Reisverslag Juan

  

VRIJDAG 20 september
Een CD met kinderliedjes. Dat is het laatste wat in de koffer gaat. Natuurlijk eerst even geluisterd. Sommige van die liedjes zijn echt van een verbijsterende kinder-logica; Onnavolgbaar. De meeste liedjes zijn onbekend, hoewel bij sommige er in het achterhoofd wel een lampje van herkenning gaat branden.Over een tijdje zingen wij ze de liedjes waarschijnlijk uit volle borst mee.
Nu nog even boven op de koffers zitten om ze dicht te krijgen. Het zijn drie mega-koffers, een buggy en een plunjezak met hulpgoederen. Twee auto's nodig om op schiphol te komen. Ook dat nog even geregel tussen al het andere geregel door; tickets, visum, alle papieren die nodig zijn om het visum te kunnen krijgen. En natuurlijk nog inkopen doen. Proviand voor onderweg, kleertjes voor Juan, fotorolletjes en videobandjes. Maar dan toch na drie dagen eindelijk klaar. Klaar voor de grote reis en alle indrukken die dit met zich mee zal brengen. We kunnen eigenlijk niet meer wachten. Laat morgen maar vast komen.
 
 
ZATERDAG en ZONDAG 21 en 22 september 
Eindelijk is het zo ver. We gaan. 's ochtends vroeg naar Schiphol en achter in de rij bij het inchecken gaan staan. Als we vlak vooraan zijn, worden we uit de rij gehaald. Bagage-controle. Dat is wel wat vervelend, vooral met 4 grote koffers, waarvan hier en daar het slot niet goed werkt en de code de ene keer anders is dan de andere. Zelfs de kadootjes die we voor Juan bij ons hadden moesten uit het kadopapier gehaald worden. Je weet nooit of er in een doosje lego ook een bom zit verpakt natuurlijk. Eenmaal door de douane gaat alles perfect. Precies op schema, voor zover het schema klopt. We dachten in Miami over te stappen op een vlucht direct naar Pereira, maar helaas. Eerst naar Bogotá, daar binnen het uur overstappen en hopen dat de koffers meekomen. Nou, niet helemaal. De spullen die we het minst nodig hadden kwamen vrij snel op de bagage band. De rest niet. Gelukkig hadden we onze kleding wel over de koffers verdeeld, zodat we niet helemaal zonder zaten. Het laatste stuk met de auto naar Villa Sandra en daar eindelijk na 24 uur het bed in. De volgende ochtend hebben we uitgebreider kennis gemaakt met de familie Moreno. Moeder Alicia (±65), zoon Ruben en dochter Stella (allebei begin 40). Zij zullen ons de komende week helemaal in de watten leggen. In de tuin van de finca hebben we onze ogen uitgekeken naar de prachtige natuur. Veel bergen in alle soorten en kleuren groen. Nog kleurrijker zijn de vogels. Enorm veel vogels. Groen met blauw, zwart met bijna fluoriserend oranje, je kan het zo gek niet bedenken of ze bestaan. Later op de dag hebben we de ontbrekende koffers opgehaald en nog veel meer natuurschoon kunnen bewonderen. Het is (nu nog) echt  vakantie. Misschien is dat overmorgen wel wat anders nadat we Juan hebben opgehaald.
 
 
MAANDAG 23 september
Gisterenavond hebben we met Alicia Colombiaanse kinderliedjes geoefend. We hadden een cd meegenomen. Het zijn heel wat zinniger teksten als de meeste Nederlandse kinderliedjes. Hier leer je wat van, zoals:
op de boerderij van opa Jan 
wonen mijn dierenvriendjes .
de koe loeit boe 
de kat mauwt miauw 
de hand blaft woef enz
Maandag hebben we het rustig aan gedaan. Even Santa Rosa (de stad) bekeken waar we verblijven. Het is een druk, maar gezellig rommeltje. Erg leuk is de markt, waar vanuit de omgeving boertjes naar toe komen om te handelen. We hebben ook maar even alvast een Colombiaans voetbal T-shirtje besteld. Kijken hoe dat staat bij Juan. En over Juan gesproken, morgen gaan we hem halen! 
 
 
DINSDAG 24 september
D-Day. Het Uur U. Hoe je het ook noemen wilt; het grote moment is aangebroken. Op ons paasbest gekleed reizen we af richting Armenia. Maar eerst gaan we nog langs de plaats waar de moeder van Juan zou moeten wonen. Circasia is een mooi dorp/stadje, met een oud karakteristiek koloniaal centrum. Natuurlijk zoveel mogelijk gefilmd om later aan Juan te laten zien. En we hebben het huis gevonden waar zijn moeder zou moeten wonen. Best raar om daar langs te rijden...
Een uurtje later zijn we bij de kinderbescherming (ICBF). Gerard gaat voor een ander Nederlands stel vertalen (Engels-Nederlands) en Monique blijft nog in spanning beneden in de wachthal zitten. Na een uur zijn we aan de beurt.
Het is vol in het zaaltje. De directrice van het ICBF in Armenie, de coördinator, de maatschappelijk werkster, de psycholoog en de defensora (iemand die in de gaten houd of het procedureel allemaal klopt). We krijgen veel te horen; dat hij al kan kruipen, wat hij eet, dat hij al geopereerd is aan zijn breukjes (wisten we niet, omdat dat deel van het dossier niet vertaald was) en de reden voor adoptie (misschien het belangrijkste). 
Maar dan is na een uur zover; voor het eerst in levenden lijve... en wat een prachtig kereltje. Hij is zooooo nieuwsgierig. Die oogjes blijven geen moment stil staan. En hij is ontzettend lief en geduldig met z'n nieuwe onervaren ouders. Een erg mooi detail is dat we een heel dik plakboek van de pleegmoeder hebben meegekregen met hele verhalen en veel foto's. Schitterend gewoon. We genieten volop. 
 

WOENSDAG 25 september
Juan is bijna een dag bij ons. Hij wil nog niet zo erg goed eten en het slapen gaat ook nog niet helemaal goed, maar ach... wat had je gedacht. Ik zou ook niet helemaal in m´n hum zijn als ik zo'n verandering zou meemaken. Maar als hij lacht dan is dat wel erg overtuigend. (hij lacht vooral naar zichzelf in de spiegel.). Morgen gaan we proberen om met z´n allen een stukje bij 'huis' vandaan te gaan kijken naar de koffieplantages (daar is deze streek bekend om)
  

DONDERDAG 26 september 
Toch maar niet naar de koffieplantages. Het heeft vannacht de hele nacht geregend en dan zijn de plantages erg modderig. Maar opties voor uitjes genoeg. We gaan vanmiddag naar de warmwaterbronnen. De rit erheen gaat over een hobbelige onverharde weg. toch zeker 20 minuten voor maar 10 kilometer. Maar het is de moeite waard. Schitterende natuur. We rijden door de bergen en langs oude finca's (een soort boerderijtjes alias buitenhuizen). Aan het einde van de weg komen we bij een hele hoge waterval. Aan de voet er van zijn de warmwaterbronnen; zo'n 40 graden. Eerst even het zwemzitje opblazen voor Juan. Wat een werk zeg. Blij dat je daarna in het water kan uitrusten. Juan vond 't geweldig. Hij is helemaal niet bang voor het water, maar dat hadden we al gemerkt tijdens het in bad doen. Het leukste was nog dat Juan vanwege de warmte van het water en de damp bijna in slaap viel in z'n zwemzitje. Hopelijk kan 'ie morgen ook slapen als we een lange dag moeten maken in verband met de procedure.
Na het zwemmen zijn we toch maar even naar de dokter gegaan. Juan had 's morgens wat slaap in z'n ogen dachten we, maar het werd in de loop van de dag steeds erger. De dokter is een erg vriendelijke man, maar daar dacht Juan anders over. Maar ja, wat wil je als een totale vreemde aan je zit te plukken en met fel licht in je ogen schijnt. De dokter heeft Juan helemaal doorgelicht voor de zekerheid. We hebben een zalfje voor z'n huiduitslag en een drankje en druppels voor z'n oogje. Terwijl Gerard met Ruben de medicijnen gaat halen, heeft de vrouw van de dokter Monique het hele huis laten zien. Erg vriendelijke mensen hier allemaal. Pas laat kwamen we 'moe maar voldaan', zoals dat heet, weer thuis. 
 
 
VRIJDAG  27 september 
Een lange dag voor de boeg. Om 10 uur moeten we weer bij het ICBF (de kinderbescherming) zijn om te vertellen of we Juan José wel of niet willen houden (stomme vraag, maar het is de procedure). Omdat het toch bijna 1,5 uur rijden is moeten we vroeg op om Juan ook nog te kunnen wassen en eten geven. Dat laatste gaat steeds beter. Echter: op ieder belangrijk moment moet zijn luier verschoond worden.... Bij het ICBF ontmoeten we ook onze advocaat, Angela, die de procedure voor ons doet. Een aardige, maar vooral keurige dame. We moeten wat papieren ondertekenen waarin staat dat we Juan echt wel willen houden en dan gaan we naar de rechtbank. Dat stelt niets voor: gewoon baliewerk. Angela doet 't werk en wij kunnen wachten. Gelukkig worden onze papieren doorverwezen naar een deelrechtbank die snel schijnt te zijn, maar omdat het vrijdag is gaat de procedure pas maandag daar beginnen. Misschien zijn we donderdag of vrijdag klaar in Armenia en kunnen we na het weekend naar Bogotá. Tegen twaalven zijn we klaar. In de enorme map met papieren van de pleegmoeder heeft Ruben het adres van haar gevonden. We besluiten er naar toe te gaan om te kijken waar Juan heeft gewoond. Na een tijdje achter een taxi gereden te hebben die ons de weg wijst, parkeren we de auto en gaat Ruben op zoek. We blijken naast het huis van de pleegouders te hebben geparkeerd!!. Voorzichtig gaat Ruben vragen of de pleegmoeder ons wil ontmoeten. Blijkt dat ze dat heel graag wil, maar dat de ICBF dat niet toelaat, ook wij wilden heel graag maar mochten ook niet van het ICBF. Komt alles toch nog goed. Zoals te begrijpen valt was het een erg emotionele ontmoeting, voor ons, de pleegmoeder en voor Juan ook. Na wat foto's gemaakt te hebben zijn we weer gegaan. op de terugweg zijn we langs het ziekenhuis gereden waar Juan geboren is en verschillende keren heeft gelegen. We zijn helemaal gelukkig en Juan ook.




 

ZATERDAG 28 september 
Vandaag is het zaterdag. Thuis konden we altijd uitslapen, maar dat is over. En dat hebben we gemerkt. 6.00uur. Juan was een beetje uit z'n hum vanmorgen. Maar toen we z'n luier verschoonden bleek wel waarom. Met zo'n volle kan niemand echt gelukkig zijn. Met een schone luier is het toch veel lekkerder slapen. 's Middags zijn we in de auto gestapt. En dat vindt 'ie echt geweldig. Als je even moet wachten voor een stoplicht begint 'ie meteen te piepen en als je rijdt is 'ie weer blij. En die oogjes volgen ook echt alles. De route ging door de bergen. Echt ontstellend prachtig. Nergens is de natuur zo mooi. En overal koffievelden, koffievelden en koffievelden. Na drie kwartier rijden de ene berg na de andere berg op, komen we in Manizales. Een mooie stad om te zien. De mensen zijn daar heel anders, veel Europeeser (=saaier). De straten in die stad zijn zo ontzettend steil, dat je helemaal voor- of achterover in de auto zit. Het uitzicht vanuit de stad is schitterend. Enorme rijen bergen achter elkaar. Eigenlijk niet te beschrijven. Later in de middag gaan we richting een bergdorpje; Palestina. Wel heel wat vrediger dan het Palestina dat wij in Nederland  kennen. Dit is een heel traditioneel bergdorpje; erg karakteristiek voor deze regio. Veel lawaai, muziek en wat je al niet meer kan verzinnen. Heel veel oude Willyz jeeps. Die worden helemaal volgeladen met goederen (fiets bovenop, eieren op de moterkap enz. enz.). Waar geen goederen zijn, kunnen mensen zitten. Is er nog geen plaats genoeg, dan ga je er gewoon buiten aanhangen. Vergeleken bij dit, is Nederland toch wel echt saai.
 

ZONDAG 29 september
Vandaag lekker rustig aan gedaan. In Nederland zijn we gewend naar de kerk te gaan, maar van een Spaanse preek begrijp je niet veel. Dus hebben we een boek met Nederlandstalige preken meegenomen. Later op de dag zijn we een eind gaan wandelen richting een speelplaats. Heen en terug zijn we anderhalf uur aan het wandelen geweest. Gelukkig is het thuis in Nederland niet veel verder dan 100 meter. Verder is er over vandaag niet veel te vertellen, dus is er wat ruimte om wat gewoontes van Juan te beschrijven. Volgens ons is Juan linkshandig. Bijna alles pakt hij vast met links en z'n linkerhand is ook veel 'lekkerder' dan rechts.  Tenminste: hij zit altijd op links te sabbelen. Vooral bij het slapengaan. Zn wijs- en ringvinger zijn het lekkerste van allemaal. Voordeel is dat hij geen fopspeen nodig heeft. Verder past Juan goed in de familie; hij is net zo kaal als z'n vader, net zo nieuwsgierig als zn moeder. Verder heeft 'ie een grote voorkeur voor elektriciteit, met name plafondverlichting en stopcontacten. Net als opa Van Steijn. Als hij niet slaapt of eet, dan is hij aan het praten (of wat er voor door moet gaan). Dan lijkt hij net op opa Den Hertog. De pleegmoeder heeft in het fotoboek geschreven dat de echo van Juan altijd in haar huis zal blijven klinken. We dachten eerst dat dat overdrachtelijk was, maar waarschijnlijk bedoelt ze het letterlijk. Wel gezellig, behalve als ie daar al om 6 uur 's ochtends mee begint. Kijken hoe vroeg hij morgen begint. Misschien wel erg vroeg, want dan is hij een beetje jarig. Tien  maanden precies.
 
 
MAANDAG 30 september
Juan is (een beetje) jarig. 10 maanden. Een mijlpaal in je leven - je wordt 't tenslotte maar 1 keer. 's Morgens was hij niet helemaal in z'n hum, maar het was dan ook erg warm. We hebben eerst kennis gemaakt met een familie die zondagavond laat is  aangekomen. Met z'n allen zijn we na het middageten richting de dichtstbijzijnde grote stad gegaan; Pereira. Omdat we met teveel voor 1 auto zijn, heeft Ruben een familielid opgesnord die ons rijdt. Ze moeten hier wel een enorme familie hebben, want je weet niet wat ze allemaal voor elkaar krijgen met het inschakelen van de familie; maxi-cosi voor Juan, een kinderstoeltje voor het dochtertje van de nieuw aangekomen familie (zij gebruikt 't niet, maar Juan geniet volop), een babybedje, babybadje, enz enz. Pereira zelf is een stad met moderne gebouwen, maar de mensen zijn echt Latijns-Amerikaans. Druk en chaotisch. Er staat een grote kathedraal, die na de aardbeving van enkele jaren geleden half was verwoest, maar nagenoeg weer is opgebouwd. Nog bekender dan de kathedraal is het standbeeld van Bolivar, een vrijheidsstrijder. Op zich niets bijzonders, want er is hier geen dorp zo klein of er is wel iets van Bolivar. Toch schijnt dit een bijzonder geval te zijn. Het zal wel. In de stad hebben we nog wat gedronken. Voor Juan hadden we een soort aardbeiendrankje besteld, maar de ober was zo slim om het enorme glas recht voor Juan op z´n kinderstoeltje te zetten. Voor we erop af konden springen was er niets meer op t stoeltje te vinden en kon de ober een bezem gaan halen. Tot slot een paar mooie fotoboeken over Colombia gekocht en daar hebben we de avond mee doorgebracht.


DINSDAG 1 oktober 
Het ochtendritueel wordt al wel wat vertrouwder. Zes uur op, melkflesje klaar maken, spelen in bad, kleertjes aan en chocolademelk met maizena drinken. Dan nog wat spelen en naar bed. En dat duurde vandaag niet zo lang. Omdat het erg warm is vandaag, is in de tuin een klein badje neergezet (ook van een familielid). Spelen in het water vindt ie echt geweldig. Na de lunch gaan we met z´n allen een kijkje nemen op een koffieplantage vlakbij. De uitzichten zijn echt enorm, maar dat kon Juan niet echt veel schelen. Hij had 't niet zo naar zijn zin, niet zo verwonderlijk met zo'n warme dag. Daar komt nog bij dat zijn andere oogje nu is gaan ontsteken. De dokter had daar al voor gewaarschuwd, omdat zo'n ontsteking erg besmettelijk schijnt te zijn. Als we niet opletten, dan hebben we er zelf binnen een paar dagen ook last van. We hadden gehoopt dat z'n andere oog er geen last van zou krijgen, want de afgelopen dagen is het eerste oog dat ontstoken was al wel genezen. Maar iedere baby wrijft door zijn ogen als hij moe is en Juan is geen uitzondering. Dus is het ook niet echt een verrassing dat hij het van het ene oog naar het andere oog heeft overgebracht. Aan het eind van de plantage staat een grote hacienda (soort herenboerderij op zn Latijns-Amerikaans). Bij de hacienda worden de koffiebonen nog traditioneel gedroogd. Erg leuk om te zien hoe dat gaat. Maar het meest spectaculair is toch wel het plukken. De berghellingen zijn zo ongelooflijk steil en de planten zo dicht bij elkaar dat je een slangenmens moet zijn om de bonen überhaupt te kunnen vinden, laat staan te plukken. Aan het eind van de middag belt Angela, de advocate. Onze documenten zijn donderdag klaar. De familie waar we de procedure gelijktijdig mee zijn gestart, volgt een dag later. We besluiten om op hen te wachten, omdat het hen met het taalprobleem helpt en het weinig zin heeft vrijdag naar Bogotá te vliegen voor de rest van de procedure.  Vrijdagmiddag kan er daar toch niets meer gedaan worden en het weekend op een hotelkamer is ook geen aanlokkelijk vooruitzicht. Maar vooral; we zitten hier prachtig in Santa Rosa. Zoals het er nu uitziet zullen we maandag naar Bogotá vliegen. Daar zullen we dan nog een dag of twee, drie zitten en afhankelijk van de mogelijkheid van de terugvlucht zullen we ergens eind die week weer in Nederland zijn.
 

WOENSDAG 2 oktober 
Afgelopen nacht heeft het weer hier vreselijk huisgehouden. Het regende en onweerde zo ontzettend hard, dat de mensen hier er zelfs bang van werden. Niet dat Juan er wat van merkte, die sliep lekker door terwijl het hele dorp wakker was. Uiteindelijk viel de stroom ook nog eens uit, waarschijnlijk een blikseminslag. Tot nu toe is dit het gevaarlijkste wat we hebben meegemaakt. Hier niets te merken van guerrilla's, paramilitairen of wat dan ook. Alleen hebben we op een muurtje een leus (lees bedreiging) gezien van de guerrilla's van de ELN aan de Colombiaanse bevolking, maar dat is dan ook alles. De mensen zijn hier verder echt ontzettend vriendelijk. Pas kregen we een toetje voorgeschoteld, klaargemaakt door de vrouw van de dokter waar we met Juan zijn geweest, ze is bevriend met Alicia. (Helaas was het toetje niet te eten, maar ja.) Zoals vaak in films en boeken regent het als er iets vervelends staat te gebeuren. Het telefoontje van Angela had dan ook geen verassing moeten zijn. Ze belde om te vertellen dat de mensen die we nodig hebben voor de adoptieprocedure in Armenia en Bogotá er de komende dagen niet zijn. Maandag kunnen we pas de procedure in de regio hier afsluiten om dan 's avonds of de volgende ochtend te vertrekken naar Bogotá. Aan de andere kant is dit ook weer niet het allerergste, want zoals gezegd; we zitten hier prima. De middag hebben we doorgebracht in Santa Rosa, het dorp waar 'ons' huis staat. We zijn met de lokale bus gegaan, want de andere familie was met de auto onderweg om boodschappen te doen voor hun zoontje die ze vandaag hebben opgehaald. Een rit met de bus is al een belevenis op zich. Je ziet van alles, van levende kippen (vanavond zitten ze al in de soep waarschijnlijk) tot en met hondjes met oorbellen in. In het dorp (met o.a. een standbeeld, een plein en een cafetaria met de naam Bolivar) zijn we op souvenirjacht gegaan en hebben we pasfoto's laten maken voor het paspoort voor Juan. Zoals ie op die foto staat; gewoon om op te vreten. Op de terugweg weer met de bus. Juan zit erbij alsof hij al jaren met de bus gaat. 


DONDERDAG 3 oktober
We worden al goede ouders. Moesten we eerst nog met z'n tweeën Juan in alle bochten wringen om zn kleertjes aan en uit te krijgen, nu gaat het bijna als vanzelf. We kunnen allerlei dingen met een één hand mee zeulen en in de andere arm Juan lekker laten zitten.  Ook Juan begint zich goed thuis te voelen, zoals ieder krijgt hij steeds minder zin om naar bed te gaan als wij dat willen. Meestal winnen wij, maar dan neemt hij gewoon wraak door vroeg wakker te worden. Na het middageten stoppen we een paar zakken met kleding achter in de kafferbak en gaan op weg naar een instelling die zich inzet voor de armen hier in Santa Rosa. Iedere dag geven ze ongeveer 300 kinderen te eten en 150 ouderen. Verder wonen er nog een 15-tal bejaarde mensen in het gebouw. De organisatie moet rondkomen van giften. Later gaan we richting een fabriekje waar koffiebonen worden verwerkt, gesorteerd,verpakt en verzonden. Leuk om te zien hoe dat proces gaat. De man die ons rondleidde dacht dat het teveel herrie voor Juan zou zijn, maar hij leek die herrie juist erg leuk te vinden. Hoe meer herrie, hoe meer vreugd is Juans' motto. Maar ook hier in Colombia slaat de automatisering toe. Nog maar een paar jaar geleden werkten hier 300 huisvrouwen die de kost voor hun gezin moesten verdienen. Zij maakten de laatste kwaliteitsselectie. Hun werk is nu overgenomen door drie of vier computers. En deze fabriek is niet de enige plek waar dat zo gegaan is. Erg leuk is ook om de koffieproevers aan het werk te zien en welk geluid zij bij het drinken maken. Dat is echt geen slurpen meer! 
 

VRIJDAG 4 oktober 
Het zoontje van het andere gezin blijkt een zware griep te hebben. We proberen Juan zoveel mogelijk bij hem vandaan te houden. Toch lijkt dat niet helemaal gelukt, want na zijn middagmaal (=flesje) moet Juan twee keer overgeven. De eerste keer moet Gerard schone kleren aan, de tweede keer Juan zelf. En dan blijkt toch dat we nog niet zo ervaren zijn, want probeer maar eens een zetpilletje bij een baby naar binnen te werken. Bij de eerste poging hadden we Juan al weer helemaal aangekleed, toen we er achter kwamen dat de zetpil gewoon weer op de commode lag! Omdat Juan er niet beroerd uit ziet, gaan we toch maar richting de dierentuin. Van een afstandje ziet 't er niet uit, maar in de praktijk valt 't reuze mee. Ze hebben er een behoorlijke selectie dieren. Nooit geweten dat er zoveel soorten zijn die alleen nog maar in Colombia leven. En ze zijn hier ook best wel ver met onderzoeken. Deze dierentuin was de eerste ter wereld die het lukte om een tijger met een leeuw te kruisen. Je hebt er verder niets aan, maar goed. Tegenover de dierentuin ligt het vliegveld. We gaan er nog even langs om onze tickets te wijzigen. Maandagavond vliegen we naar Bogotá. Met Juan lijkt t allemaal goed te gaan.


ZATERDAG 5 oktober
De ochtend begint niet echt goed. Juan moet overgeven, het hele flesje wat er net ingegoten is komt er nog sneller weer uit. Waarschijnlijk zit er wat slijm dwars, want hij wordt behoorlijk verkouden. Maar na het overgeven ziet het er niet naar uit dat hij er veel last van heeft, integendeel. Juan is heel opgeruimd en blij. De middag gebruiken we dan toch maar om een stapel souvenirs te gaan kopen in het dorp. In Santa Rosa is de feestweek begonnen. We komen een optocht tegen en hebben er een uur naar staan kijken. En dan te bedenken dat we de eerste helft van de stoet nog hebben gemist. De mooiste souvenirs zijn te vinden in de buurt van de traditionele marktplaats. Op zaterdag is het daar altijd een drukte van belang. Uit de hele omgeving komen mensen de bergen af om inkopen te doen. Maar dan moeten ze ook weer terug met dozen vol eieren en kippen en wat je al niet meer kan verzinnen. Dat gaat allemaal bovenop de jeep. In, om en achter de jeep hangen en zitten dan de mensen. Het record is 18 mensen in en kleine Willyz jeep. Probeer het maar eens na te doen. Alleen met jarenlang oefenen kan dat lukken. 
 
 
ZONDAG 6 oktober
Afgelopen nacht niet geslapen. Nou ja, bij elkaar 2 uurtjes ongeveer. Juan is behoorlijk verkouden en wil absoluut niet in bed liggen. Veel rondlopen, zingen en wat je op zo'n moment al niet bedenkt. De volgende ochtend lijkt Juan geen last te hebben van zijn slapeloosheid. Wij des te meer. De rest van de dag gaat het weer iets beter en slaapt hij wat meer. Het is altijd een gok als je hem in bed legt of hij gaat huilen of slapen. Je weet het pas als de middel- en ringvinger van zijn linkerhand in de mond gaat. Dan gaat 't goed.
  
MAANDAG 7 oktober
De laatste dag in Santa Rosa. Vanavond vliegen we, maar eerst moet er nog wel wat gebeuren. De laatste handtekeningen moeten nog gezet worden in Armenia en de laatste dingen in de koffer gepropt. Juan is nog niet helemaal fit, dus besluiten we dat Gerard naar Armenia gaat (toch zeker anderhalf uur) en Monique de spullen pakt en Juan zoveel mogelijk in bed houdt. Dat laatste is waarschijnlijk het moeilijkste. In Armenia moet bij de rechtbank een handtekening gezet worden dat Juan onze achternaam krijgt. Hij heet nu officieel Juan José den Hertog van Steijn. Het is nu eenmaal de Colombiaanse wet dat kinderen beide achternamen krijgen. In Nederland kan dat weer veranderd worden. Tenslotte nog naar de notaris om de geboorteakte te laten veranderen. Ook daar staat hij nu officieel op onze naam. Nog wat laatste hebbedingetjes gekocht en terug naar Santa Rosa. Inderdaad heeft Juan niet veel geslapen, maar het lijkt 'm wel beter te gaan. De koffers zijn allemaal gepakt en we hebben zowaar wat ruimte over. Opeens breekt er noodweer los en duurt de rit naar het vliegveld veel langer. We zijn dan ook de laatsten die inchecken. Maar we zijn op tijd en kunnen mee. Juan op schoot, want meer ruimte is er niet. Hij houdt zich goed en als er wat te zien is kijkt hij ook door het raampje. Drie kwartier later staan we in Bogotá. Daar staat iemand ons op te wachten en brengt ons naar San Sebastian, een groot huis dat omgebouwd is in een hotel gericht op adoptie. Hij vertelt dat we woensdag wel terug kunnen. Maar wij willen ook nog wat van Bogotá zien en de ouders van Monique zijn dan nog niet thuis. We besluiten donderdag te vliegen (via Madrid), dan zijn we vrijdagmiddag thuis. 
Dus wie Juan José graag wil zien; iedereen is welkom op Schiphol om een kijkje te nemen.
 
 
DINSDAG 8 oktober
De eerste dag in Bogotá, de eerste stap richting huis. Juan is vandaag precies 2 weken bij ons. Tijd voor een evaluatie. Soms lijkt het of het nooit anders is geweest. Soms is alles helemaal nieuw. Iedereen zei al dat het je leven zou veranderen; nou dat doet 't ook. Maar de veranderingen gaan veel dieper dan gedacht. Niet alleen een ander ritme en dagindeling. Ook je gevoel verandert helemaal. Niets is meer belangrijk, behalve Juan José. Als hij het maar naar z'n zin heeft, hebben wij het ook naar ons zin. Juan is de afgelopen twee weken een hel lief, aardig en grappig jongetje gebleken. Hij lacht veel, vooral als andere kinderen naar hem toe komen. En dat doen ze dan ook bijna allemaal. Het lijkt wel of hij een bijzonder soort aantrekkingskracht heeft. We hebben zelf bij het internetten in Santa Rosa veel korting gekregen en een keer gratis gehad, omdat het meisje dat bij het internetcafé werkt Juan zo leuk vond. Dat wordt later goed opletten met hem.. We merken best nog wel wat invloeden van de pleegmoeder. Juan wil heel veel op de arm genomen worden. Het liefst wil hij ook zo gaan slapen. In Colombia is het de gewoonte om de kinderen op je arm in slaap te wiegen. Behalve dat Juan veel praat, maakt hij ook veel zingende geluiden; waarschijnlijk heeft z'n pleegmoeder veel voor hem gezongen. Ook merk je, ook al is hij pas 10 maanden, dat hij uit een  Spaanstalig land komt. Hij reageert veel sneller op mensen die Spaans tegen hem spreken dan als je Nederlands tegen hem praat. In Bogotá hebben we een rustige dag gehad. Vroeg in de ochtend zijn we boodschappen wezen doen. Net toen Juan eindelijk eens goed sliep werden hij en Monique opgehaald om het Colombiaanse paspoort te regelen. De pasfoto´s zijn weer erg grappig. Op een of andere manier is hij te verbaasd om te lachen tegen een fotocamera. En zo kijkt hij dan ook.. Verder hebben we nog in een enorm groot en erg westers winkelcentrum wat dingetjes voor thuis gekocht. Tot slot ook nog met de Colombiaanse variant van stichting Woord en Daad een afspraak gemaakt dat we morgen op bezoek gaan bij Jeimy Katherine, een meisje dat we al een paar jaar financieel steunen.
  
WOENSDAG 9 oktober
Juan heeft eindelijk weer een goede nacht gehad. Maar twee of drie keer wakker geworden van het hoesten. Het lijkt langzaam beter te gaan met zijn verkoudheid. Al vroeg stond ras-regelaar Walter op de stoep om verder te gaan met het regelen van de officiële documenten. Gerard is langs het hoofdkantoor van  het ICBF geweest en op de Nederlandse ambassade voor en visum voor Juan. Daar lag een condoleance register ivm het overlijden van prins Claus, dus daar ook nog maar even een handtekening gezet. We zetten deze dagen toch al handtekeningen genoeg, dus een meer of minder maakt ook niet veel meer uit. De terugvlucht is nog niet helemaal rond, maar Walter heeft alle vertrouwen. We vliegen morgen en vrijdagmiddag om half zes zijn we op Schiphol. We helpen het hem hopen. Monique heeft met Juan een kadootje voor Jeimy gekocht. Na het eten worden we opgehaald. Maar Juan heeft perfect getimed om zijn chocolademelk er weer uit te gooien. Al z'n kleren en de hele buggy zitten onder. Na dat opgeruimd te hebben gaan we op weg. We komen terecht in de armste van de armste wijken van Bogotá. Geen wegen, halfafgebouwde huizen en krotten van golfplaten. Daartussen heeft Woord en Daad een schooltje gebouwd. 's Ochtend krijgen de jongere en 's middags de oudere kinderen les. Het ziet er goed uit. Netjes en verzorgd. Er staan zelfs een aantal computers. De kinderen krijgen 2 maaltijden per dag. In totaal zijn er tegen de 100 kinderen in het project, een druppel op de gloeiende plaat, maar toch. Op de school zien we Jeimy. Ze is een heel leuk, lief en beetje verlegen meisje. Van de school door naar het huis waar Jeimy woont. Een krot is nog een groot woord. Een paar golfplaten en hardboard afgedekte met platgeslagen blikjes tegen de regen. Een bed waar met 4 of 5 personen in geslapen wordt. Een badruimte dat het woord bij lange na niet waard is en waar je je schoenen eigenlijk nog niet in wilt schoonmaken. Hoewel we er midden in staan, kunnen we niet geloven dat het waar is.
  
DONDERDAG 10 oktober
De laatste dag in Colombia. Dat geeft dubbele gevoelens. Blij dat we eindelijk naar huis gaan, maar ook jammer dat we dit prachtige land, het land van Juan, moeten achterlaten. Maar het blijkt dat de tickets nog niet in orde zijn! Veel bellen met Nederland en Colombia blijkt er waarschijnlijk een miscommunicatie bij de vliegmaatschappij te zijn, Hoe dan ook, de tickets zijn gewijzigd. Op de valreep hoorden we nog via andere Nederlandse adoptie ouders, dat er waarschijnlijk nog veel meer documenten zijn over adoptiekinderen (en dus over Juan) die je niet standaard krijgt, maar wel aanspraak op kan maken. Die papieren moeten we aanvragen. Maar voor de aanvraag moet je naar een Colombiaanse notaris om je handtekening voor echt te laten verklaren. Gelukkig wil de hotelhoudster met ons mee naar de notaris om dit te regelen. Even over twaalven zijn onze handtekeningen voor echt verklaard. Om half één staat onze lunch klaar, maar die kunnen we niet helemaal naar binnen werken; We worden voor één uur al opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Hoewel we pas om kwart voor zeven vliegen hebben we deze tijd wel nodig: de uitreisbelasting moet worden betaald, er moet worden ingecheckt, de emigratieafdeling wil ons zien en de douane wil niet alleen de paspoorten maar ook alle handbagage bekijken. Maar de belangrijkste reden is dat we zo vroeg zijn is dat er maar een beperkt aantal babybedjes per vlucht zijn. Dat zo'n bedje erg handig is komen we tijdens de vlucht achter. Juan slaapt als een os.
 
 
VRIJDAG 11 oktober 
Vanavond komen we aan. Maar we moeten nog even. Juan merkt er weinig van het meest van de tijd slaapt hij. In tegenstelling tot z'n ouders. Vooral Gerard was gebroken toen we in Madrid aankwamen. Daar hebben we een dikke drie uur gewacht tot de vlucht naar Nederland. Op het vliegveld is een kinderhoek, waar voor alle leeftijden speeltuigen zijn. Juan heeft voor het eerst in een ballenbak gezeten, maar hij wist niet echt wat 'ie daar moest. Heel verbaasd kijkend naar alle ballen, zakte hij steeds dieper weg.
Ook de laatste loodjes bracht Juan goed door, voor de helft van de tijd slapend en de andere helft naar buiten kijkend. Omdat de vlucht overvol was en het vliegtuig klein, heeft Monique Juan op schoot gehouden. Tijdens de vlucht werd er (o.a.) koffie geschonken uit..... Colombia.
Op Schiphol hebben we Juan nieuwe kleertjes aangetrokken. Daarna richting bagageband. Onze koffers komen bijna als eerste. Dan nog dor de douane.... en daar staan ze. Familie, vrienden en bekenden. Echt overweldigend dat enthousiasme. Helaas waren de koffie gelegenheden op schiphol druk bezet, dus zijn we richting huis gegaan met de familieleden. Daar hebben we nog wat gegeten en gedronken en eindelijk..... naar bed.