een snelbus naar het centrum. Twee en een half uur na vertrek staan ze eindelijk in het centrum. Eerst wat lekker eten en drinken. Beide jongens werken gretig twee kippenpoten naar binnen.
Het is enorm druk in de stad. Heel veel kleine winkeltjes met allerlei prullen en nog meer straatverkopers. Xander heeft in zijn hoofd gehaald dat hij een horloge wil. Nou, daar zijn er genoeg van te vinden. Overal zonnebrillen en horloges. Natuurlijk wil Juan er ook één. Als ze wat gevonden hebben moeten ze gauw met een taxi naar huis om op tijd te zijn voor het avondeten. De chauffeur spreekt zowaar Engels. Altijd handig voor als we nog eens iemand nodig hebben voor een uitstapje of ritje.
Monique heeft met Daniel muziek geluisterd. We hebben wat cd's met Colombiaanse kinderliedjes meegenomen. Daniel vindt dat erg leuk. Wat hij ook erg leuk vindt is snoepen, drinken en in kastjes kruipen. En soms een combinatie ervan. Na zijn middag slaap rommelt hij lekker zelf wat met het beetje speelgoed dat we hebben meegenomen.
Als iedereen weer thuis is, vinden de drie jongens het enorm leuk om elkaar weer te zien en met elkaar te spelen. En zoals jongens betaamt, kan dat ook best wat wild gaan. Voor Daniel maakt dat niet uit. Hoe wilder hoe beter.
vrijdag 15 juni 2012
WATERPRETPARK
Acuaparque de la Caña. Nummer één op het verlanglijstje van de jongens. Al in Nederland wilden ze graag naar dit waterpretpark. Het is wel een eindje rijden, maar de taxichauffeur van gisteren wil wel wat bijverdienen en brengt ons er met zijn privé auto naar toe. De bewaking van het bungalowpark houdt de chauffeur eerst nog tegen en vraagt hem van alles om te kunnen inschatten of hij wel betrouwbaar genoeg is. Het voelt wat overdreven, maar we zitten natuurlijk wel in een land waar zo links en rechts wat ontvoeringen plaatsvinden door de guerrillastrijders van het FARC.
Het waterpark ziet er leuk uit en heeft heel veel glijbanen. Helaas blijken die doordeweeks pas om twee uur open te gaan. En op de glijbanen die ze het leukste vinden mogen ze niet vanwege hun lengte. Er is ook een pretparkje bij, maar die gaat net zo goed open om twee uur. Dat is wel een domper, maar niet te veel getreurd, er zijn voldoende andere plekken in het park.
Juan en Xander vinden al gauw kraampjes met allerlei Colombiaanse (gefrituurde) lekkernijen en ze smullen er heerlijk van. Voor Daniel kopen we een opblaasbootje met bodem waar hij met zijn benen door heen kan. De bedoeling is dat hij dan in iets dieper water dan 20cm kan. Hij is best wel instabiel en als hij in het water gevallen is, heeft hij daarna nog wat evenwichtsproblemen. Maar hij wil niets van het bootje weten.
Het 'zwemmen' zelf gaat al een stuk beter dan de vorige keer. Hij houdt al veel beter zijn hoofd boven water. Daniel vindt het geweldig. Vooral de kinderglijbanen. Hoe harder het gaat, hoe beter. Met een grote glimlach komt hij er van af. Het betekent wel dat je continu bij hem moet blijven en dat zijn we niet meer zo gewend met Juan en Xander.
Om kwart voor twee staan Juan en Xander al voor de glijbanen te wachten. Om twee uur precies zijn ze als eerste boven. De glijbanen zijn tegen een berghelling gebouwd. De jongens rennen naar boven, steeds weer opnieuw. Gerard gaat ook, maar steeds minder hard...
Om vier uur gaan we er uit. En dat is maar goed ook. De jongens zijn op en kunnen even niet veel hebben van elkaar. In de auto rijden we door een wijk met een grote straatmarkt. Stank van bedorven etenswaren vult de auto. De rommel ligt in bergen op straat aan het eind van een verkoopdag. De mensen zijn arm en de straten erg slecht. We hobbelen alle kanten op. Juan en Daniel merken er niets van; ze vallen al snel in de auto in slaap.
zaterdag 16 juni 2012
WINKELEN
Gangpaden zo breed dat je er met drie boodschappenkarren naast elkaar door kunt rijden. Zo schoon dat je er van de grond kunt eten. Zo groot dat je andere kant niet kunt zien. Overal staan extra kraampjes om dingen te laten proeven. Het weekend is begonnen en dat betekent dat er weer boodschappen gedaan moeten worden. Monique en Daniel zijn met de bus vanaf het park naar 'La 14'. Dat is een enorme supermarkt. Monique zet Daniel in de winkelwagen en samen hebben ze alle tijd om door de winkel te rijden. Onderweg wijst Daniel van alles aan wat hij lekker vindt. Maar hij springt ineens bijna uit de winkelwagen als hij speelgoedautootjes ziet. Bij de overdracht van Daniel was ons al verteld dat hij graag met auto's speelt. In Kockengen zit dat wel goed, maar hier hebben we het niet. Monique heeft er meteen maar twee gekocht. Daniel is er helemaal weg van. Ruim twee uur na vertrek komen ze weer thuis.
Gerard, Juan en Xander zijn thuis gebleven. Omdat het vanochtend iets koeler was dan de afgelopen week, is zwemmen er niet bij. Juan begint zich wel een beetje te vervelen. Gerard gaat daarom na het middageten met hem naar Jamundi, een stadje waar we nog dichterbij zitten dan Cali. Hier geen luxe mega-supermarkten, hier geen grote dure auto's, hier geen brede wegen met busbanen. In Jamundi is het Latijns-Amerikaans; gezellig druk rond een groot centraal plein en er is vooral veel herrie. Vanaf het centrale plein strekken de kleine winkeltjes zich als een spinnenweb uit de stad in. Winkeltjes in elektronica, schoenen, kleding. Bakkers met taarten met zulke felle kleuren dat in Nederland de kleurstoffen waarschijnlijk al jaren geleden verboden zijn. Maar vooral ook heel veel winkeltjes met prullaria. Van dozen vol afstandsbedieningen tot plastic speelgoed en babyservies. En dan nog slagerijen die in de hitte het vlees in de winkelopening hebben hangen, zonder enige vorm van koeling. Hier en daar worden ook levende kippen verkocht om later thuis te slachten. Juan is in zijn nopjes als hij een fruitmarkt ontdekt. Hij koopt een Mango, maar het blijkt dat het hier een lekkernij is om er, onder andere, zout over heen te gooien...
Ondertussen staan in de straten de Chiva's te laden. Chiva's zijn de traditionele Colombiaanse bussen die je nog veel op het platteland ziet. De bussen zijn overbevolkt. Alle bagage gaat bovenop. De mensen gaan er zoveel mogelijk in en wie er niet meer bij past staat achterop een treeplank, of gaat bovenop bij de bagage.
Het is een leuke middag waarin je het echte Colombia ziet. Helaas is Gerard zijn videocamera vergeten. Des te meer reden om volgende week nog een keer terug te gaan.
zondag 17 juni 2012
IN EN OM HET HUIS
Vanmorgen lekker rustig thuis. Voor Daniel hebben we wat makkelijke puzzels meegenomen. Maar hij begrijpt nog niet helemaal hoe dat werkt. Als het ene stukje niet aan het andere past, slaat hij er net zo lang op tot het wel past. Van elektronica weet hij al veel meer. Hij weet precies welke knoppen hij moet hebben om de cd-speler aan te zetten met de Colombiaanse liedjes.
Natuurlijk hebben we ook nog de kerkdienst van vanmorgen uit Kockengen beluisterd. Het blijft toch nog steeds een gek idee. Je bent er niet bij en toch ook weer wel (of anders om).
Monique heeft bedacht om als verrassing pepernoten(!) te bakken. Midden in de zomer. Even wat herkenbaars uit Nederland. Ze heeft de oven aangezet en gaat er van uit dat het een elektrische is. Even later denkt Gerard de oven aan te steken met een vlammetje, omdat het een gasoven is. Hij weet niet dat het gas dus al een tijdje aan staat... Een kleine ontploffing in de keuken is het gevolg. Na de oven weer op z'n plaats gezet, het keukenblad gerepareerd en de gaslucht weggewerkt te hebben, besluiten we om het niet nog een keer te proberen.
's Middags lekker buitenspelen. In het weekend zijn er best wel wat kinderen, de rest van de week zie je die bijna niet. Voor Juan en Xander is het nog steeds wel een hele stap om met anderen te gaan spelen. Ze zien erg tegen de taalbarrière op. Daniel speelt met een meisje van drie dat toch al een kop groter is dan hij. Bij ons vervalt hij soms in wat babygedrag om zijn zin te krijgen en maakt hij meer geluiden dan dat hij echt praat. Tijdens het spelen met het meisje kletst hij veel meer. Blijkbaar heeft hij in het Spaans toch al een grotere woordenschat dan hij tot nu toe aan ons laat zien en loopt hij misschien minder achter dan we denken. Maar hele zinnen maakt hij niet en dat zou hij toch al wel moeten kunnen met vier jaar.
Aan het eind van de middag willen Gerard en Juan weer een eindje wandelen. Zoals gewoonlijk als er iemand de deur uit gaat wil Daniel ook mee. Met zijn drieën lopen ze naar een klein riviertje langs het park. Nu is het een klein modderstroompje, maar er wordt een hele hoge dijk omheen gebouwd. In de regentijd aan het begin van dit jaar zijn de oude dijken twee keer overstroomd. De hele weg lopen Juan en Daniel hand in hand of draagt Juan hem zelfs. Als er een auto over de weg aankomt zorgt Juan dat Daniel aan de kant blijft. Het ziet er heel leuk en lief uit. 's Avonds wil Juan Daniel ook naar bed doen, maar dat blijkt wat lastiger. Monique moet er toch ook aan te pas komen. Sowieso gaat het inslapen nog niet helemaal vanzelf. Dinsdag moeten we weer naar de kinderbescherming om nog een handtekening te zetten. We kunnen dan meteen nog wat vragen stellen. Bijvoorbeeld of er een bed ritueel is.
maandag 18 juni 2012
GASTVRIJHEID
Alweer een feestdag. Bij navraag wat er gevierd wordt, kan niemand ons antwoord geven. De Colombianen zelf weten niet altijd wat ze vieren blijkbaar. Volgens de internetencyclopedie Wikipedia is het vandaag Het Heilig Hart Verering.
We zijn uitgenodigd door een Nederlands-Colombiaans echtpaar om bij hen langs te komen en met leden uit hun kerkelijke gemeente een traditioneel Colombiaans gerecht te eten.
We hebben afgesproken bij een winkelcentrum om 11 uur. De bus bij ons huis vertrekt al om 9 uur. Het plan is om in het winkelcentrum bij een speelplaats te wachten. Helaas blijkt het hele winkelcentrum gesloten te zijn tot 11 uur vanwege de feestdag. Twee grote supermarkten zijn wel open. Een supermarkt hier is niet een Albert Hein, Jumbo of Coop. Dit soort mega supermarkten is meer te vergelijken met een V&D, maar dan met een voedselwarenafdeling. We kopen we een officieel shirtje van de Colombiaanse voetbalploeg voor Xander, want die vindt zoiets echt geweldig. Terwijl Monique en Gerard aan de verkoopster de maat en dergelijke proberen uit te leggen past Juan geweldig goed op Daniel, die weer prinsheerlijk in een winkelwagentje zit.
Even na 11 uur stappen we in de auto en gaan de bergen in. Hier woont het Nederland-Colombiaanse echtpaar. In de tuin groeien allerlei heerlijke vruchten. Iets verderop is het feest. Vanuit de tuin bij dit huis heb je een prachtig uitzicht op een vallei en op de bergen. We eten hier Sancocho, dat is soep van een soort banaan, aardappel, mais, yucca en (in dit geval) kippenvlees. De mensen zijn erg gastvrij en allemaal even vriendelijk. Dat Juan het lekker vindt hadden we wel verwacht, maar dat zelfs Xander voor een tweede keer op schept is wel heel bijzonder. Hij haalt er overigens wel de kip, aardappel en mais uit voor hij begint te eten.
Zelfs hier hoog in de bergen is het nog steeds erg warm. Juan kan er niet goed tegen en Daniel moet eigenlijk naar bed. We kunnen dus helaas niet al te lang blijven. We lezen op teletekst dat het in Nederland slecht weer is. Regen, onweer en aanverwante zaken. Het treinverkeer ligt weer eens plat, nu vanwege de blikseminslagen rond Utrecht. Dat is wel een voordeel in Colombia: de treinen kunnen hier eigenlijk geen vertraging oplopen, want er zijn hier gewoon bijna geen treinen.
Rond half drie zijn we weer thuis. Juan neemt meteen een duik in het water en is heerlijk aan het spelen met andere Colombiaanse jongens. Xander speelt met wat voetbalpoppetjes in het huisje en gaat later ook zwemmen. Daniel gaat uiteindelijk toch niet naar bed. Nadat we nog een tijdje gezellig hebben gekletst met het echtpaar, nemen we even poolshoogte bij het zwembad. De jongens zijn heerlijk tikkertje aan het doen met een Colombiaanse jongen en twee volwassen mannen. Met elkaar hebben ze de grootste lol. Als we aan de praat raken wordt ons meteen aangeboden om gebruik te maken van de kinderfietsen van één van de families. We gaan eerst even wat eten en daarna gaan we met zijn vijven terug het zwembad in. Het wordt steeds drukker, Uiteindelijk doen we met een man of 15 tikkertje. Daniel wordt ook al een echte waterrat. Hij leert heel snel. Hij blijft nu al alleen drijven en komt zelfs op eigen kracht al vooruit. Ook in het zwembad wil hij graag zijn grote broers nadoen. Dus gaat hij ook duiken en springen en zelfs een salto-achtige koprol. Hij wordt wel wat overmoedig en daardoor stuitert hij met zo'n koprol vrij hard op de betonnen rand van het zwembad. Een grote bult is het gevolg. En morgenochtend vroeg moeten we juist naar de Kinderbescherming om te laten zien dat we goed voor hem zorgen...
dinsdag 19 juni 2012
DE GROTE VRAAG
Vanochtend staan we al weer vroeg klaar om naar de kinderbescherming te gaan. Met een uur rijden komen we precies op tijd aan. Daar zien we ook de echtparen die we een week geleden hebben gezien bij de overdracht. Toen hebben de jongens gespeeld met een acht jaar oude Colombiaanse jongen die geadopteerd zou worden. Deze jongen is er nu ook weer en ook nu kunnen ze goed met elkaar opschieten.
Wij worden aan een bureau gezet en moeten zo'n beetje een uur lang allerlei vragen beantwoorden; Hoe Daniel op ons reageert, of hij al gewend raakt, wat er positief en wat er nog even wat lastiger is. Xander komt na een tijdje ongerust vragen of we Daniel nu wel mogen adopteren. Hij dacht dat we eerst een soort examen moesten afleggen. Na weer wat handtekeningen, maken we ons klaar om te vertrekken. Een tijd lang staat de Colombiaanse jongen wat verdrietig te zwaaien naar Juan en Xander. In de auto horen we de reden: De adoptieouders hebben besloten hem terug te brengen en de adoptie niet door te zetten. Voor ons is dat niet te begrijpen. De toekomst van een jongen van deze leeftijd is ronduit slecht. Hij moet weer terug naar een tehuis en blijft met de vraag blijft zitten of hij dan echt niet goed genoeg is voor deze wereld, aangezien zijn biologische ouders en zijn adoptieouders hem niet willen hebben. Juan en Xander willen meteen terug en deze jongen ook meenemen. Helaas zijn de regels in Colombia en Nederland zo dat dat niet kan.
Na het officiële gebeuren gaan we met een Australisch echtpaar een rondrit door de stad maken. Onze contactpersoon was vroeger gids in Cali, dus ze kent alle interessante plekken.
Op een berg net buiten de stad staat El Cristo Rey. Een Christusbeeld van 26 meter hoog, dat zijn armen uitstrekt over de stad. Vanuit heel Cali is het beeld te zien als je even een vrij uitzicht hebt.
We rijden naar de top bij het Christusbeeld, waar we een mooi uitzicht hebben over de stad. Juan en Xander vinden het nog steeds wel erg wennen in de bergen met haarspeldbochten en dergelijke. Na het bezoek aan het beeld rijden we verder door de stad. We komen door een traditionele wijk en rijden langs de allerarmste sloppenwijken. Er is ook een groot stierenvechtarena en de stad heeft een, voor Colombia, bekende voetbalploeg.
Op de terugweg stappen Gerard en Juan iets eerder uit en pakken de bus naar Jamundi. Juan wil nog een plastic speelgoedpistooltje kopen die hij daar gezien heeft en Gerard kan dan toch nog de stad filmen. Als iedereen uiteindelijk weer terug in huis is gaan Gerard, Juan en Xander in de gemeenschappelijke tuin rond het zwembad agent-en-boef spelen en Monique gaat met Daniel nog wat brood kopen voor het avond eten. Na het avondeten rommelen we lekker wat in huis. Daniel zit bij Monique op schoot een dvd te kijken. Gerard maakt al heel lang ieder jaar weer een dvd met beelden van de opgroeiende jongens. Samen met een fotoboek hebben we ook zo'n dvd opgestuurd naar Daniel, zodat hij voorbereid kon worden op ons gezin. Blijkbaar is de dvd veel bekeken, want Daniel weet al precies te vertellen wat er gaat komen. Even later brengt Monique hem naar bed en daar blijkt dat hij een snelle leerling is. Van 'Slaap, kindje, slaap' kan hij alle laatste woorden van de zinnen al meezingen. Ook het gebedje voor het slapen 'Ik ga slapen ik ben moe' herkent hij al goed. Natuurlijk heeft hij nog geen flauw benul wat het betekent, maar het is een start. Voor ons is het geen vraag of we Daniel wel willen houden. Hij is al goed aan ons aan het wennen, en wij weten al bijna niet meer anders dan dat hij er is. We horen met zijn vijven gewoon bij elkaar.
woensdag 20 juni 2012
ACTIEF ROND HET HUIS
Juan heeft een vriendje van school om te skypen, maar wil dat op zijn favoriete plekje in huis doen. En dat is op de bank vlak bij de slaapkamers. Gevolg is dat iedereen om zes uur wakker is. Juan geniet enorm van het gesprek en Xander vindt Skype ook geweldig. Nederland lijkt door deze dingen toch niet zo ver weg. Monique gaat met Daniel boodschappen doen. Daar ben je zo twee uur mee kwijt inclusief reistijd. Gerard, Juan en Xander blijven thuis. Juan heeft bedacht dat ze met elkaar moeten gaan oefenen voor een film die hij heeft bedacht en later op de dag moet Monique dan cameravrouw zijn. Het is een film met twee politiemannen, Juan en Xander. De crimineel is natuurlijk Gerard. Omdat de speelgoedpistooltjes ook kleine plastic kogeltjes hebben, kleden de jongens zich dik aan. Een kogeltje kan best zeer doen. Vijf lagen kleding bij een temperatuur boven de 30 graden. En dan nog achter elkaar aanrennen om de boef te pakken... Als Monique thuiskomt heeft ze kadootjes voor alle jongens. Wat autootjes en aanverwante dingen. Het is even zoeken naar de juiste verhoudingen en wie waar mee mag spelen, maar even later zijn ze heerlijk met z'n drieën samen bezig.
's Middags gaan we lekker zwemmen met z'n allen. Daniel stoot weer zijn hoofd. Er zitten nu twee grote bulten net naast elkaar op zijn voorhoofd. Aan het eind van de middag wordt t best wel koud. Waarschijnlijk is het nog steeds zo'n 29 graden, maar toch. Tijdens de 'avondopnames' van de film vragen andere kinderen op het park of Juan mee komt voetballen. Dat vindt 'ie wel een goed idee en Gerard is ook van de partij. Het blijkt dan toch ineens niet zo fris te zijn als we dachten. Binnen een paar minuten gutst het zweet van de hoofden. Hopelijk zorgt zo'n actief dagje voor een goede nachtrust.
donderdag 21 juni 2012
UITGEPUT
vrijdag 22 juni 2012
VOORBEREIDING VOOR HET VERVOLG
Onze papieren zijn toegewezen aan rechtbank nr. 8. Dat is in ieder geval niet de rechtbank die bekend staat dat het allemaal erg langzaam gaat. Maar de snelste is het ook niet. De verwachting is dat de procedure twee weken duurt na indienen van de papieren. In ons geval was dat dus dinsdag 19 juni. Dat betekent dat we 3 juli, of net er na, weer een handtekening kunnen zetten. De tijd die ons nog rest willen we graag gebruiken om ook nog langs de pleegmoeder van Juan te gaan en in de stad te kijken waar Xander is geboren. Het is in die streek ook iets minder warm, wat ook wel prettig is. Nu we bij benadering een datum weten, kunnen we alvast gaan kijken naar een verblijf in Bogota. De hotels die we aanbevolen krijgen zijn niet echt geschikt voor onze jongens. Er gaan ook wel mensen naar plaatsen buiten Bogota, maar dan zit je overal weer erg ver vandaan. We zijn nu aan het kijken om een appartement te huren voor een week. We kunnen altijd nog terugvallen op één van de hotels. Vanochtend hebben we het plan om naar een enorm winkelcentrum te gaan waar ook veel speeltoestellen zijn. De jongens hebben er zin in, maar helaas gaat het pas om twaalf uur open en zijn Juan en Xander te groot. Dat is een teleurstelling. Ter compensatie gaan Gerard, Juan en Xander 's middags zwemmen in een zwembad halverwege het huis en Cali. Vanaf de weg ziet het er niet echt geweldig uit, maar ze hadden een glijbaan gezien. Achter de hekken blijkt het veel groter en uitgebreider dan gedacht. Een goede keus dus en ze zijn er met z'n drieën heerlijk aan het zwemmen. Daniel is erg moe, dus Monique blijft met hem thuis. De tijd wordt goed gebruikt om alvast wat koffers te pakken. Daarna gaan Monique en Daniel zwemmen in het zwembad bij het huis. Nu het dichterbij komt hebben we ook wel weer zin om naar de volgende plek te gaan . Daar zijn ook weer allerlei mooie dingen te zien, leuke dingen te doen en interessante dingen te beleven.
zaterdag 23 juni 2012
VRIENDELIJK
De laatste mogelijkheid om nog wat dingen te doen in Cali. Juan wil graag nog een voetbalshirt van het Colombiaans elftal. Xander had er al eerder één. Hoewel het van hetzelfde merk is en de zelfde maat heeft, blijkt het later toch heel wat te schelen. Gelukkig kan het nog net. Vanaf het winkelcentrum nemen we de taxi. Als we willen instappen, haalt de chauffeur ineens iets onder de bijrijdersstoel vandaan: het is het petje van Gerard dat we al sinds de eerste dag in Cali kwijt zijn... Duizenden taxi's in de stad en uitgerekend deze staat hier op deze plek. We gaan van het winkelcentrum rechtstreeks naar het zwembad waar we gisteren ook zijn geweest. Het ligt toch halverwege de weg terug naar huis. Het weer zit niet echt mee. Het is bewolkt en daarmee kouder dan andere dagen. Toch nog steeds wel boven de 25. De jongens gaan meteen van de glijbaan. Daniel wil natuurlijk ook wat zijn grote broers doen. Nog steeds kopieert hij alles wat hij ziet. Juan en Xander zorgen enorm goed voor Daniel in het zwembad. Ze genieten volop met zijn drieën. Om de beurt nemen ze Daniel mee van de hoge glijbaan. Omdat we weten dat Daniel instabiel is letten we altijd goed op bij trappen en dus ook bij de glijbanen die hier zijn. Helaas is er toch één onbewaakt ogenblik en het gaat dan ook meteen mis. Daniel valt achterover bij een kleine glijbaan en komt met zijn hoofd tegen een ijzeren hek. Gevolg: een gat in zijn hoofd. Gelukkig niet groot en het bloedt ook niet lang. We hoeven geen rit naar een dokter te maken, maar vervelend is het natuurlijk wel. Juan gaat de ober halen die bij het restaurantje van het zwembad hoort. Deze man helpt ons goed en diept ergens vandaan wat ontsmettingsmiddel op. Daniel houdt zich wel heel goed.
Na dit ongelukje gaan we naar huis. Op één of andere manier zijn er ineens een stuk minder taxi's op de weg dan anders en de taxi's die we zien zijn al bezet. Ineens stopt er een bus iets verder op. Maar daar hebben we niets aan, want alle bussen rijden ons wat afgelegen bungalowpark voorbij. Om de twee uur rijdt er een bus van en naar het park, maar de kans dat je die kan pakken is bij een busstation al klein. Maar de bus blijft staan. Uiteindelijk stapt een jongetje uit die ons roept en zegt dat het nou net wel die bus is die we moeten hebben. De chauffeur heeft ons herkent en is gestopt. Vriendelijk volk die Colombianen.
zondag 24 juni 2012
LAATSTE DAG IN CALI
Het is al meer dan twee weken geleden dat we in Cali zijn aangekomen. De tijd is ontzettend snel gegaan. Vandaag is de laatste dag hier. Morgen vertrekken we naar Pereira. Daniel heeft goed geslapen. We hebben wel af en toe gecontroleerd vannacht, maar er is niets aan de hand. Als je vraagt of hij hoofdpijn heeft zegt hij ja en wijst hij vanochtend nog naar de plek waar hij op gevallen is, maar later op de dag weet hij de plek al niet meer. Het valt op hoe makkelijk hij uit zijn evenwicht raakt. Ook het lopen gaat niet makkelijk. Zijn enkels staan erg scheef. De aangepaste schoenen die hij heeft lijken geen overbodige luxe. Als we terugkomen uit Colombia hebben we een afspraak bij het Wilhelmina Kinderziekenhuis voor een totale check-up. Dit zullen zeker zaken zijn die daar ook naar voren komen. Fysiotherapie zal in ieder geval wel nodig zijn. Gezien zijn achterstand op bepaalde vlakken, denken wij dat hij ook niet zomaar in het gewone onderwijs kan aanschuiven. Gelukkig zijn er in Nederland scholen gespecialiseerd in het opvangen van kinderen met een (leer)achterstand. Waar we ons in ieder geval geen zorgen over hoeven te maken is of hij wel genoeg eten binnen krijgt. Hij eet als een paard. Meer dan Xander en vaak ook meer dan Juan. Als hij zijn bord leeg heeft hoeft hij niet nog een keer, maar als hij ziet dat er eten overblijft dat weggegooid gaat worden, dan gaat hij weer aan de slag. En dan is het niet vreemd als hij niet veel later ook best in is voor wat snoep of chips. Dat zal allemaal nog wel te maken hebben met wat hij heeft meegemaakt in het verleden. Ook kan hij wel de hele dag door blijven drinken. Het liefst giet hij cola naar binnen.
't Is een rustige dag vandaag. 't Is zondag en dus luisteren we ook vandaag weer twee keer naar de kerkdienst in Kockengen. De jongens spelen over het algemeen binnen en af en toe gaan ze even naar buiten. Aan het eind van de dag maken Gerard en Juan nog een wandelingetje in de buurt. Juan begint wel last te krijgen van heimwee. Dat hebben we wel eerder een beetje gemerkt, maar vandaag wordt het wel wat erger. Hopelijk dat de verandering van omgeving morgen weer wat afleiding biedt. Er zijn daar ook twee jongens van hun ongeveer leeftijd en aan het eind van de week komt er nog een ander Nederlands gezin. In ons beste Spaans gaan we proberen Daniel uit te leggen dat we vertrekken naar een ander huis. Of hij het begrijpt zal moeten blijken .
maandag 25 juni 2012
DE EERSTE VERHUIZING
We zijn zo'n beetje halverwege ons verblijf in Colombia, maar het voelt alsof we al een beetje richting huis gaan. Vandaag verlaten we Cali. Zullen we ooit hier nog terugkomen? Gelukkig zijn Juan en Xander niet al te zenuwachtig voor de reis of al te verdrietig over het afscheid. Daniel is wel opgewonden. Hij wil al vroeg met de koffers slepen. Gerard en Juan moeten nog even naar een winkel en ze vragen of Daniel mee wil. Dat wil hij wel, maar absoluut niet zonder Monique. Hij lijkt bang dat we niet met z'n allen weg gaan en dat Monique en Xander achter zullen blijven. Gelukkig kunnen we duidelijk maken dat niet zo is. Maar Daniel lijkt ook te denken dat we al naar Nederland gaan. Als we hem vertellen dat we nog niet naar ons eigen huis gaan in Nederland, maar naar een ander huis in Colombia, zegt hij steeds dat dat niet waar is. Om half elf is het taxibusje er. Dat hebben we gelukkig zaterdag nog kunnen regelen. Eerst was er een grote taxi geregeld en dacht de chauffeur dat de koffers wel op het dak zouden kunnen. Maar voor vijf grote koffers en 4 stuks handbagage leek ons dat toch geen goed idee.
We maken een tocht door de Caucavallei. Aan beide zijden rijzen de bergen op. Daartussen kronkelt de Caucarivier. Aan beide zijden van de rivier zijn er uitgebreide suikerriet velden. We komen diverse trucks tegen met vier aanhangers per stuk. Er is blijkbaar genoeg riet. De vallei wordt smaller en langzaam klimmen we omhoog. We gaan meer en meer de bergen in. Een bergrug en losse bergen. Alle kleuren groen en tropische bomen. Het koffiegebied komt dichterbij. Onderweg krijgen we een aanrijding. In een kleine file staat een motor voor ons. We moeten flink in de remmen. De motor trekt op en remt meteen weer. Onze chauffeur ziet het te laat en botst achter op de motor. Gelukkig dus niet hard en is er allen blikschade. Maar de schrik zit er natuurlijk wel in, vooral bij de jongens. De rest van de reis verloopt rustig. Na een reis van ruim vier uur, inclusief eten en botsing, komen we aan in Pereira. Vlak buiten de stad, aan een onverhard pad op een berghelling ligt een rustieke finca. 'La Neca' is de plek waar we de komende dagen zullen verblijven.
dinsdag 26 juni 2012
IN PEREIRA
We zitten hier buiten de stad aan een wat afgelegen weg. Het is echt anders dan Cali. Hier geen door een stedenbouwkundige bedachte grondplan. Geen afgemeten paar vierkante meters waar net een huis op kan met daarnaast een kopie van datzelfde huis. En dat alles gelegen om een mooi gestileerd zwembad die in het aangrenzende bungalowparkje exact is gekopieerd en daarna nog eens en nog eens. Hier vind je ongeorganiseerde bebouwing, oude finca's en grote stukken land. Hier zie je vogels in de meest felle kleuren en planten die je in Nederland alleen bij de bloemist kunt kopen. Ook hier is een zwembad en al vroeg liggen de jongens in het water. Ze genieten echt met elkaar. Daniel is ook helemaal van het klimtoestel, al zijn sommige stappen nog wat te groot. Omdat we boodschappen moeten hebben gaan we naar het centrum van Pereira. De beheerder van de finca, Cesar, brengt ons er heen en laat meteen wat van de stad zien. Zowel de mooie dingen als de minder mooie dingen. Stijlvolle gebouwen en mooie kerken, waaronder een verdwaalde gotische kathedraal. Maar ook zware armoede. Mensen die leven onder een brug. Mensen die zich met straatwater wassen. Vrouwen die hun lichaam verkopen om aan geld te kunnen komen. Een ruilmarkt voor tweedehandskleding. Evenals in Cali heb je hier ook de straatstalletjes en de kleine winkeltjes met van alles en nog wat. Schoenpoetsers op straat, koffieverkopers met een grote koffiekan op hun rug, en veel lotenverkopers. Een minieme kans op het winnen van een geldprijs geeft hoop in de armoede. Het voedt de droom ven een beter leven, de illusie van een zorgeloos bestaan. Na de boodschappen rijden we weer terug naar huis. onderweg zien de jongens een zwembad met lange glijbanen. We weten dus al waar we binnenkort naar toe moeten. Het eten wat we hier krijgen is typisch voor de keuken van deze streek. Veel vruchten, veel vlees en aardappel. Hele stevige soep met allerlei groenten waar je lepel bijna rechtop in blijft staan. Ook vanmiddag hebben de jongens weer lekker gespeeld. In het zwembad en buiten het zwembad. We hebben de eetkamertafel nog even omgebouwd tot tafeltennistafel. En dat alles in afwachting van Het Grote Gebeuren. Gisteren is beloofd dat we vandaag zouden gaan paardrijden. Om vijf uur is het zover. Een oud klein paardje wordt voorgereden. Xander heeft het gauw gezien; hij vindt het maar niks. Juan vindt het prachtig nadat hij het aanvankelijk wel wat eng vindt. Daniel maakt het allemaal niets uit. Als hij ook maar mag zitten. Na het avondeten nog wat plezier in de hangmat en het zwembad. En dan is het bedtijd. Maar daar denkt Daniel toch anders over. Hij is boos en niet stil te krijgen omdat ze met z'n allen uit het zwembad moeten. Het liefst blijft hij nog een tijd met zijn grote broers pret maken in het water.
woensdag 27 juni 2012
NEDERLANDS
Eindelijk tot bijna zes uur in de ochtend geslapen. Een nieuw record voor Juan in Colombia. Gerard slaapt met Juan in één kamer en Monique met Xander en Daniel in een andere kamer. Zo maken de jongens elkaar niet wakker. De hele ochtend zijn Juan en Xander om de beurt met Daniel aan het spelen. Ze hebben weer veel plezier met z'n allen. Het afwisselend spelen van Juan met Daniel en Xander met Daniel is wel een uitkomst. Zo hebben Juan en Xander ook allebei even rust tussendoor. Het afwisselend spelen komt goed uit, want het is vandaag blijkbaar Skype-dag. Vooral Juan heeft heel lang achter Skype gezeten om met z'n vrienden van school te kletsen. Hij geniet er zichtbaar van. Vooral het samen zwemmen is favoriet. Daniel ziet Juan en Xander vaak in het water duiken of een bommetje maken en wil dat natuurlijk nadoen. Hij gaat dan een eind van het zwembad vandaan en roept ocho, neuve, diez (acht, negen, tien), neemt een aanloop en laat zich bij het zwembad voorovervallen. Plat op zijn buik. Hij heeft de grootste lol als hij weer boven komt.
Aan het eind van de middag gaan we nog even naar de dierentuin van Pereira. Het leukste vinden de jongens het voeren van de apen. Als je een stukje brood voor de apen houdt pakken ze het er met de hand uit. Eén van de apensoorten heeft een lange staart. Als Daniel ook eten wil voeren, pakt een aap het met z'n staart.
Ineens worden Juan en Daniel heel moe en dat is duidelijk te merken. Snel naar huis dus, want het eten staat klaar. Zoals elke keer perfect verzorgd en lekker. Al snel valt de avond in.
Na ruim twee weken gaat Daniel steeds meer herkennen van het Nederlands. Soms praat hij wat na. Hij weet nu ook dat je na het bidden voor je eten 'Amen' zegt. Maar als we volgens hem te lang bidden begint hij ook al 'amen' te roepen. Gerard probeert Daniel ook te leren dat 'gracias' in het Nederlands 'dankjewel' is. Maar als je eerst het Spaans en dan het Nederlands zegt, is Daniel het er niet mee eens. 'Gracias, dank je wel' lijkt heel erg veel op 'Gracias, Daniel'. Hij gaat ons dan ook meteen verbeteren. Zijn naam is niet 'dankjewel', maar Daniel. Hij is blijkbaar erg gehecht aan de juiste uitspraak van zijn naam. Amigo (vriend) is niet goed. Danielito (danielletje), is al helemaal fout. Laat staan bébé. Ook Daniel op zijn Nederlands uitgesproken (met de klemtoon op de 'a'), is niet goed genoeg voor hem. De klemtoon ligt op de laatste lettergreep. De Spaanse versie spelt Daniel, zonder trema of wat dan ook. Om enigszins recht te doen aan de juiste uitspraak, hebben we besloten om zijn naam zo te spellen dat dat duidelijker wordt in het Nederlands:
Danièl
donderdag 28 juni 2012
IN AFWACHTING VAN MORGEN
Even niet al te veel of al te ver. Vandaag een tussendoordag. De jongens hebben twee dagen geleden vlakbij een zwembad met een paar grote glijbanen gezien. In de buurt zou er nog een ander, mooier zwembad moeten zijn. Daar gaan we dan maar naar toe. Maar eerst gaan we naar een winkelcentrum om een paar kado's te kopen. Het is gelukt om naast contact met de pleegmoeder van Juan, ook contact met zijn biologische moeder te krijgen. En ze wil ons ontmoeten! Morgen gaan we naar hen toe. Juan heeft daar heel veel zin in. Hij zoekt zelf de sieraden uit die hij wil geven. Vervolgens gaan we naar het zwembad. Het is eigenlijk meer een recreatiepark. Waterfietsen, quads, pooltafels, restaurantjes. En een groot golfslagbad. Naast dat bad een paar hoge glijbanen. En daar gaat het Juan en Xander om. Helaas is de minimum lengte 1,50 en de minimum leeftijd 12 jaar. Voor Nederlandse begrippen erg overdreven. Voor de jongens daarom een des te grotere teleurstelling. Maar ja, we hebben afgesproken om pas over een paar uur opgehaald te worden. Gerard heeft ondertussen last van een splinter. Niet groot (eigenlijk heel klein), maar wel onder de bal van zijn voet. Met iedere stap voel je het zitten, en dat is lastig. Dus op zoek naar een EHBO-post voor een pincet. Dat blijkt tegen te vallen. Het zwembad heeft geen EHBO-post en in de aanwezige verbanddoos zit geen pincet. Of hij dan even naar de zuster wil. Nou ja, prima. Er wordt iemand opgeroepen en na een tijdje komt er een motor voorrijden. Gerard moet achterop en wordt naar de andere kant van het park gebracht, waar de splinter er wordt uitgehaald. Vervolgens moet Gerard wel op blote voeten terug lopen, waarbij de kans op nog veel meer splinters niet uitgesloten is. Juan en Xander hebben gezien dat Gerard mee moest op een motor en zijn daarom heel zenuwachtig. Ze hebben natuurlijk gezien hoe motorrijders hier rijden en het ongeluk van maandag zijn ze ook nog niet vergeten. Al snel nadat Gerard terug is, is het etenstijd. We vinden een hamburgertentje. Iedereen wil wel een burger, maar allemaal met aparte wensen, die afwijken van de standaard op het plaatje. Papa mag dat dan even gaan bestellen... Gelukkig staat er een alleraardigste man die alle tijd neemt om de ingrediënten één voor één te laten zien, waarna Gerard kan zeggen op welke hamburger dat onderdeel wel en op welke het niet moet. Uiteindelijk heeft iedereen precies wat hij (of zij) wil. Na het eten gaan de jongens even tafeltennissen en gaan we waterfietsen. Vervolgens terug naar het zwembad. We lijken voor de tieners hier haast zelf wel een attractie. We krijgen van alle kanten bekijks en iedereen wil weten waar we vandaan komen. Danièl gaat zich erg vrij voelen in het water. Hij heeft nu bedacht dat het leuk is om met zijn hoofd onder water te kijken. Precies zoals Xander dat ook deed (en nog doet). Maar dit alles wel tot schrik van alle anderen in het zwembad. Die denken dat hij ter plekke verdrinkt. Tegen sluitingstijd gaan we naar de kleedkamers. En dan kom je langs de glijbanen. Juan ziet dat er nu geen controleur meer in de buurt is en glipt samen met Gerard naar boven. Hij kan nog net twee keer van de glijbaan voor deze dicht is. Na het aankleden kopen we nog een schepijsje. Nou ja, zeg maar ijs. Het is echt heel groot. We denken dat Danièl nog nooit ijs heeft gegeten voor hij bij ons kwam. Hij weet niet zo goed wat hij er mee moet en moet heel erg aan de kou wennen. Maar als hij eenmaal begint, vindt hij het toch wel erg lekker.
vrijdag 29 juni 2012
EEN ONVERGETELIJKE DAG
Juan wordt vanmorgen heel enthousiast wakker. Vandaag is de dag dat hij "al zijn moeders" gaat zien. Hij ziet er echt heel erg naar uit. Maar we gaan pas vanmiddag. Vanmorgen komt er eerst nog een andere Nederlandse familie aan op de finca. Zij maken hier een tussenstop in hun vakantie omdat hun zoon uit deze stad komt. De jongen is inmiddels 7. Juan en Xander sluiten meteen een nieuwe vriendschap. Na maar even te kletsen komen ze al tot de conclusie dat ze heel veel gemeen hebben. Ze hebben het prima naar hun zin, vooral in het zwembad. Na het middageten vertrekken we richting Armenia. Daar gaan we eerst naar het kantoor van de kinderbescherming om een brief in te leveren waarin we het volledige rapport over Juan opvragen. Voor Xander en Danièl heeft de advocaat in Cali de papieren van hun dossier opgevraagd. Vervolgens gaan we eerst naar de pleegmoeder van Juan. We zijn al twee keer eerder bij haar geweest. We waren het contact met haar verloren nadat zij verhuisd was, maar via Facebook hebben we elkaar toch weer gevonden. Ze woont weer in dezelfde wijk als de eerste keer toen we haar opzochten. Toen was het al een hele toer om het te vinden en nu was het niet veel anders. Op diverse plekken doen we navraag waar de wijk is, maar iedereen stuurt ons een andere kant op. Na een tijd komen we wel in de buurt, maar vinden we niet het huis. Uiteindelijk komt één van de zoons van de pleegmoeder ons op de motor ophalen en wijst de weg. Het is een nauw, maar goed onderhouden en schoon straatje waar ze in wonen. Het huis is niet heel groot, maar zeker niet armoedig. De pleegmoeder woont hier met haar man, haar beide zoons de vrouw van de ene zoon, de vriendin van de andere en een kleinkind. De pleegmoeder is blij met het kado van Juan, want volgende week gaat haar zoon trouwen en heeft ze mooie sieraden die ze om kan doen. We zijn allemaal blij dat we elkaar weer zien. Na wat gepraat te hebben stuurt ze haar zoon naar boven om iets te halen. Even later komt hij naar beneden met twee Bob-de-Bouwer-autootjes die we 6 jaar geleden bij ons vorig bezoek zijn vergeten mee te nemen. Het waren de autootjes die we toen aan Xander hebben gegeven toen we hem voor het eerst zagen. Zo te zien hebben de kinderen die de afgelopen jaren bij deze pleegmoeder hebben gewoond veel plezier beleefd aan de auto's. Toch wil Xander ze graag mee naar huis nemen. Nadat we afscheid genomen hebben rijden we de stad weer door. We komen langs het ziekenhuis waar Juan is geboren en rijden vervolgens naar een groot winkelcentrum. Daar wacht de biologische moeder van Juan op ons. We geven haar een aantal foto's die we hebben meegenomen en het kado wat Juan heeft uitgezocht. Bij het inpakken van de koffers thuis heeft Xander ook een stapel dvd's uitgezocht om onderweg naar Colombia naar te kijken. Bij deze stapel zaten ook precies de dvd's die Gerard per jaar gemaakt heeft van Juan (en later samen met Xander) sinds de adoptie. Deze dvd's geven we ook aan haar mee. Daarnaast hebben we over en weer vragen en horen we het werkelijke verhaal achter de adoptie. Al pratend vallen een aantal dingen met betrekking tot Juan ook op hun plaats. De biologische moeder is een hele aardige vrouw en kan heel goed met alle drie de jongens omgaan. Uiteindelijk nemen we na ruim twee uur afscheid van haar. Het is een onvergetelijke dag voor ons, voor Juan en voor de biologische moeder. We hopen dat deze ontmoeting haar ook geholpen heeft. We hebben in ieder geval elkaars gegevens zodat we in contact kunnen blijven.
zaterdag 30 juni 2012
RUSTIG AAN
Vanmorgen lekker thuis gebleven. Geen verplichtingen en geen uitstapjes. Dat is maar goed ook, want iedereen is best vermoeid. Lekker zwemmen in het zwembad bij het huis. Tafeltennissen op de eetkamertafel en op de computer en de Nintendo DS spelen. De ochtend is snel voorbij.
In de middag gaan Gerard en Juan boodschappen doen. Bij alles wat we doen, kunnen we terugvallen op Cesar. Hij is de beheerder van de Finca. Cesar rijdt ook nu naar de stad. Juan heeft in zijn hoofd dat hij een Colombiaans politie-outfit wil hebben. Xander wil graag gevlochten armbandjes. Dat laatste is niet zo moeilijk te vinden, want dat wordt op veel plaatsen verkocht. Politiekleding is wel wat anders. We hebben er pas al naar gezocht, maar we hebben het toen niet gevonden. We hebben van alles geprobeerd, tot en met winkels die kleding verhuren aan toe. De vrouw van Cesar heeft echter ergens in de stad ooit een winkeltje gezien die wat zou moeten hebben. Na lang zoeken, vinden we de winkel. Het is meer een pijpenlaatje. Een paar vierkante meter, met van allerlei politie en militaire spullen. Juan kijkt zijn ogen uit. Het liefst zou hij alles kopen. Echte handboeien, politiekoppels, holsters, en officiële kleding. Maar mag de winkel een heel aantal dingen alleen aan de politie verkopen en niet aan voorbijgangers of toeristen zoals wij. En kleding in kindermaten hebben ze niet. Juan bekijkt van alles en de verkoopster haalt ook nog spullen uit een winkel iets verder op. Uiteindelijk komen we er op uit dat er een politiekjack op maat gemaakt wordt met alle originele emblemen en op de borstzak Juans naam en rang. Hij heeft gekozen voor kolonel. Xander wil graag bij de finca blijven om lekker te zwemmen. Danièl zit al in het water. Xander speelt heerlijk met Michael, de zoon van de andere familie die hier verblijft. Danièl hobbelt er lekker achteraan. Hij vindt het heel gezellig om met de grote jongens te spelen. Er worden heel wat bommetjes gemaakt in het water. Tussendoor gaan ze lekker voetballen en basketballen. Aan het eind van de middag zoeken ze alle tuinstoelen die te vinden zijn bij elkaar. Daar moeten dan de grote zwemhanddoeken overheen. En dan heb je een mooie hut. Ook Danièl vindt het erg gezellig binnenin.
Ondertussen zoekt Monique op internet nog een goede plek voor ons verblijf in Bogota. De advocaat heeft gebeld, dat we in ieder geval ergens volgende week verwacht worden om een handtekening te zetten bij de rechtbank in Cali. Vanwege een feestdag zal dat in ieder geval pas woensdag zijn. Onze tickets staan nu op vrijdag om van Pereira naar Bogota te gaan, dus alles ligt nog op schema. We weten dat we in ieder geval in Bogota in een hotel terecht kunnen, maar we zoeken nog even verder naar een plek met meer ruimte voor de jongens. Aan het eind van hun zoektocht gaan Gerard en Juan nog even boodschappen doen en wat geld pinnen. Dat is niet handig om op zaterdag te doen. Iedereen heeft net weer van een week het salaris gekregen en de rijen voor de geldautomaten zijn lang. Op de terugweg valt Juan in de auto al bijna in slaap. Op de finca gaat hij regelrecht naar bed waar hij gelukkig nog wel een paar hapjes eten naar binnen werkt.
zondag 1 juli 2012
RELAXEN
Gelukkig is Juan niet ziek geworden vannacht. Voor zijn doen heeft hij lang geslapen; tot kwart voor zes. Danièl en Xander slapen iedere dag ongeveer tot half acht. Danièl gaat dan nog even met zijn auto's spelen en Xander speelt op zijn Nintendo DS. Gelukkig hebben we twee kamers zodat we niet allemaal ruim voor zes uur wakker hoeven te worden. We beginnen de dag weer met een lekker ontbijt. Iedere dag krijgen we zo'n beetje een ander soort fruit voorgeschoteld. En ook iedere dag een ander soort vruchtensap. We zullen dus wel heel gezond zijn als we terugkomen van de reis. Dan moeten we natuurlijk eerst weer afkicken van alle vitaminen die we binnen hebben gekregen. Het is lekker weer, zelfs behoorlijk warm. De zon staat te branden aan de hemel. Zelfs Danièl, die toch de donkerste huid heeft van ons allemaal, kleurt behoorlijk rood. De hele dag trekken de Juan, Xander en Michael met elkaar op. Danièl wil ook graag mee doen en loopt met alles achter de jongens aan. Toch kan hij ook heel leuk en geconcentreerd alleen spelen met bijvoorbeeld zijn autootjes. Niemand anders mag ook aan die auto's komen, of zelfs naar kijken. Al vanaf dat we Danièl in onze armen mochten sluiten heeft hij het steeds over 'pillo, pillo'. Geen idee wat dat was. Hier op de finca hebben we ondertussen begrepen dat het kuikentjes zijn, maar nog steeds tastten we in het duister waarom Danièl dat altijd maar weer herhaalt. De moeder van Michael heeft het antwoord. Het blijkt een deel te zijn van een Colombiaans kinderliedje. Blijkbaar favoriet bij Danièl. Op de website van die familie staat het liedje. Als we het aanzetten weet Danièl van geen ophouden. Steeds maar weer moet het worden herhaald. Het liedje gaat als volgt:
Los pollitos dicen pío, pío, pío
cuando tienen hambre
cuando tienen frío.
La gallina busca el maíz y el trigo
les da la comida y les presta abrigo.
Bajo de sus alas, acurrucaditos
¡duermen los pollitos
hasta el otro día!
De kuikens zeggen pio, pio, pio
wanneer ze honger hebben
als ze koud zijn.
De kip gaat op zoek naar maïs en tarwe
geeft hen eten en warmte.
Onder haar vleugels, bij elkaar gekropen
slapen de kuikens
tot de volgende dag!
Na het avondeten wordt het in Colombia altijd al snel donker. Juan, Xander en Michael verkleden zich als stoere politiemannen. Pistolen, zaklampen en alles wat je maar kunt bedenken. Ze hebben zelfs een hoofdkwartier ingericht voor als ze spoedoverleg hebben. Ze gaan de hond die hier rond loopt bespioneren. Als de hond echter dichter dan 20 meter bij hen in de buurt komt is er van de stoerheid even niets meer te merken.
Aan het eind van de dag doen we nog wat spelletjes. Juan gaat op tijd naar bed; hij voelt zich toch niet helemaal lekker. Danièl slaapt dit keer ook vrij snel. Nu hij een babybed heeft gaat het allemaal veel makkelijker. Hij speelt wat met een autootje en valt in slaap. En als hij slaapt, dan ligt hij ook veel rustiger. Hij rolt niet alle kanten op en we hoeven niet bang te zijn dat hij uit bed valt. Thuis dus ook de eerste tijd maar zo'n bedje gebruiken.
maandag 2 juli 2012
CULTUUR EN NATUUR
Met beide gezinnen gaan we vandaag wat cultuur en natuur opsnuiven. Op een uurtje hiervandaan, aan de andere kant van de berg, ligt in een vallei het dorp Salento. Salento heeft ongeveer evenveel inwoners als Kockengen. In de bergen eromheen wonen er nog eens net zoveel. Salento is ontstaan langs een belangrijke noord-zuidroute door wat nu Colombia is. De grote Colombiaanse vrijheidsstrijder Simon Bolivar (ieder dorp hier heeft een standbeeld van hem staan en een plein naar hem vernoemd), heeft deze route ook genomen. Omdat het een strategisch belangrijke route was, maar in zeer slechte conditie, wilde hij de weg laten opknappen. Dat mochten de politieke gevangenen doen. Als ze hun straf hadden uitgediend, kregen ze een stukje land op deze plek. Waar eens de strafkolonie was, staat nu het dorp Salento. De route is nogal bergachtig en neemt veel tijd in beslag. Er is daarom een nieuwere route aangelegd en deze loopt via de andere kant van de bergrug. Het dorp kwam daardoor geïsoleerd te liggen en ontwikkelde zich niet zo snel als andere dorpen en steden en de regio. Het is hierdoor één van de dorpen met de meest traditionele koloniale bebouwing van deze regio. Samen met het feit dat dit dorp de doorgang is naar een enorm mooi natuurgebied is het ook een belangrijke toeristische plek geworden.
De huizen in dit dorp zijn oud, maar goed onderhouden. En typisch Spaans koloniale stijl. Witte muren en veel houtwerk. Grote, brede deur- en raamkozijnen. Op de eerste verdieping ramen met luiken, zo groot als deuren. Naar binnen openslaand, zodat het ondiepe balkon optimaal gebruikt kan worden. Vér uitstekende daken met een openbalkeconstructie. En al het hout in felle contrastrijke kleuren. Tegenwoordig zijn in de hoofdstraat bijna alle huizen op de begane grond omgebouwd naar winkeltjes met souvenirs of restaurantjes. Of een combinatie van beide.
Het is druk in het dorp. Ook voor Colombianen is dit een toeristische trekpleister, vooral op een dag als deze. Al weer een vrije dag. Dit keer het 'Hoogfeest van Paulus en Petrus'. Het is een gezellige, drukke sfeer. Vooral niet gehaast en lekker gemoedelijk. Op het Bolivarplein staat een opblaasglijbaan. De jongens gaan er in en Danièl wil natuurlijk ook mee. Met z'n allen duwen, tillen en trekken ze hem steeds weer naar boven.
Na het eten gaan we naar een uitkijkpunt, met schitterende vergezichten over een vallei. Vervolgens nog een stukje verder naar de Cocora vallei (Valle de Cocora). Er lopen veel militairen rond. Wegversmallingen zijn aangelegd om het verkeer af te remmen en beter te controleren. Aan het begin van Salento zijn zelfs de gezichten van de militairen in camouflagekleuren geschilderd. Een aantal jaar geleden is hier nog een aanval van het FARC (Colombiaanse guerrilla’s) geweest. Nu zouden ze minstens twee dagreizen verderop in de bergen zitten. Toch neemt de Colombiaanse regering geen risico. De militairen die we zien behoren bij een speciaal bergregiment. Deze militairen zitten een jaar of twee alleen maar in de bergen en zijn daar speciaal voor opgeleid. Zij zijn niet alleen verantwoordelijk voor de veiligheid van de toeristen, maar ook voor het in de gaten houden van de troepenbewegingen van het FARC. Bij één van de controleposten moeten we stoppen. Twee militairen stappen in. De jongens denken meteen dat ze gefouilleerd moeten worden. Het blijkt slechts gemakzucht, want de militairen moeten gewoon naar een controlepost verderop. De jongens vinden het geweldig, vooral de geweren. Ze nemen meteen de gelegenheid te baat om met de militairen op de foto te gaan.
De Cocora vallei is een schitterende plek, vooral dankzij de waspalm. Deze boom is de nationale trots van Colombia. De waspalm (Ceroxylon quindiuense, vernoemd naar deze Colombiaanse provincie) kan wel 50 tot 60 meter worden en is daarmee de grootste palmsoort ter wereld. De bladeren hebben een lengte van zo'n twee meter. De was van deze palm werd gebruikt om kaarsen te maken en het hout voor eenvoudige waterbevoorrading voor arme boeren. Vanwege deze toepassingen dreigde de boomsoort verloren te gaan, maar de Colombiaanse regering heeft daar een stokje voor gestoken. Gelukkig maar; dit is prachtige natuur. Zelfs de jongens die tijdens het rijden van hun Nintendo hebben genoten, zijn vol aandacht voor wat ze hier zien. Vanuit de bus gaan we over op paarden en trekken verder de vallei in. De jongens genieten er enorm van. Danièl zit bij Gerard op het paard en vindt het ook prachtig. Hoe harder de paarden gaan, hoe beter ze dat vinden. Ook Danièl. Gerard vindt dat wat minder, want met één hand filmen en foto's maken en met de andere hand zichzelf en Danièl vasthouden en dan ook nog bijna in galop, dat is toch wel wat lastig. Vinden we de natuur al mooi op de plek van het uitstappen, verderop in de vallei wordt het alleen nog maar mooier.
dinsdag 3 juli 2012
ONVERWACHT
Cartago is een stad met zo'n 120.000 inwoners. Een warm klimaat en stoffig. Een drukke binnenstad met het gebruikelijke centrale plein en een Bolivar standbeeld. Veel oude mannetjes op de banken, kletsend over alledaagse dingen. De kerk op de hoek, de winkeltjes rond het centrum. De koloniale bouw van de huizen. De gebruikelijke zaken. Minder gebruikelijk is dat er hier een verzameling leguanen in het park zit. Voor ons is deze stad toch bijzonder omdat Xander hier heeft gewoond. We willen Xander de stad laten zien en de omgeving waar hij een tijd heeft doorgebracht. We willen ook proberen om de pleegouders van Xander te zoeken. We hebben een telefoonnummer, maar dat werkt niet meer. We hebben een adres, maar de kans is groot dat de familie is verhuisd. We hebben Xander er al op voorbereid dat we hen waarschijnlijk niet zullen vinden. Maar dan zien we in ieder geval nog het pleintje waar hij veel op gespeeld moet hebben. Het is wat zoeken, maar we komen in de wijk en ineens ziet Gerard een herkenningspunt van de reis van zeven jaar geleden. En jawel, daar is het pleintje! Nog precies zoals het was. We vinden het huis, maar de naam op de deur klopt niet. Dat is een teleurstelling. Maar in het huis hangen dezelfde schilderijen die er jaren geleden hingen. Als we de vrouw zien die in dit huis woont, weten we het zeker. Het pleeggezin woont hier nog steeds. Ons hart springt op van blijdschap. De familie slaat achterover van verbazing. De kleindochter enthousiast naar de telefoon. Er volgt veel snel Spaans geratel. Ondertussen zijn wij druk aan het handen schudden en knuffelen. Xander glundert helemaal. Hij merkt dat dit een bijzonder moment is. We geven wat recente foto's van Xander aan de familie en we vertellen elkaar hoe het gaat. Ondertussen komen er uit een oude doos nog foto's van Xander toen hij twee was. Even later komt er nog een gezin binnen; dit zijn de mensen die gebeld zijn door de kleindochter. Het is de dochter van de pleegmoeder met haar man en kinderen. Xander en deze dochter waren toen de beste maatjes. Hoe sterk de band geweest is, blijkt ook wel uit het feit dat de man van deze dochter in zijn portefeuille (nu nog steeds na zeven jaar!) een foto van Xander en zichzelf heeft zitten. We maken een hele rits foto's en wisselen emailadressen uit. Het afscheid is vooral voor de dochter van de familie erg emotioneel. Xander geeft iedereen nog een knuffel en we vertrekken.
Even buiten Cartago hebben de jongens op de reis van Cali naar Pereira nog wat glijbanen gezien. Dit keer eerst maar even navragen of ze wel op de glijbanen mogen. Dat is hier gelukkig geen probleem. Alles is de verantwoordelijkheid van de ouders staat groot aangegeven. Dat is ook wel nodig, want toezicht is er verder niet. De hygiëne is ook niet om over naar huis te schrijven. In Nederland zou het zwembad waarschijnlijk al lang gesloten zijn. Maar we komen voor de glijbanen en dat is wel een succes. Danièl wil ook glijden en wil absoluut alleen de trap op. Het is heel hoog, maar hij houdt stug vol. Hij wil ook nog alleen naar beneden, maar dat vinden we wel wat veel van het goede. De eerste paar keren bij Gerard op schoot, maar daarna wil hij ook bij Juan en daarna bij Xander. De jongens zijn erg voorzichtig en zorgen goed voor hem.
Op de terugweg rijden we nog een keer een andere route door Cartago en kunnen we nog genieten van een mooi uitzichtpunt over een vallei. Helaas krijgen we vandaag geen telefoontje van de advocaat, dat betekent dat we morgen niet naar Cali gaan voor de laatste handtekeningen daar. We hopen dan maar dat we morgen meer horen.
woensdag 4 juli 2012
IN AFWACHTING
Wij wachten op nieuws uit Cali. Juan wacht vooral op zijn politie-uniform die vandaag klaar zou zijn. We brengen de dag vooral door met spelletjes doen, tafeltennissen, computeren en zwemmen. Monique en Gerard zoeken nog verder op internet naar verblijfplaatsen in Bogota. We hebben nu een paar opties die ons beter lijken dan de standaard hotels. De jongens vragen steeds vaker om eten dat we zelf koken in plaats van wat er voor ons gekookt wordt. Niet dat er iets op aan te merken is, maar het is anders dan thuis en het zijn andere gerechten. De jongens willen nog graag een keer spaghetti en Gerard probeert dat met z'n beste Spaans te regelen. 's Avonds blijkt dat dat inderdaad gelukt is. Op een dag als deze heb je ook wat meer tijd om te proberen wat foto's van Danièl te maken. We moeten nog iets leuks hebben voor de adoptiekaart die we willen versturen als we weer in Nederland komen. Om een mooie portretfoto van hem te maken is best lastig. Hij houdt er absoluut niet van. Als hij merkt dat je gaat fotograferen, dan gaat hij meteen gekke gezichten trekken. Maar soms, heel soms heb je een voltreffer. Danièl vindt het sowieso erg leuk om de clown uit te hangen. En als je er een keer om lacht blijft hij het herhalen. Als je vraagt of hij even wil lachen voor een foto zegt hij gewoon 'nee'. Hij kan enorm eigenwijs zijn. Je ziet het aan zijn hele lichaamshouding. Hij is ook erg expressief in zijn gezicht. Dat is erg leuk om te zien.
Danièl is lekker knuffelig en houdt van kusjes geven. Hij heeft niet echt een voorkeur voor een van ons, maar naar wie hij toetrekt is afhankelijk van wat hij op dat moment van plan is. Voor ieder klusje of karweitje heeft hij iemand anders die dat mag (of moet) doen. Voor de rest is alles 'solo'; 'zelf doen'. We merken steeds weer dat hij grote stappen vooruit zet. Het lopen gaat al een stuk stabieler, hij valt minder, het zwemmen leert hij met de dag beter. Hij doet zijn best met Nederlands. Tellen tot 5 gaat al zonder hulp en we mogen niet meer het Spaanse woord voor politie gebruiken als we een van de vele politieauto's zien. Maar dat betekent niet dat hij al het Spaans overboord gooit. Hij geniet elke keer van het Colombiaanse slaapliedje. En op zijn manier zingt hij ook mee. Als we een CD opzetten met Colombiaanse kinderliedjes, vindt hij dat enorm leuk. Hij kent de liedjes, want af en toe zingt hij vooruit mee. Aan het eind van de dag, na het eten, komt Cesar terug. Hij heeft het politiejack voor Juan bij zich. Het ziet er echt geweldig uit. Aan alle details is gedacht. Epauletten, insignes en zelfs zijn naam op de borst. Helaas is er ook minder goed nieuws. We kunnen nog niet terug naar Cali. Er moet nog één man op de rechtbank zijn goedkeuring geven en daar blijft het hangen. We hopen dat de advocaat morgenochtend vroeg de papieren krijgt, zodat we alsnog kunnen afreizen. Zo niet, dan moeten we onze tickets gaan wijzigen. Eerst morgenochtend maar afwachten.
donderdag 5 juli 2012
SPANNING
Gaan we vandaag het verlossende telefoontje krijgen, of niet? Kunnen we aan het eind van de ochtend of desnoods morgen naar Cali, of niet? Kunnen we morgen niet, dan komen we niet terug in Nederland volgens de huidige planning. Een dag afwachten dus. Iedereen wil eigenlijk wel graag de volgende stap in het proces nemen. Vooral bij Juan speelt zo nu en dan de heimwee parten.
Danièl valt weer eens op zijn hoofd. Heel hard op de stenen vloer. Je ziet de bult groeien waar je bij staat en het lijkt wel of het niet op wil houden met groeien. Gelukkig wordt Danièl na een tijdje weer wat rustig. Af en toe klaagt hij nog over hoofdpijn, maar verder lijken er geen gevolgen te zijn.
De ochtend brengen we verder door met tafeltennis. En wachten. En de computer. En wachten. En wachten. Het is wel duidelijk dat Gerard vandaag niet naar Cali gaat. Cesar komt langs en vertelt dat de advocaat in de rechtbank zit en probeert de betreffende rechter te pakken te krijgen. Het hangt allemaal van één persoon af die even de tijd moet nemen om zijn handtekening te zetten. De rechterlijke uitspraak en de daarbij behorende papieren zijn al lang klaar.
Dan belt ineens onze contactpersoon uit Bogota op en vertelt enthousiast dat de papieren klaar zijn. Wij blij, natuurlijk. 'Maar,' zegt hij er bij, 'je moet nog niet de tickets wijzigen.' Op de vraag waarom dan niet, antwoord hij doodleuk dat er nog steeds één handtekening gezet moet worden. Bedankt voor het blij maken met een dode mus. En dat er dus eigenlijk helemaal geen nieuws is. Niets is nog zeker. Het kan nog alle kanten op. We kunnen de tickets niet wijzigen, we kunnen het appartement in Bogota niet vastzetten. Het kan nog altijd verkeerd gaan zodat we pas maandag naar Cali kunnen.
Halverwege de middag gaan we er nog even tussen uit. Even de spanning weg laten waaien bij iedereen. Vlakbij is een klein pretparkje en daar gaan we naar toe. Er is voor ieder wat wils. Juan en Xander gaan karten, quadrijden, met de achtbaan en van een hoge tokkelbaan. En al die tijd worden we niet gebeld. Behalve door de man uit Bogota die graag zijn appartement wil verhuren. Maar verder blijft het erg stil. Danièl gaat met een treintje, een carrousel en trampoline. Maar hij wil veel meer. Hij wil ook met de kart en op de quad en accepteert met moeite dat dat niet kan.
Als we weg gaan uit het pretpark is het na vijven. En nog steeds niet het telefoontje. Onderweg gaat de mobiel. Uit het snelle Spaanse geratel maken we op dat het de advocaat uit Cali is en dat er een tijd wordt afgesproken dat we in Cali moeten zijn. We hadden de hoop al bijna opgegeven, maar het gaat toch gebeuren! Vanavond de tickets verzetten voor ze verlopen en de aanbetaling regelen voor het appartement zodat het eerste niet verloopt en het tweede niet voor onze neus weggekaapt wordt.
vrijdag 6 juli 2012
EN LANGE DAG
Gerard vertrekt met Cesar al vroeg naar Cali. Vandaag moet de 'sentencia' getekend worden. Dat is de rechterlijke uitspraak die de adoptie van Danièl bekrachtigt. We hebben met de advocaat afgesproken dat we er zo rond half elf zouden zijn. De reis Naar Cali gaat voorspoedig. Tot Cali zelf. De stad die toch altijd al druk is, is nu nog drukker. Nog meer auto's, nog meer uitlaatgassen en nog meer smog. De drukkende warmte in de stad is niet prettig. Je weet meteen weer waarom je hier niet te lang in de stad wilt zijn. Het is vandaag extra druk, omdat de gouverneur van de provincie hier voor het eerst zijn opwacht maakt. Twee weken geleden zijn er verkiezingen geweest. Ubeimar heeft gewonnen. Geen verrassing, hij was degene met ver en veruit de meeste billboards en andere reclame-uitingen. Degene met het meeste geld. De vraag is hoeveel er echt te kiezen valt als de keus is tussen corruptie of corruptie. Er is ook enorm veel politie op de been en zelfs speciale politie units met grotere mitrailleurs op de borst. Overigens voel je je daardoor niet veel veiliger.
We moeten even zoeken naar het gerechtsgebouw. De vorige is een aantal jaar geleden opgeblazen door de FARC en nu zit de rechtbank op een andere plek. Als we de rechtbank gevonden hebben, moeten we eerst in de rij voor de lift. Eenmaal op de juiste verdieping komen we in een oud, vervallen en weinig inspirerende omgeving. Grijs-crème muren, vloeren en plafonds. Oude bureaus en stellingen vol dossiers die volgens een onnavolgbaar systeem zijn klaargelegd. Geen airco, maar een ventilator en open ramen in deze hitte. De warmte stroomt naar binnen en de herrie van de straat klimt via de muren omhoog. Geen prettige werkomgeving. Wij hoeven er gelukkig niet lang te blijven. Eén handtekening en we zijn weer weg. Vervolgens naar een kantoor van Avianca, de grootste Colombiaanse luchtvaartmaatschappij. Hier wijzigen we de tickets die we al hebben en regelen we het ticket voor Danièl.
Als Gerard weg is liggen de Juan, Xander en Danièl samen in bed met de computer en de Nintendo. Het ziet er gezellig uit. Na het eten spelen de jongens heerlijk bij de finca. Danièl ligt als eerste in het zwembad. De rest volgt al snel. Ze voetballen, zijn lekker aan het relaxen en zwemmen nog meer. Danièl doet graag met de anderen mee en waar dat niet kan, gaat hij zelf spelen. Het liefst zit hij in het zwembad. Ineens bedenken ze dat ze ook nog kunnen touwtje springen. Omstebeurt, waarna ze een rondje om het zwembad rennen om vervolgens weer verder te springen. Ze maken het steeds een stukje moeilijker. Met 'bepakking', een bal laten stuiteren en dan weer opvangen, enzovoort.
Juan speelt vervolgens weer bijna een uur met Danièl in het zwembad en Xander gaat met Michael op de Nintendo. Als je er allebei één hebt, kun je namelijk tegen elkaar spelen en dat maakt het nog leuker.
Juan heeft sinds woensdag de hele dag door zijn politiejack aan. Met aan de koppel zijn geweer en een tasje voor de walkietalkie. Xander en Michael hebben zelf een geweer gemaakt. Met z'n drieën spelen ze politie. Niemand wil de boef zijn, dus doen ze het maar zonder. Ze maken een politiebureau voor moordzaken en sluiten een stuk van de finca af: Daar is namelijk de moord gepleegd.
Danièl ontdekt ondertussen een soort zandbak. Hij zit lekker te rommelen en vindt het blijkbaar erg lekker voelen dat het zand door zijn handen stroomt. Natuurlijk moet hij af en toe ook met het zand gooien. Het is een grote ontdekkingstocht. Na afloop is hij dan ook helemaal zwart.
Aan het eind van de middag gaan ze allemaal nog even paardrijden. Opnieuw is dat genieten. Danièl gaat bij Michael achterop en vindt het prachtig. Xander ook. De eerste keer durfde hij niet zo goed, maar hij geniet er nu wel van.
Vanuit Cali beginnen Gerard en Cesar weer aan de reis terug. Ze gaan via Tulua. In deze stad heeft Danièl gewoond bij zijn pleegmoeder. Tulua is een stad van 200.000 inwoners en is in en rond Colombia bekend vanwege de salsa. Het wordt ook wel Corazón del Valle genoemd: hart van de vallei, omdat het in het centrum van de Caucavallei ligt. De stad lijkt in veel dingen op Cartago. Een druk centraal plein, voornamelijk gevuld met oudere mannen. Schoenpoetsers, mannen van telefoonmaatschappijen bij wie je voor 5 cent per minuut kunt bellen. De kerk op de hoek en het Bolivar standbeeld. Kaarsrechte straten, die haaks op elkaar staan, verdelen de stad in kleine vierkantjes. Maar van koloniale bouw is weinig meer te zien. Hier en daar is er nog één tussen alle laagbouw van nieuwere goedkope huizen. Grote uitzondering is een zeer fraai kloostergebouw. Dit is een opleidingsinstituut van de Salesianen, een rooms-katholieke orde die zich richt op het opvoeden van verwaarloosde jeugd. De wegen in de stad zijn slecht en het is stoffig. Hier moet ergens het kantoor van de lokale afdeling van de Colombiaanse kinderbescherming zijn. Steden hebben hier geen echte plattegrond; er komt toch steeds weer (illegale) bebouwing bij. En als je de weg zoekt wil iedereen op straat je helpen. De verkoper, de taxichauffeur, de politie. De bestuurder of motorrijder naast je als je wacht voor het stoplicht. Soms helpen ze je de verkeerde kant op, maar altijd met de beste bedoelingen. Bij de kinderbescherming kunnen we proberen het adres te achterhalen van de pleegmoeder van Danièl, zodat we haar op kunnen zoeken. Helaas blijkt het kantoor vanmiddag dicht te zijn. Dat is een enorme teleurstelling. Misschien kunnen we een adres vinden als we volgende week het complete dossier van Danièls adoptie krijgen. Dan kunnen we alsnog proberen contact te maken, al kunnen we er niet meer naar toe.
Monique is ondertussen Danièl aan het voorbereiden dat we naar Bogota gaan. Daar moet je een lange broek aan, want het is daar veel kouder dan hier in Pereira. Maar Danièl wil nu meteen al die lange broek aan. Het liefst stapt hij direct in het vliegtuig. En elke keer vraagt hij of Papa meegaat, of mama meegaat, of Juan meegaat, of Xander meegaat. Dat is een goed teken; hij begrijpt wie er allemaal bij hoort en dat we samen een gezin zijn.
zaterdag 7 juli 2012
NAAR BOGOTA
Nu de officiële stukken in Cali geregeld zijn, is er wat dat betreft geen reden meer om nog in Pereira te blijven. Maar tegelijkertijd spelen er ook emoties mee. We moeten namelijk ook weer wat achterlaten. De geboortegrond van de jongens, de biologische moeder van Juan. Nog geen contact met de pleegmoeder van Danièl en voor ons gevoel te weinig gezien van zijn geboorteplek. Een stukje van ons hoort hier ook thuis en moeten we opnieuw achterlaten. Tegelijkertijd zijn we ook realistisch; het zal altijd te weinig en te kort zijn. En het is ook wel weer fijn om een volgende stap te zetten in de procedure. Danièl heeft een onrustige nacht gehad. Steeds maar weer wakker en buikpijn. Vanmorgen vroeg begint hij met overgeven. Tussendoor pakken we de laatste dingen nog in en werken we een ontbijt naar binnen. Met veel passen en meten met Danièl op schoot bij Monique en wat koffers op schoot bij Gerard past alles precies in de auto. Gelukkig is de finca niet te ver van het vliegveld.
Bij het inchecken gaat alles vlot en voorspoedig. We vliegen met een Fokker F50 propellervliegtuig naar Bogota. Een vlucht van bijna een uur. Hemelsbreed is het ook niet zo ver, maar je moet een vrij hoge bergrug over, waardoor een tocht met de auto al snel een dag kost. Als we in het vliegtuig zitten, gaat Danièl al meteen heel geïnteresseerd de boekjes 'lezen' die over vliegtuigen gaan. Hij zit er bij alsof het voor hem de normaalste zaak van de wereld is om met het vliegtuig te reizen. Vooral voor Xander is dat anders. Hij vindt het stijgen en dalen helemaal niets. Vanuit de lucht zien we het al. Het weer in Bogota is heel anders dan we de afgelopen 4 weken gewend waren. Dat is ook niet gek, Bogota is gebouwd op een hoogvlakte van ruim 2600m boven zeespiegel en is daarmee de op twee na hoogste hoofdstad van de wereld. De stad is groot, ruim 33 kilometer lang en 16 kilometer breed. Het is met ruim 7,5 miljoen inwoners tegelijkertijd ook één van de grootste steden van Latijns-Amerika. Waarschijnlijk weet niemand precies hoeveel mensen hier wonen, aangezien er ook grote sloppenwijken met illegale bouw zijn. Bij het oude centrum in het westen van de stad zijn wolkenkrabbers, verder zijn het flats en laagbouw. De sloppenwijken vindt je tegen de bergen aangeplakt. De stad is erg druk. Er lopen een paar grote wegen van noord naar zuid en van oost naar west, maar ondanks de breedte van de wegen staan ze wel volgepakt met verkeer. Na een half uur komen we bij ons appartement. Het maakt deel uit van een hotelcomplex en is vlakbij een groot winkelcentrum. We zitten in het noorden, het meest veilige deel van de stad. Het is tegelijkertijd ook vlakbij de plekken waar we volgende week nog een aantal zaken moeten regelen voor de adoptie. Vanuit ons appartement op de 7e verdieping kijken we uit over een deel van de stad en hebben uitzicht op een mooie bergrug. Na aankomst gaan we eerst wat eten, boodschappen doen en de koffers uitpakken. We leggen de truien met lange mouwen paraat. De jassen hangen al aan de kapstok. Het is hier met zo'n 18 à 19 graden best fris.
zondag 8 juli 2012
TUSSENDOORTJE
De eerste dag in Bogota. Lange mouwen om warm te blijven. Dat is de eerste keer sinds ons verblijf in Colombia. De mensen hier in Bogota schijnen zelf niet helemaal te weten wat ze met het weer moeten doen. De ene heeft een warme jas aan, de ander loopt in een T-shirt. We zijn vandaag voornamelijk in het appartement. We luisteren opnieuw naar de kerkdiensten uit Kockengen. Spelen met de computer, de Nintendo, voetbalpoppetjes enzo. Soms spelen de jongens ook wat wildere spelletjes, waardoor Danièl er weer een bult bij heeft. We maken ook twee keer een kleine wandeling om de omgeving wat te verkennen. Het appartement waar we zijn, is onderdeel van een groter hotel. Op de binnenplaats is er op zondag een souvenirbazaar. Aan het eind van de ochtend worden er een stapel stoelen klaargezet naast de bazaar. Er nemen behoorlijk wat mensen plaats en even later begint er een katholieke mis, terwijl de bazaar gewoon doorgaat.
's Avonds gaat iedereen op tijd naar bed. We zijn allemaal behoorlijk moe, ook al hebben we niet veel gedaan. Het is een beetje een loze dag tussen het reizen en het regelen in. Morgen gaan we de eerste papieren regelen op de Nederlandse ambassade. Met het zetten van de laatste handtekening in Cali is Danièl officieel onze zoon en heeft onze achternaam gekregen. Dat gaat volgens Colombiaans recht en daarom heet hij nu Danièl Mauricio den Hertog van Steijn. En hij is dus nu ook Nederlander. Dat betekent dat we daarom ook een Nederlands paspoort moeten hebben, want anders komt hij Colombia niet eens uit. En daar is de hele reis toch om begonnen.
maandag 9 juli 2012
EEN RONDJE BOGOTA
Eindelijk kunnen we weer wat stappen zetten in de ambtelijke molen. We gaan op pad met Mauricio, onze contactpersoon in Bogota. De eerste Colombiaan die we tegen komen die handsfree in de auto belt. De hele weg heeft hij zijn koptelefoon in. En een groot deel van de weg belt hij ook met van alles en iedereen. We blijven in noord Bogota, maar zijn toch zo'n half uur onderweg. Bogota is groot en het verkeer vlot niet overal even goed. De wijken in dit deel van de stad lijken erg op elkaar. Vooral veel flats van zo'n 7 à 8 verdiepingen en allemaal in dezelfde roodbruine soort baksteen en dezelfde architectuur. De wijken zijn ruim opgezet en er is voldoende groen tussen de gebouwen. In één van die gebouwen zit de Nederlandse ambassade. Het is er vrij druk, maar het loket voor paspoorten en adopties is vrij. Voor we de ambassade ingaan, moet er eerst een pasfoto gemaakt worden. Dat moet in een gespecialiseerde winkel, want Colombiaanse pasfoto's moeten weer aan andere eisen voldoen dan Nederlandse. Een slimme ondernemer heeft pal tegenover de ambassade een fotowinkel waar het volgens Nederlandse regels kan. Maar we hebben een ander probleem. Voor ons wil Danièl al niet op poseren voor een foto, laat staan voor een wildvreemde fotograaf. Na van alles proberen door verschillende medewerkers uit de winkel en doorMauricio en Monique, werkt Danièl ineens mee. En dan is het zo gepiept. Naast de aanvraag van het Nederlandse paspoort, moeten we ook nog wat documenten laten legaliseren en dan is het officiële gebeuren voor vandaag gedaan. Een hobbel die we nog moeten nemen is dat we de nieuwe geboorteakte van Danièl nog niet hebben. In Colombia wordt de geboorte akte gewijzigd bij een adoptie. Danièl heeft bij de adoptie onze achternaam gekregen en daarom moet een nieuwe geboorteakte worden opgemaakt met die nieuwe achternaam. Omdat in de provincie waar hij geboren is, net verkiezingen zijn geweest en de gouverneur zijn ambtenaren blijkbaar wil paaien, zijn de overheidskantoren vandaag gesloten. Morgen kan er dus pas een nieuwe akte worden opgemaakt en naar Bogota verzonden. Hier zou het dan dinsdagmiddag of woensdagochtend aan moeten komen. Op de ambassade verzekeren ze ons dat het paspoort dan vrijdag klaar zal zijn. Normaal gesproken moet het ook lukken om het Colombiaanse paspoort op woensdag aan te vragen en vrijdag op te halen. Tot slot moeten we ook nog naar het hoofdkantoor van de kinderbescherming om nog een handtekening te zetten. Als iedereen meewerkt en er geen kink in de kabel komt, dan betekent dat, dat we gewoon op vrijdagavond in het vliegtuig kunnen stappen naar Nederland om daar op zaterdag in het begin van de avond aan te komen. Vanuit het noorden van Bogota gaan we naar het oude centrum, dat ligt in het oosten van de stad tegen de bergen. Mauricio zet ons af bij het goudmuseum, het beroemdste en grootste goudmuseum ter wereld over de tijd vóór Columbus dit werelddeel ontdekte. In dit precolumbiaanse tijdperk leefden er verschillende indianenvolken in het gebied wat nu Colombia is. En hoewel niet zo beroemd als De Maya's, Azteken en Inca's, zijn er toch hier ook hele mooie dingen gemaakt. Colombia heeft bijvoorbeeld ook zijn eigen verloren stad, zoals Peru het wereldberoemde Machu Picchu heeft. Helaas is het museum op maandag dicht, dat waren we in ons enthousiasme even vergeten. Het oude centrum van Bogota ligt hier op een steenworp afstand. Het Bolivar-plaza bijvoorbeeld. Een mooi plein met indrukwekkende gebouwen. Zowel oud als modern, maar alles past goed bij elkaar. Hier zetelt de regering van Colombia, en ook het paleis van Justitie heeft er zijn plek, evenals de burgemeester. Natuurlijk ook hier de kerk op de hoek, hoewel het dit keer een kathedraal is.
Om het plein heen, maar met name aan de oostkant liggen leuke, smalle, historische staatjes. Dit is 'La Candelaria', de geboortegrond van de stad. Oude huizen in Spaans-koloniale en barokke stijl. Felle kleuren en kleine balkonnetjes. Heerlijk om door heen te lopen en je ogen de kost te geven. Druk, levendig, kleurvol en historie in één. Een prachtig stukje stad.
Als je toch in de buurt bent, dan moet je ook naar Monserrate. Het kerkje is een bedevaartsoord, maar het overgrote deel van de mensen, komt vooral voor het uitzicht over Bogota. De berg is ruim 3100 meter hoog, dus kijk je van een hoogte van 500 meter over Bogota. 's Ochtends rijdt er een treintje heen en weer, 's middags werkt de kabelbaan. Het is enorm stijl, maar wel een mooie tocht van een minuut of vier. Danièl leek aanvankelijk niet echt te porren voor de rit, maar in de kabelbaan zelf vindt hij het prachtig om naar buiten te kijken. Net als wij allemaal overigens. En boven op de berg is het helemaal genieten van het uitzicht.
dinsdag 10 juli 2012
EEN DAG VOOR DE JONGENS
Juan hoopt dat we dezelfde taxi hebben als gisteren. Die chauffeur heeft in zijn auto politie- en ambulancesirenes ingebouwd. Dat schijnt hier gewoon te kunnen. Aan het einde van de rit van gisteren mag Juan ook even de knoppen bedienen. Helaas voor hem hebben we een andere taxi, maar in dit geval wel een chauffeur die weet waar het gaspedaal zit.
Het verkeer zelf is hier wel wat gestructureerder dan in Cali en Pereira. Hier worden in ieder geval nog wel wat verkeersregels in acht genomen en er wordt minder getoeterd. Om het verkeer te laten doorstromen zijn er een aantal grote snelwegen die de stad als messen doorsnijden. Die snelwegen zijn verdeeld in een driebaansweg voor afslaand verkeer en een baan of drie vier voor doorgaan verkeer. Dan de banen voor de TransMileniobus en aan de andere kant van de weg hetzelfde beeld. De TransMilenio is een systeem van snelbussen. Toen er besloten moest worden hoe het verkeer in de stad beter door te laten stromen was er een bus en metro alternatief. De toenmalige burgemeester heeft voor de bus gekozen. Blijkbaar de juiste keus, want vanuit allerlei steden en landen komen politici hier naar toe om deze busoplossing te onderzoeken. Ook financieel is het een goede keus gebleken, want als het project is afgesloten is er ruim 388km busbaan en dat kost maar 10% meer dan de 38km metro waar eerst over gesproken is. Overigens is de totale investering wel 2,7 miljard euro, maar daar staat dan weer tegenover dat er per dag zo'n 1,6 miljoen passagiers zijn.
Na een minuut of twintig komen we bij een enorm winkelcentrum. Daar zijn er de hele stad door vrij veel van. Moderne overdekte supercentra, met meerdere verdiepingen met alle bekende merken en winkels. In dit gebouw zit ook de speelplek die we zoeken. Het heet Divercity. Het concept is geweldig voor kinderen . Als je binnenkomt, kom je in een stad. Op allerlei plekken kun je dingen leren en ondernemen, maar eerst moet je naar de bank. Daar krijg je een startkapitaal. Met dat 'geld' kun je dingen gaan ondernemen. Je betaald een bedrag en als je de activiteit goed gedaan hebt, dan krijg je 'loon'. Zo kan je bijvoorbeeld automonteur worden. Je betaald een bedrag en krijgt vervolgens je 'opleiding', daarna ga je een auto repareren en krijg je daar weer loon voor. Voor autorijden moet je eerst een rijbewijs kopen, voordat je de auto in mag. Je kan brandweerman worden, astronaut, detective, ambulancebroeder, journalist, fotomodel, piloot. Je kunt chocolade maken, pasta of Coca-Cola flessen bottelen. Je kan een tv- of een radioprogramma maken. Bergbeklimmen of mijnwerker worden. Je kunt het zo gek niet bedenken, te veel dingen voor te weinig tijd. Vaders en moeders mogen bij al deze dingen niet mee naar binnen. Voor ons blijft het dus maar raden wat ze allemaal doen. Hoewel Juan en Xander het Spaans helemaal niet verstaan en het soms (gebrekkige) Engels maar voor een deel, begrijpen ze toch alles wat wordt verteld. De jongens genieten alle drie zichtbaar. Tussen de middag eten ze een enorme pizzapunt en weg zijn ze weer.
Danièl vindt in eerste instantie een glijbaantje en een busritje het leukst. Vooral de bus is hij niet uit te slaan. Hij doet dat dan ook heel, heel, heel veel keer samen met Monique. Maar tegen sluitingstijd vindt hij het ook wel erg leuk om mee te gaan met Juan en Xander. Met z'n drieën worden ze nog brandweerman en astronaut. Vooral het brandweerpak staat Danièl geweldig. Het is een maat of 5 te groot en de jas hang tot op zijn enkels. De helm is groter dan zijn hele hoofd. Voor hem ook wel handig, want ondanks dat hij het enorm leuk vindt, wil hij niet op de foto. Hij gebruik de helm heel handig om die zo neer te zetten en zijn hoofd te draaien dat er met geen mogelijkheid een goede foto te maken is terwijl hij in de camera kijkt.
Terwijl wij ons vermaken en een prima dag hebben, vergaat het onze advocaat een stuk minder goed. Zij moet in La Union, waar Danièl geboren is om de geboorteakte te laten wijzigen. Maar dat heeft blijkbaar nogal wat voeten in de aarde. Ze is er tot diep in de middag mee bezig voordat ze de papieren per koerier op kan sturen. We hopen dat alles morgenochtend vroeg in Bogota aankomt, anders wordt de tijd wel erg krap. Misschien dat we dan de geplande vlucht van vrijdagavond niet gaan halen en we ook deze vlucht moeten wijzigen.
woensdag 11 juli 2012
GAAT HET LUKKEN?
Als de papieren voor elf uur in Bogota zijn, dan hebben we nog kans dat we vrijdag met de geplande vlucht kunnen vertrekken. We zijn de jongens al wel vast aan het voorbereiden dat we misschien nog een weekend langer blijven. Ze reageren daar gelukkig goed op.
Net voor half tien gaat de telefoon, de papieren zijn aangekomen en we moeten nu zo snel mogelijk het Colombiaanse paspoort gaan aanvragen. Daarna moeten er nog weer papieren naar de Nederlandse ambassade om de aanvraag die we maandag hebben gedaan voor het Nederlandse paspoort af te ronden. En ook het hoofdkantoor van de kinderbescherming moet nog wat officiële documenten hebben. Vrijdag zou dan in principe alles weer opgehaald kunnen worden, zodat we 's avonds het vliegtuig nog kunnen pakken.
Gerard blijft met Juan en Xander in het appartement. Xander is creatief bezig met papier, stiften en voetbalpoppetjes. Hij maakt een 3D super Mario voetbalspel. Juan is met de computer in de weer en Gerard schrijft vast een stuk voor het blog voor vanavond. Monique en Danièl zijn met Mauricio op pad. Het is voor Danièl onwennig om met Monique alleen in de auto te zitten. Steeds wijst hij de lege plekken aan en noemt dan de namen van Juan, Xander en papa. Het aanvragen van een paspoort is in een vrij nieuw, maar saai gebouw. Het lijkt alleen maar te bestaan uit wachtruimte. Het is er enorm druk, maar Mauricio loodst Monique en Danièl mee naar boven, waar ze meteen geholpen worden. Dat is maar goed ook, want Danièl heeft er helemaal geen zin in. Hij loopt overal naar toe en piept overal tussen door. De baliemedewerker belooft dat ook het Colombiaanse paspoort vrijdag klaar is. Mauricio roept voor Monique en Danièl een taxi en gaat zelf verder om nog allerlei officiële stempels regelen. Wij hebben nog tijd genoeg om wat te bezichtigen.
Net te noorden van Bogota ligt Zipaquira, één van de oudste steden van Colombia. Er is hier een kathedraal gebouwd in een zoutmijn. Iedereen zegt dat dit erg mooi is, maar dat willen we graag zelf ook zien. We hebben gelezen dat er een stoomtrein rijdt, maar dat blijkt alleen in het weekend te zijn. We gaan dus toch maar met de auto, een rit van bijna een uur. Vlak buiten het stadje ligt een zoutmijn die al door de indianen werd gebruikt, vijf eeuwen voor Christus. In latere eeuwen, na de kolonisatie door Spanje, hebben mijnwerkers een kapelletje uitgehouwen in één van de gangen. In de jaren 50 van de vorige eeuw werd dit uitgebreid tot een kerk. Omdat er nog actieve mijnbouw plaatsvond was de veiligheid van de constructie niet optimaal en werd de kerk gesloten. De huidige kathedraal is gebouwd tussen 1991 en 1995, en ligt 200 meter onder de grond. En het is inderdaad geweldig. We hadden wel wat foto's op internet gezien, maar die kunnen toch bij lange na niet weergeven hoe het in het echt is.
Het complex bestaat uit een lange gang met 14 zijgangen waar kapellen in gemaakt zijn. Een combinatie van mijnbouw, uitgehouwen kruisen en lichteffecten. Fantastisch om te zien. Maar dit is nog niets vergeleken met de daadwerkelijke kathedraal aan het eind van de mijngang. Deze kathedraal bestaat uit drie uitgehouwen schachten die de geboorte, het leven en de dood van Jezus uitbeelden. De hoofdschacht is 27 meter lang en 25 meter hoog. Helemaal verlicht met kleuren die elkaar afwisselen. Aan het eind is een kruis uitgehouwen in de muur. Ook deze is verlicht, maar op zo'n manier dat het kruis wel lijkt te zweven. Niet voor niets staat de zoutkathedraal hoog op diverse lijsten van plekken die je moet hebben gezien.
Op de terugweg heeft Danièl de iPhone van Gerard te pakken. Hij weet al precies hoe het werkt met icoontjes aantikken en met swipen. Je hoeft hem niets uit te leggen. Helaas weet hij ook hoe hij icoontjes kan verplaatsen, waardoor alles apps door de war komen en het wel weer even duurt om de orde in de chaos terug te brengen. Vervolgens heeft hij het fototoestel te pakken en fotografeert alles wat los en vast zit. Blijkbaar heeft hij een voorliefde voor details, alles moet van heel dichtbij gefotografeerd worden. Het leukst is nog wel het fototoestel omdraaien en zichzelf fotograferen, waarbij hij netjes in de lens kijkt. Hij mag dat blijkbaar wel...
Donderdag 12 juli
INDRUKWEKKEND
We rijden langzaam omhoog via een haast onbegaanbare weg. Kuilen en hobbels, meer is het niet. Toch is het een openbare weg. Om ons heen huisjes die soms bestaan uit enkel houten palen en golfplaten. De betere huizen zijn dan wel van baksteen, maar erg stevig is het ook weer niet. We zijn nog steeds in Bogota, maar nu in het uiterste zuiden. We zijn in de wijk Altos de Cazuca. Nog één belangrijke wens staat op ons lijstje; een ontmoeting met de kinderen die we al jaren financieel ondersteunen. En nu zijn er naar hen onderweg. Vanmorgenvroeg zijn we opgehaald door de organisatie CDA. Dit is een partnerorganisatie van Woord en Daad, via wie we de kinderen steunen. Mensen van de organisatie staan klaar bij ons appartement met 4x4 pick-ups. Een beetje overdreven is onze eerste reactie. Maar nu, na bijna een uur rijden, zijn we wel van menig verandert. Wat eerst een grote brede snelweg naar het zuiden is, wordt een tweebaansweg en later een steile weg zonder duidelijke wegmarkering. Mooie uitzichten over Bogota, vanaf deze kant. Dat wel, maar als we de laatste bocht om gaan, krijgen we iets heel anders te zien. Ineens is het asfalt verdwenen en rijden we over een hobbelige zandweg. De bebouwing is chaotisch en waarschijnlijk allemaal illegaal. We zijn aangekomen in de wijk Altos de Cazuca.
Er wonen in deze wijk zo'n 50.000 mensen. Hoewel je dat nooit zeker kunt weten, want de mensen staan lang niet altijd geregistreerd. Per dag vertrekken er mensen en komen er weer anderen voor in de plaats. Deze wijk is ontstaan door vluchtelingen die het geweld van de guerrilla’s achter zich wilden laten. Helaas kwamen ze in deze wijk dezelfde strijdende partijen weer tegen. Toen wij zo'n tien jaar geleden hier ook waren zagen we veel paramilitairen. Zij hadden toen de macht in de wijk in handen, maar nu is deze partij weer weg. De harde aanpak, ingezet door oud-president Uribe, heeft toch wel vruchten afgeworpen. Maar dit neemt niet weg dat deze wijk nog steeds erg onveilig is. Er zijn allerlei bendes die elkaar bestrijden en niet terugdeinzen voor een moord meer of minder. Diep in de wijk staat de school van CDA. Het is een stuk groter dan tien jaar geleden. Toen was het een klein wit optrekje, nu is het een behoorlijk uitgebreid complex geworden. Als we de poort binnen zijn, weet de bewaker niet hoe snel hij de deuren weer dicht moet doen achter de auto's. We komen in een rustige, schone omgeving. Het gevaar dat buiten is, lijkt hier ver weg. Hier ontmoeten we Daniel Fernando en Maira. Het ander meisje dat we ook steunden is net uit de wijk verhuisd, naar een betere buurt. Gelukkig voor haar. Toen woonde ze in een golfplaten huisje, nu heeft ze het waarschijnlijk een stuk beter. Voor Daniel Fernando zijn wij nieuw, het is wat onwennig voor hem om ons ineens in levende lijve te ontmoeten. Maira hebben we zeven jaar geleden al ontmoet. Ze rent enthousiast op ons af en we krijgen een dikke knuffel. Ze herinnerd zich de ontmoeting van toen nog goed.
We krijgen een rondleiding. Er zitten hier zo'n 900 kinderen op school. In ieder klas worden we vol enthousiasme onthaald. Alle dankbaarheid die ze hebben naar hun eigen sponsers valt ons te deel. Iedere klas zingt voor ons, bidt voor ons en bedankt ons in alle vormen. Bijzonder is ook om te zien dat de begeleiders en leerkrachten er echt voor kiezen om deze kinderen te helpen. Bijvoorbeeld de leerkracht waar Daniel Fernando les van heeft op het moment dat wij binnen komen. Zij is afgestudeerd in informatiekunde, maar ze geeft rekenen op deze school.
Naast de normale schoolklassen is er ook een klas voor geestelijk gehandicapte kinderen. We worden van alle kanten geknuffeld door hen. Ook voor deze kinderen wordt goed gezorgd. Ze worden niet in een hoek weggestopt. Zo is er één jongen die met nationale wedstrijden skaten voor geestelijk gehandicapten twee keer goud en één keer brons heeft gewonnen. En die wedstrijden waren niet om de hoek, maar in een heel ander deel van het land. Dat hebben ze toch maar mooi voor deze kinderen over. Ook voor volwassenen zijn er mogelijkheden op deze school. Er zijn diverse vakopleidingen, zoals bakker, schoonheidsspecialist enzovoort. Op deze manier kunnen mensen een vak leren en met die opleiding op zak een baan zoeken en geld gaan verdienen. We ontmoeten bijvoorbeeld een vrouw die les krijgt in broodbakken. Ze wil later een eigen bakkerijtje in de wijk beginnen. Er komen net wat croissantjes uit de oven en wij moeten meteen proeven. Het is heerlijk. Na de rondleiding op school gaan we naar de huizen van Daniel Fernando en Maira. We gaan nog verder de wijk in. De huizen worden nog armoediger en de wegen zijn nog slechter. Maira woont net sinds twee maanden in een bakstenen huisje. Het huis bestaat uit een woonkamer van 2 bij 3, twee slaapkamers en een keuken. In een hokje achter het huis is een toilet gebouwd. Maira woont hier met haar moeder en een nichtje. Dat nichtje is net zo groot als Danièl, maar wel een jaar jonger. Ze hebben de grootste lol met zijn tweeën. Vervolgens gaan we naar het huis van Daniel Fernando. Dit huis is wat groter en ze hebben wat meer luxe, maar overdadig is het zeker niet. Daniel Fernando mag niet buiten spelen. Dat is te gevaarlijk. Als zijn moeder hem op gaat halen van school, doet ze dat in een groepje met andere moeders. Vorige week is vlakbij nog iemand vermoord. Daniel Fernando woont hier alleen met zijn moeder, want zijn vader is militair en gelegerd in de bergen. Een gevaarlijk beroep op een gevaarlijke plek. Hij komt ieder half jaar één week thuis.
Na deze ontmoeting nemen we Maira en Daniel Fernando mee naar een winkelcentrum. Maira heeft een oogafwijking en moet daarom eigenlijk een bril dragen, maar daar is geen geld voor. We gaan samen met haar naar een opticien om een bril aan te laten meten. Ze zoekt een leuk montuur uit en is ongelofelijk blij en dankbaar. Daniel Fernando heeft schoenen nodig en zoekt een paar stoere zwarte jongensschoenen uit. Hij is er zo trots op dat hij ze niet aan wil houden, want dan kunnen ze vies worden. Tot slot eten we nog iets bij de McDonalds. Ook een hele belevenis. Daniel Fernando is er nog nooit geweest en geniet met volle teugen. Ook Juan en Xander hebben het naar hun zin. Ze spelen heerlijk met Daniel Fernando. Het kletsen met elkaar gaat erg leuk. Daniel Fernando praat Spaans en Juan praat in het Nederlands terug. Xander doet het meer met gebaren, maar ze begrijpen elkaar allemaal prima.
vrijdag 13 juli 2012
LAATSTE DAG
Vannacht wordt Juan ineens wakker van een bloedneus. Zijn kussen en laken zitten onder het bloed. Op internet lezen we dat het van de ijle lucht kan komen. Er zijn wel meer ongemakken de afgelopen dagen. Monique heeft één of andere allergische reactie en gaat daarmee naar een soort apotheek. Die heb je hier gewoon in de supermarkt. Er staat ook een arts in de rij die prima Engels spreekt. Met zijn hulp krijgt ze een zalfje is de uitslag al snel minder. Vervelender is dat het ook op haar ogen slaat en veel pijn veroorzaakt. Vandaag nog de laatste dingen regelen. Paspoorten ophalen, handtekening bij de kinderbescherming en natuurlijk de laatste spulletjes pakken. Maar we kunnen natuurlijk niet naar huis zonder in het waterpretpark te zijn geweest. We splitsen ons op. Monique gaat met Danièl de officiële dingen doen. Helaas blijkt er een fout in het Colombiaanse paspoort te staan. Een nieuw paspoort kan maandag pas klaar zijn. We nemen de gok om het met dit paspoort te proberen. Aan het eind van de ochtend zijn de officiële papieren helemaal klaar. Monique gaat de laatste koffers inpakken en Danièl speelt lekker met wat autootjes. Hij heeft op de iPhone de app van Buienradar ontdekt. Als je die opstart zie je een kaart van Nederland. Enthousiast roept hij meteen iets wat op 'Holland' lijkt. Blijkbaar heeft de ochtend toch veel energie gekost. Ineens valt Danièl tijdens het spelen in slaap.
Gerard gaat met Juan en Xander zwemmen. Gelukkig een betere taxichauffeur dan gisteren. Die wist nauwelijks de weg, vond de plek waar we moesten zijn eigenlijk te ver en sprak zelfs voor Colombianen onverstaanbaar Spaans. Het waterpretpark is groot en heeft heel veel glijbanen. De minimumlengte voor de glijbanen is 1.30m. Xander is net iets groter, maar daar denken ze in Colombia anders over. Met wat praten lukt het toch om toestemming te krijgen voor Xander. De glijbanen gaan echt mega hard en de jongens vinden dat geweldig.
Ondertussen is er een wolkbreuk boven Bogota. Het komt met bakken naar beneden. Tijdens de taxirit terug zien we dat de afwateringsgoten naast de weg zijn verandert in kolkende beken. Het verkeer dat toch al moeite heeft met doorrijden, komt bijna helemaal tot stilstand.
Om half zes vertrekken we van ons hotel naar het vliegveld. Op internet hebben we gezien dat we allemaal een reservering hebben, maar we kunnen geen stoelen boeken. Op het vliegveld moeten we zien goede plaatsen te krijgen. Ook missen we een printje van de reservering van Xander. Mauricio belooft alles te regelen. Op het vliegveld blijkt dat het paspoort van Danièl en de reservering van Xander geen probleem opleveren. Wel de achternaam op het ticket van Danièl. We hebben het ticket al in Cali gekocht en daar beweerden ze op het kantoor van Avianca dat de oude naam van Danièl op het ticket moest. Niet dus. Mauricio loopt van balie naar balie en praat en praat en zwaait met documenten. Juan is een bagagekarretje gaan halen en zet daar Danièl op. Zo zijn ze allebei tevreden. Xander wacht af en komt bezorgd vragen of Danièl wel mee kan naar Nederland. Maar een uur wachten duurt wel erg lang voor iedereen. Mauricio krijgt uiteindelijk de juiste papieren om toch in te kunnen checken. We zitten in het eerste toestel op één rij met een gangpad ertussen. Als we de incheck hebben gepasseerd gaan we naar de douane. Daar worden we driedubbel gecontroleerd. Scannen, meerdere keren fouilleren en de handbagage wordt helemaal met de hand doorzocht Als we bij de gate zijn, is Danièl helemaal gelukkig als we het vliegtuig zien. We vertrekken iets te laat, maar gelukkig aardig op tijd.
Zaterdag 14 juli 2012
TERUGREIS
In het vliegtuig zit Danièl bij het raampje. Maar omdat hij een gordel om moet bij het stijgen, kan hij niet naar buiten kijken. Dat is best frustrerend voor hem, want hij verheugt zich al dagen op de reis. Hij is dan ook luidkeels aan het huilen. Het is om deze tijd al lang donker en het is ook bedtijd voor de jongens. Het duurt even voor het eten komt, maar intussen vermaken ze zich met de tv's. Danièl valt al snel in slaap. Gelukkig is de maaltijd best te doen. Vooral Juan eet goed, want hij eet de maaltijd van Danièl er ook bij op. Na het eten slapen Juan en Xander ook al snel. Danièl ligt bij Monique op schoot en Juan hangt tegen Gerard aan. Xander zit rechtop te slapen en heeft op een gegeven moment de voeten van Juan op schoot. Na een uurtje of vier worden Juan en Xander weer wakker. Niet lang daarna gevolgd door Danièl. We doen af en toe een stoelendans, omdat de jongens ook weer even naast een ander willen zitten. De tv's in het vliegtuig brengen wel uitkomst, vooral omdat er computerspelletjes op te doen zijn. Een uurtje voor we landen krijgen we ontbijt. Als alles opgeruimd is, moeten we al in de gordels voor het landen. Ook nu wil Danièl dat niet, maar door de vermoeidheid valt hij tijdens het huilen in slaap.
Op Madrid wordt het wel even spannend. We hebben anderhalf uur overstap tijd. Van verschillende kanten zijn we gewaarschuwd dat we beter een latere vlucht kunnen nemen. Maar aangezien we dan bijna 6 uur moeten wachten, willen we toch proberen om de korte overstaptijd te nemen. We zijn helemaal aan het eind van een hal aangekomen en moeten een heel eind lopen. Gelukkig is het niet druk bij de paspoortcontrole. De douane is niet erg geïnteresseerd in onze papieren en we kunnen snel door. Vervolgens moeten we nog naar een andere terminal. Er rijdt een metro tussen de verschillende gebouwen van het vliegveld en dat vindt Danièl echt geweldig. Het is zijn eerste keer in zoiets. Maar hij vindt het geen metro, het is een trein. Bij de andere terminal worden we opnieuw helemaal gecontroleerd. Scan, fouilleren en alles wat daar bij hoort. Uiteindelijk hebben we van de anderhalf uur nog drie kwartier over. Ruim op tijd dus. Gerard regelt bij de balie dat we met z'n allen bij elkaar kunnen zitten. Dat is wel zo prettig. Het is pas drie uur in de middag lokale tijd, maar toch zegt onze maag toch dat het etenstijd is. We weten niet precies hoe en wanneer we vanavond kunnen eten, dus lopen we snel naar de McDonalds. Voor we het op hebben moeten we al instappen. Het is nu nog twee en een half uur en dan zijn we weer op Nederlandse bodem. Blijkbaar hebben we wind mee, want onderweg lopen we een half uur in. Als we naar buiten kijken, zien we dat het weer in Nederland niet zo is als we de afgelopen vijf weken hebben gehad. Maar we zijn in ieder geval bijna thuis en dat maakt toch ook veel goed. Ineens ziet Juan iets bekends op de grond; we vliegen over ons eigen huis. Niet veel later staan we op Schiphol. Omdat we laat aankwamen op Madrid, was onze bagage ongeveer het laatst in het vliegtuig en ligt dus vooraan. Het komt dan ook als eerste op de bagageband. Met een paar minuten hebben we alles en kunnen we naar huis. In de aankomsthal staat al familie te wachten.
Als we thuis zijn, weet Danièl niet waar hij moet beginnen. Er is zoveel te zien en zoveel nieuw speelgoed. Hij gaat van het één naar het ander en weer terug. Zijn fiets vindt hij echt geweldig, maar hij heeft nog geen idee hoe hij vooruit moet komen. We drinken nog even koffie met de familie en daarna kunnen we het hoogst noodzakelijke al vast opruimen. De rest komt nog wel. Juan en Xander gaan zo rond half tien naar bed en slapen vrij snel. Danièl niet. Hij wil absoluut niet. Te veel nieuwe dingen, te veel indrukken. Als later de vermoeidheid toeslaat, brengt Monique hem naar boven en valt hij op zijn nieuwe bed heerlijk in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kun je je bericht plaatsen: