Daar staat ze dan. Jeimy Katherine. Eindelijk na twee jaar zien we haar in het echt. We hadden al wel twee foto’s van haar. Maar dit is toch heel
anders. Daar staat ze: verlegen en schuchter. Liever zou ze bij haar klasgenootjes zijn. Maar ja, er stonden nu eenmaal vreemde buitenlanders in school, speciaal voor haar.
We zijn in Colombia om ons zoontje ophalen. Na een verblijf van ruim twee weken, moeten we nog even langs de hoofdstad Bogotà voor de laatste stappen in de adoptie-procedure. Ruim twee jaar geleden zijn wij begonnen met het hele adoptietraject. Tegelijkertijd wilden we ook in Colombia zelf een kind steunen die nog wel bij zijn of haar ouders kan blijven, maar waar het financieel heel moeilijk gaat. Via de stichting
‘Woord en Daad’ was dat mogelijk.Sinds die tijd steunen we Jeimy Katherine. In Bogotà kunnen we regelen dat we naar de school van Jeimy Katherine gaan. Om ook bij haar thuis langs te gaan, ziet de organisatie in Colombia niet echt zitten. Sowieso moeten we vrij vroeg in de middag uit de wijk weg zijn. Als het gaat schemeren kan je er beter maar niet meer zijn. De wijk waar ze woont staat nu niet echt bekend als de meest veilige. Er zijn bijvoorbeeld al een paar leraren van de school vermoord. Ondanks dat willen we Jeimy toch ontmoeten. We zijn nu zo dicht bij. Als we het nu niet doen, zal er nooit wat van komen.
Met een personenbusje worden we opgehaald door het CDA, de Colombiaanse hulporganisatie waar Woord en Daad in Colombia mee samenwerkt. Het is een rit van een dik uur. In het begin zijn de wegen druk, eigenlijk rijden we in één grote file. Bij ieder stoplicht staan enorm veel straatverkopers. Werkelozen die proberen nog wat geld voor hun gezin te verdienen. Naarmate we verder een berg op rijden wordt het minder druk en gaat de conditie van de wegen ook achteruit. Het wordt voor de chauffeur moeilijk om de gaten in het asfalt te mijden. Al snel is er nauwelijks meer asfalt te bespeuren, alleen nog maar stenen, grind en zand. Heel veel zand. Het wordt ook weer wat drukker op straat, maar nu met mensen die niets te doen hebben. Allemaal werkeloos. De huizen langs de kant van de weg worden steeds armoediger.
Uiteindelijk stoppen we boven op de berg in een stoffig straatje voor een klein wit gebouwtje. Dit zou de school moeten zijn. Achter de muur valt het erg mee. De school is netjes en alles ziet er goed verzorgd uit. In de hal ontmoeten we Jeimy Katherine. Ze is een heel leuk, lief en een beetje verlegen meisje. Ze wil graag lerares worden en houdt van kleuren. Dus hebben we en groot pakket stiften, potloden en dergelijke voor haar meegenomen.
Jeimy neemt ons aan de hand mee naar haar klas. Daar zingen zo’n dertig kinderen een christelijk lied voor ons. We begrijpen er niets van, maar ze zingen het vol overgave. Daarna krijgen we een rondleiding. In totaal zijn er tegen de 100 kinderen in het project, een druppel op de gloeiende plaat, maar toch. ‘s Ochtends krijgen de jongere en 's middags de oudere kinderen les. En ieder kind krijgt twee maaltijden per dag. De projectorganisatie zorgt voor een schooluniform, zodat er geen verschil is tussen arme en hele arme kinderen. Er staan wat oude computers in een lokaal. We vragen ons af of ze het nog allemaal doen. Er is een kleine bibliotheek en er hangt een kaart van Nederland aan de muur. In het scheikundelokaal lijkt niet alles te werken zoals zou moeten. Maar voor de kinderen is dit de enige mogelijkheid om iets te kunnen leren en hoop te houden op een betere toekomst.
We moeten weer in het personenbusje. Jeimy stapt ook in, samen met nog een stuk of 4 medewerkers van het project. Één van hen is bijna twee meter hoog en een meter breed. Ze zeggen het niet hardop, maar dit is overduidelijk ter beveiliging van ons. Het blijkt dat we toch naar het huis gaan waar Jeimy woont.
Maar dat heeft nogal wat voeten in de aarde. De weg houdt op te bestaan. Er is alleen nog maar een klein paadje langs een beekje. We lopen naar beneden en komen in wat zo ongeveer van de armste wijk van Bogotà moet zijn. Één van de medewerkers van het CDA spreekt ieder kind op straat aan. Hij kent ze allemaal bij naam. Het is overduidelijk dat hij vaak in de wijk komt en dat hij bij de kinderen erg geliefd is. Fantastisch om te zien hoe gedreven deze mensen zijn. Het paadje waar we nu over lopen moet in de regentijd onbegaanbaar zijn vanwege de modder. Toch wonen er nog heel wat mensen aan dit pad. Aan het eind van een rijtje krotten staan een paar golfplaten met een deur. Hier blijkt Jeimy te wonen met heel wat broertjes en zusjes. De meeste hebben hun schooluniform aan. Misschien is het wel hun enige goede stel kleren Een krot is nog een groot woord. Een paar golfplaten en wat hardboard. Dat is alles. De twee ruimtes waar het huis uit bestaat zijn bedompt en donker. Het weinige licht binnen komt van de gaten in het dak en de muren en door de deuropening. Binnen staat er niet veel: een bed waar met 4 of 5 personen in geslapen wordt, een badruimte dat het woord bij lange na niet waard is en waar je je schoenen eigenlijk nog niet in wilt schoonmaken. Hoewel we er midden in staan, kunnen we niet geloven dat het waar is. Toch hebben we dergelijke situaties wel eerder gezien, bijvoorbeeld in Nicaragua na ‘Mitch’, of in Brazilië en Thailand. Het grijpt je toch iedere keer weer aan. Dit keer misschien wel meer dan anders, omdat je voor je gevoel een band hebt met deze familie.
Voor maar €25,00 per maand kunnen we iets betekenen voor Jeimy. En ook voor Brandon en Maira, die we na deze reis ook zijn gaan ondersteunen. Onderwijs, kleding en voedsel. Een hele zorg minder voor dit gezin. Het is een druppel op de gloeiende plaat, maar toch. Vandaag zat ik nog even op internet te kijken. Er stond een fotootje op de site van ‘Woord en Daad.’ Een jongetje van 6 uit Colombia. Er wordt gezocht naar iemand die hem financieel wil adopteren…
