Xander



Ik ben John Alexander. Die naam hebben ze in Colombia voor mij bedacht. Mijn roepnaam is Xander. Best wel een leuke naam al zeg ik het zelf.
Ik heb ongeveer twee en half jaar in Colombia gewoond. In een stad met de naam Cartago. Het was daar heel erg warm altijd, dus is het hier in Nederland best even wennen. En ik had nog nooit van sneeuw gehoord. De eerste keer dat ik dat zag vond ik het best wel raar spul.
Nou Ja. Als je meer wilt weten over hoe ik in Nederland ben gekomen, moet je maar even kijken naar mijn reisverslag.
Als je nog vragen hebt, kun je me natuurlijk ook mailen. klik dan hier.

groetjes.





John = Johannes en dat betekent 'Jahweh (God) is genadig'
Alexander betekent 'de beschermer'










Reisverslag Xander   


Dag 1 - vrijdag 8 april - de reis
4uur. De klokradio gaat af. Juan slaapt tussen ons in, want hij is de afgelopen tijd 's nachts vrij onrustig. Ondanks dat hij erg veel zin heeft om met het vliegtuig te gaan, heeft hij nu ineens niet zo veel trek meer. Het is veel te vroeg. Hij duwt ons weer met het hoofd op het kussen en zegt 'ik wil slapen!' Dat willen wij eigenlijk ook wel, maar ja we hebben toch een vliegtuig te halen. Om 5 uur staan de beide opa's en oma's voor de deur. Drie koffers en een grote plunjezak met hulpgoederen worden ingeladen en natuurlijk nog de nodige handbagage. Juan heeft zijn eigen trolley. Hij is er vreselijk trots op en als we op Schiphol aankomen, loopt hij er heel eigenwijs mee rond te stappen. De vlucht heeft geen vertraging, maar het wachten tot we echt kunnen vliegen duurt Juan allemaal veel te lang. Hij wil meteen weg zodra hij het vliegtuig ziet. Het eerste stuk vliegen we met KLM naar Parijs. Bij het inchecken is het niet gelukt om drie stoelen naast elkaar toegewezen te krijgen. Maar een andere passagier is zo vriendelijk zijn plek te ruilen. Het stijgen en vooral het landen vindt Juan echt een feest.
In Parijs hebben we anderhalf uur overstaptijd. En die hebben we nodig ook. Geen tijd voor winkels bekijken of wat dan ook. De Airbus van AirFrance staat al op ons te wachten. Het is er één met tv-schermpjes bij iedere stoel. Je kunt spelletjes doen, (teken)films kijken en wat al niet meer. De vlucht duurt 11uur. Best lang voor een jochie van drie die nog geen 5 minuten stil kan zitten. Toch houdt hij zich bijzonder goed. Na een paar uur gaat hij veel heen en weer lopen en hij spreekt iedereen aan die naar hem kijkt en tikt alle mensen aan die hun armen of benen net iets buiten hun stoel hebben. Maakt niet uit of ze slapen of niet. Ondanks het vroege uur van vertrek slaapt Juan nauwelijks. Eventjes een uurtje tussendoor en uitgerekend bij de landing. Hij probeerde speciaal wakker te blijven voor de landing, maar hij viel 5 minuten te vroeg in slaap.

In Bogotá onderbreken we de reis om te overnachten. Anders hadden we bijna 4 uur moeten wachten op de volgende vlucht. Van anderen hadden we gehoord dat juist het laatste stuk te veel is voor kleine kinderen. Juan is daarop geen uitzondering. Eenmaal in de taxi komt hij weer helemaal tot leven. Hij kijkt zijn ogen uit naar het drukke verkeer. Het hotel is knus en gezellig en ingericht op adoptie. Er is een speelruimte en in de tuin staan een schommel en een glijbaan.
Om ons zo snel mogelijk aan te passen aan het tijdsverschil van 7 uur, proberen we om nog even te rekken voor Juan naar bed gaat. Dat blijkt erg goed te gaan, want er is genoeg te beleven in het hotel. Uiteindelijk wil hij pas om 19.30 naar bed. Dat is 2.30 Nederlandse tijd! Morgen zien we wel hoe hij daarop reageert.



Dag 2 - zaterdag 9 april - van Bogotá naar Cali
Juan is al om 3 uur wakker door een krakende deur. Verder slapen lukt niet, hij is klaar wakker. Gelukkig hebben we een tweedehands laptop gekocht om de internetsite bij te houden. Op die computer zit ook een DVD speler. De tekenfilmpjes houden Juan in ieder geval een tijdje bezig, zodat wij nog even kunnen blijven liggen. Met wat kunst- en vliegwerk komen we de tijd door tot het licht is.
In het hotel is ook een Deens echtpaar met twee adoptiekinderen. Het klikt meteen tussen de kinderen. Juan rent achter hen aan en ze helpen elkaar met schommelen. Eigenlijk wilden we deze morgen gebruiken om naar Montseratte te gaan. Dat is een kerkje waar je met een kabelbaan naar toe kan en waar je een mooi uitzicht hebt over de hele stad. Maar het is te bewolkt. En gezien het tijdstip dat we wakker werden, kunnen we beter maar rustig aan doen. We gaan op zoek naar een glijbaan. Maar alle restaurantjes waar ze glijbanen hebben zijn nog gesloten. Juan is helemaal gek op gele taxi's. Als hij er één ziet, moet hij dat ook meteen roepen. Er rijden er hier maar een paar duizend van in de stad. Omdat we niet echt iets te doen hebben, gaan we met zo'n taxi naar een enorme souvenirwinkel. Drie verdiepingen met echt alles wat je maar kan verzinnen. Van kleine chiva's (Colombiaanse traditionele bus) tot nep-precolombiaanse beelden. Echt alles hebben ze hier. Behalve het dingetje dat wij willen hebben. Dan maar weer terug met de taxi. Juan geniet enorm van deze ritjes.
Na de lunch pakken we de koffers weer en gaan naar het vliegveld. Het laatste stukje van de reis om John Alexander op te halen. Het is een korte vlucht. In Cali proberen we weer drie grote koffers, een plunjezak, de buggy, de handbagage en onszelf in een auto te proppen. Op één of andere manier lukt het steeds weer. Even na zessen komen we in Hotel Stein. Een mooi statig gebouw. Aan de binnenkant is het een waar doolhof. We hebben een grote kamer met goede bedden. Het personeel is erg vriendelijk. Ondertussen leeft Juan steeds meer toe naar maandag als we John Alexander op gaan halen. Bij het eten staan vier stoelen, ‘één voor papa, één voor mama, één voor Juan en één voor John Alexander,’zegt hij. Bij het zwembad staan twee kinderstoeltjes waarvan er ook één voor John Alexander is. Na het eten nemen we een korte duik in het zwembad (het water is erg koud) en gaan we met z'n allen naar bed. Hopelijk slapen we wat langer dan afgelopen nacht. 



Dag 3 - zondag 10 april - een Duits vriendje
Vanmorgen is Juan op zijn normale tijd wakker. 6uur. Dat is in Nederland vaak ook zo. Hopelijk heeft hij het nieuwe ritme te pakken. Op zondag moeten alle gasten het hotel uit. Het schijnt 's morgens algehele schoonmaak te zijn en 's middags is het personeel dan vrij. We worden bij een 'country club' gebracht. Een plaats waar de rijkere Colombiaan even 'buiten' kan zijn. Er zijn drie zwembaden met glijbanen en er is een speeltuintje. We worden voorzien van drinken en erg lekker eten. Er zijn nog twee andere adoptiegezinnen mee: een Noorse en een Duitse familie. De Duitsers hebben ook een zoontje van drie: Angél. Juan en hij rennen meteen achter elkaar aan.
Het is hier overdag erg warm, vooral als de zon schijnt. Maar het blijkt dat als de zon niet schijnt, je ook nog goed kunt verbranden. Gerard en Monique zijn allebei best een beetje (erg) rood. Juan is net niet verbrand, maar heeft al een lekker rood-bruin kleurtje. In Nederland is Juan met geen mogelijkheid in koud water te krijgen en hier is hij er bijna niet uit te krijgen. Hij heeft zelfs een T-shirt aan! Dat betekent dat het hier dus echt warm is. Vandaag zag hij ook voor het eerst een Colombiaanse Jeep. Dat is nu het volgende dat op zijn lijstje staat: meerijden in zo’n jeep. Hij kan in Santa Rosa en Pereira zijn lol op, want daar zie je heel wat van die dingen.  
Juan en Angél worden naar mate de dag vordert steeds grotere vrienden. Wat de één doet, doet de ander ook. Taal is geen probleem, ze begrijpen elkaar blindelings. Aan het eind van de dag lopen ze hand in hand het hotel weer in. Helaas gaan de Duitsers morgen naar Bogotá: zij zijn klaar met hun procedure in Cali. Als Juan en John Alexander het morgen maar half zo goed met elkaar kunnen vinden, dan is het helemaal voor elkaar. Morgen is de grote dag.



Dag 4 - maandag 11 april - de grote dag
Gisteren viel Juan tijdens het avondeten in slaap. Vanmorgen is hij weer om 6uur wakker. Vandaag gaat het gebeuren: we krijgen John Alexander voor het eerst te zien. De afspraak staat om 15.00uur. We moeten nog heel wat uurtjes tot dat moment. Die tijd gebruiken we om op zoek te gaan naar wat extra speelgoed in een groot winkelcentrum in de buurt. Daarna alles nog even klaar leggen: fototoestel, filmcamera, alle officiële documenten en drinken voor de jongens. Al met al een grote rugzak vol. Nog even eten, de nette kleding aan en dan gaan we. De advocaat haalt ons op. In de auto valt Juan in slaap.
Het ICBF, de Colombiaanse kinderbescherming, zit in een oud en vervallen pand. Het blijkt dat er geen vertaler is. In allerijl worden er wat mensen gebeld, maar het lukt niet om een vervanger te vinden. De defensora, zeg maar de juridisch medewerker van het ICBF, probeert ons even te woord te staan. We ondertekenen een document en na twee minuten zijn we klaar. De defensora is namelijk druk (of ze heeft er -terecht- een hekel aan dat er geen vertaler is geregeld). Eigenlijk weet ze niets, zelfs niet eens de naam van John Alexander. We worden weer uit het kantoor geloodst. In een kamertje verderop is John Alexander al. Juan presteert het om op het belangrijkste moment van de hele reis te slapen. In het bewuste kamertje krijgen we gelukkig wel alle tijd. John Alexander zit meteen al heel rustig op schoot. Hij huilt niet en bij Monique is hij binnen de kortste keren aan het schateren. Halverwege komt er een vertaler binnen. Hij verteld dat John Alexander vanmorgen al om 5 uur is vertrokken. Na een busrit van 4 uur is hij al om 9 uur aangekomen in Cali. Hij heeft dus nog 6 uur onnodig moeten wachten op ons! Gezien de procedure, hadden we hem net zo goed vanmorgen al op het busstation af kunnen halen. Samen met de vertaler stellen we een lijst met vragen op die we de defensora nog willen stellen. Vrijdag moeten we terugkomen voor nog een officiële gebeurtenis en dan zullen ze (hopelijk) de antwoorden hebben. Misschien is dit wel een goede manier, want veel vertrouwen in de kennis van de defensora over John Alexander hebben we niet. Nu kunnen ze op hun gemak de antwoorden zoeken.
Juan is ondertussen wakker geworden en de jongens kunnen het samen goed vinden. Vooral als we in het hotel zijn. Onze kamer heeft een soort terrasje. Daar spelen ze heerlijk met een paar strandballen. Ze kopiëren elkaars gedrag en schateren af en toe van het lachen. Juan is erg zorgzaam voor John Alexander. Soms gaat het John Alexander wat te ver en duwt hij Juan van zich af. Hij kan in ieder geval voor zichzelf opkomen.
Bij het avondeten zit John Alexander echt te schranzen. Hij geniet van het eten. Juan eet niets en rent wat rond. Sinds we in Colombia zijn eet hij niet goed. We gaan er nog maar even vanuit dat het wat gewenningsverschijnselen zijn. Als hij echt honger krijgt, gaat hij vast wel eten. Na het eten kleden we de jongens om en stoppen ze in bed. Allebei slapen ze vrij snel. Hopelijk gaat het de komende dagen ook zo goed.



Dag 5 - dinsdag 12 april - de eerste dag
De eerste dag met z'n vieren. En het gaat nog steeds goed. Juan zit nu net als John Alexander in een kinderstoel. Hij eet nog steeds niet veel (eigenlijk niets), maar is in ieder geval wat rustiger aan tafel. Op zich valt Juan niet echt terug in babygedrag. Hij vindt 't alleen wel leuk om nu ook in de buggy te zitten. Gelukkig kunnen we er één van het hotel lenen. Nu hebben ze ieder een eigen. Voor ons ook makkelijker, dan hoeven we niet steeds één van de twee jongens te dragen. 
Het hotel regelt tijdens ons verblijf wat uitstapjes. Vandaag kunnen we naar de dierentuin. De baas van het hotel brengt ons. We hebben meteen maar even een verhaal gecheckt van een Colombiaanse vrouw. Gisteren liepen we bij een groot winkelcentrum. Zoals gewoonlijk liep Juan een paar meter voor ons uit te rennen. Komt er een wat oudere dame op ons af, die zegt dat we moeten oppassen. Omdat Juan zo blank is, zou hij een aantrekkelijk doelwit zijn voor kidnappers. We trekken ons er niet heel veel van aan, omdat de mensen hier soms echt overbezorgd zijn als het om kinderen gaat. Maar de eigenaar van het hotel bevestigt het verhaal. Het zal niet zo snel gebeuren, maar je moet wel beter opletten dan in Nederland.
De dierentuin is best wel groot. Het is warm en drukkend. Als de zon doorkomt, is het zelfs heet. Maar de jongens trekken zich er niet zo heel veel van aan. Ze rennen, vliegen en kruipen met z'n tweeën alsof het een lieve lust is. We hadden ze allebei een (bijna) witte broek aangedaan, maar die zijn niet meer te herkennen na een uurtje. Xander herkent ons in ieder geval wel. Als Monique even om een bocht verdwenen is, vraagt Gerard aan John Alexander 'waar is mama?' (in het Spaans, natuurlijk). Als hij Monique weer ziet begint hij meteen te wijzen.
's Middags gaat John Alexander naar bed en gaat Juan met Gerard zwemmen in het zwembad van het hotel. Of eigenlijk gaat alleen Gerard zwemmen, want Juan vindt het water veel te koud. Het blijft een koukleum. Ondanks het drukkende, warme weer heeft hij nog steeds het liefst lange mouwen aan. Later om een uur of vijf vinden we het best lekker weer: het blijkt 29 graden te zijn. We zetten een klein badje op het terras van onze kamer. Er past er maar één per keer in. Tot onze grote verbazing wachten ze geduldig op elkaar om weer in het water te mogen. John Alexander vindt een zwembroek maar raar: in bad hoor je niets aan te hebben.
We kopen 's middag ook nog even nieuwe schoenen voor John Alexander. Die hij nu heeft, geven nergens steun. Bij het winkel centrum zijn ook nog een paar carrousels en treintjes enzo. Ze vinden het allebei geweldig. Uitgeput komen ze weer in het hotel terug. Bij het naar bed gaan is John Alexander voor het eerst verdrietig. Hij is zachtjes aan het snikken, maar laat zich gelukkig vrij snel troosten.



Dag 6 - woensdag 13 april - veranderingen
Vanmorgen hebben we uitgeslapen. De eerste is pas tegen 7 uur wakker. Vandaag lijkt Juan een beetje de tol te betalen voor het weinige eten, de warmte en alle energie die er in gaat zitten om een goede grote broer te zijn. Hij is snel huilerig en het samen spelen is wat moeilijker. Vanmorgen moeten we nog even wat formaliteiten afhandelen. De advocaat neemt ons mee naar een notaris waar we een handtekening en een vingerafdruk moeten zetten. Even is er wat verwarring over de 'verklaring van goed gedrag' die we bij justitie hebben moeten aanvragen. De vertaling is niet in Colombia aangekomen en wij zouden er niet één mee hoeven te nemen was ons verteld. Maar het blijkt geen probleem te zijn. De rest van de morgen blijven we bij het hotel. 
Voor het middageten gaan Juan en Gerard naar de MacDonalds. Misschien dat Juan daar wel wil eten en in de speelruimte is het er heerlijk koel. Juan eet niet veel, maar komt wel weer heerlijk terug op temperatuur. Nu nog de warmte-uitslag weg zien te krijgen. Hij heeft heel veel pukkeltjes met blaasjes erop. Monique en John Alexander blijven in het hotel. John Alexander valt tijdens het eten in slaap. Monique heeft voor het eerst even tijd voor zichzelf.
Aan het eind van de middag is het weer iets koeler. We zouden wat bezienswaardigheden in de stad gaan bekijken, maar de afspraak loopt mis. In plaats daarvan gaan we aan het andere eind van de stad winkelen. Voor we gaan gebeurt er iets opmerkelijks. We staan met z'n allen bij het hek van het hotel. Voor de grap zegt een mevrouw tegen John Alexander 'vamos' (laten we gaan). Ze steekt een hand uit en zonder na te denken pakt John Alexander de hand. Opeens realiseert hij zich dat hij met een vreemde mee gaat. Hij barst in tranen uit en is moeilijk te troosten. Het lijkt alsof hij bang is weer met een nieuwe moeder mee te moeten, terwijl hem beloofd is dat wij zijn nieuwe papa en mama zouden zijn. Hij snikt nog een hele tijd na. Aan de ene kant zijn we blij. Deze reactie betekent dat hij niet zomaar met iedereen meegaat. Het betekent ook dat hij goed voorbereid is door zijn pleegmoeder (dat blijkt ook wel, want als hij op de foto's kijkt die we ander halfjaar geleden hebben opgestuurd naar Colombia, wijst hij Monique aan en zegt mama, en als hij Gerard aanwijst zegt hij papa). Ondanks de positieve signalen, is het vooral erg zielig om zo'n klein kind zo verdrietig te zien. 
John Alexander is gek op water en water drinken. Dat wordt een probleem bij dit winkelcentrum. Overal zijn fonteintjes. Hij roept 'agua' en rent op het water af. Hij laat zich voorovervallen en spettert met twee handen water in z'n gezicht en drinkt het op. Iedereen in het winkelcentrum vindt het leuk, maar na tien fonteintjes hebben wij het wel gezien en we gaan maar weer naar huis.
Aan het eind van de dag ziet John Alexander de bewuste vrouw opnieuw en begint meteen weer te huilen.
Aan tafel zetten we Juan onder zware druk om hem toch aan het eten te krijgen. We schuwen geen middel. Dreigen dat we een ziekenauto gaan bellen en dat hij in een Colombiaans ziekenhuis komt waar hij niemand verstaat werkt uiteindelijk. We zetten helaas iets te veel door, waardoor hij bij de één na laatste hap zich verslikt, overgeeft en alles er weer uit gooit. Het goede nieuws is dat we morgen dus weten hoe we hem aan het eten moeten krijgen.



Dag 7 - donderdag 14 april - rondje Cali
De broers zijn nog steeds lief voor elkaar, maar het wordt al wel wat meer ruzie af en toe. Het ziet er echt leuk uit als Juan het handje vast pakt van John Alexander om hem de trap op te helpen. John Alexander is ook wel bereidt om te delen. Maar hij beschermt zichzelf wel goed. Als hij een duwtje krijgt, dan krijgt Juan er zeker één terug. Het kan even duren, maar hij vergeet het niet. Ook beschermt hij zijn nieuwe papa en mama heel goed. Juan vindt het leuk om af en toe een tikje te geven aan Gerard of Monique. John Alexander schreeuwt dan verontwaardigd en wil het Juan het liefst een klap terug geven.
Vanmorgen zijn we met de vaste taxichauffeur van het hotel een rondritje gaan maken langs een paar bezienswaardigheden aan de rand van de stad. Zoals één van de oudste kerken van Cali, een standbeeld van de stichter van de stad en een enorm Christusbeeld op een hoge berg. Het lijkt heel erg op het bekende beeld bij Rio in Brazilië.
Na het eten gaat John Alexander naar bed. Juan gaat buiten bij de kamer spelen. Monique blijft bij hen en Gerard gaat even het centrum van de stad in. Het is een stad waar oude koloniale gebouwen en vervallen nieuwbouw door elkaar staan. Het is druk en benauwd. In het park van het centrum worden ontzettend veel lootjes verkocht. Er staan tientallen verkopers, met duizenden lootjes. Een andere plek is ingericht voor schrijvers. Er staan tafeltjes met typemachines. Hier kunnen mensen terecht om officiële documenten te laten schrijven. Natuurlijk ontbreken ook de schoenpoetsers niet.
John Alexander slaapt twee en een half uur. Juan blijft lekker rustig spelen en probeert erg zacht te doen voor zijn kleine broertje. Af en toe vraagt hij wanneer John Alexander weer waker wordt. Als hij dan eindelijk wakker is gaan we nog even met de jongens naar de plek met de carrousels en treintjes enzo.
We hebben ondertussen ook maar een voorraad antimuggen spray en antiprik ingeslagen. Met z'n vieren hebben we, bij elkaar opgeteld, ongeveer 100 muggenbulten (en dat is niet overdreven). Als je maar blijft smeren is het nog wel te doen. Vooral bij het avondeten is het uitkijken. Lange broek en hoge sokken zijn een vereiste om het eten met zo min mogelijk muggenbeten te overleven.



Dag 8 - vrijdag 15 april - van vuilnisberg naar papierberg
Vanmorgen hebben we een afspraak met Claudia, één van de contactpersonen van Hogar (onze adoptiebemiddelaar uit Nederland). We hebben een grote plunjezak vol kinderkleding bij ons. We gaan samen met Claudia en Eduardo (onze vertaler) naar een project van Hogar. Het is een school voor kinderen waarvan de ouders op de vuilnisbelt werken. Er zitten tussen de 80 en 95 kinderen op deze school, afhankelijk van hoeveel ouders de moeite nemen hun kinderen naar school te brengen. Hogar heeft de school gesticht en voor alles binnenin het gebouw gezorgd. De Colombiaanse kinderbescherming (ICBF) zorgt voor de leraren en voor het eten. Als we aankomen is het een enorme herrie: het is etenstijd. De herrie wordt nog groter als wij binnenkomen. Zo vaak zien ze niet van de rare witte mensen met foto- en videocamera's. Ze zijn door het dolle heen. Uiteindelijk slagen de verzorgers er toch weer in iedereen rustig te krijgen en eten te geven. Het is een soort dikke soep en rijst met kip.
Vooraf hadden we gehoord dat we niet op de vuilnisbelt zelf kunnen komen. Maar we hebben toch de stoute schoenen aangetrokken om het te vragen. De taxichauffeur zou ons tot de poort van de vuilnisbelt mogen brengen. Verder kan echt niet. Monique blijft met Juan en John Alexander achter. Gerard gaat verder. Bij de vuilnisbelt aangekomen gaat Eduardo even met de juiste mensen praten. We mogen toch verder, maar zonder foto- of videocamera. Bovenop de vuilnisbelt is het precies zoals je op televisie ziet, maar dan erger. Vieze mensen wroeten tussen de resten afval, temidden van vuilniswagens en bulldozers. Ze zoeken naar van alles en nog wat. Aluminium brengt het meest op en daarna plastic. De mensen worden betaald per kilo gesorteerd afval. Er werken hier meer dan 600 mensen. Sommige zijn nog maar kinderen van 8 jaar oud.  Als ze een goede dag maken, verdienen ze 10.000 pesos, dat is ongeveer 3 euro. Hier en daar staan zelfs krotten waar mensen in overnachten. Het is hier smerig, het stinkt en het is gevaarlijk. Niet alleen vanwege de vrachtauto's en de bulldozers, maar ook vanwege het gif in de afvalberg. Dat gif kan zomaar de berg af het suikerveld in tien meter verderop. Met deze wetenschap gebruik je de suiker toch wel heel anders. Op de weg terug van de vuilnisbelt wordt het nog spannend. Twee grimmig kijkende agenten op een motor houden de taxi aan. De één staat op de achtergrond met een erg groot geweer, maar wel zo dat hij bij één verdachte beweging van ons direct kan schieten. De ander agent ondervraagt de taxichauffeur en doorzoekt de auto en alle tassen. Daarna fouilleert hij iedereen. De reden is even simpel als verbijsterend. Vooral in de tijd van het Calikartel was het gebruikelijk om als er iemand vermoord is een taxi te stelen, het lijk in de kofferbak te gooien om het vervolgens op de vuilnisbelt te dumpen.
Terug bij de school is het opvallend rustig: alle kinderen liggen op een matras te slapen.Voor ze gaan slapen moeten ze allemaal na het eten eerst tandenpoetsen. Daarna staan ze allemaal in de rij om naar de WC te gaan. En ze krijgen nog wat vitaminepillen. De kinderen worden hier goed verzorgd. En we weten in ieder geval zeker dat de kleding die we hier gebracht hebben goed besteed is. De kinderen hebben vaak maar één paar kleren. Hoewel het project fantastisch is, biedt het helaas niet veel hoop. Deze kinderen zullen als ze een jaar of 8 of 10 zijn ook op de vuilnisbelt moeten werken om aan het gezinsinkomen bij te dragen. Maar als het project er niet was geweest, hadden ze er misschien nu al rond gelopen.
Ondertussen is het al laat geworden. We moeten opschieten. Om 2 uur hebben we een afspraak met het ICBF of we John Alexander echt wel willen houden. Gelukkig hebben Juan en John Alexander op de school al eten gekregen. We gaan snel terug naar het hotel. De jongens slapen in de auto. We kleden hen en onszelf om en stappen weer in de taxi. Bij de kinderbescherming krijgen we toestemming John Alexander te adopteren. Nu kan de procedure op de rechtbank in gang worden gezet. Hoe lang dat gaat duren zal blijken. Veel antwoorden op de vragen die we de afgelopen maandag aan het ICBF hebben gesteld krijgen we niet. De meeste moet de defensora ter plekke nog opzoeken. Haar verhaal is heel anders dan wat we in het dossier hebben gelezen. Het lijkt wel alsof ze uit de papierberg in haar kantoor het verkeerde dossier heeft gepakt.  Misschien dat we meer te weten komen bij de pleegmoeder. Dinsdag hebben we een afspraak met haar.
Later op de middag gaat Gerard met Juan nog een keer naar de MacDonalds. Niet voor de patat, maar voor de glijbaan. Als Gerard weer terug komt is, roept John Alexander helemaal blij 'papa'. Monique heeft ondertussen de koffers ingepakt, want morgenochtend vertrekken we naar ons volgende adres. Hier is alles best goed, maar het blijft een echt hotel. Hoewel we een grote kamer hebben, lijkt de ruimte steeds kleiner te worden. Juan en John Alexander willen steeds vaker op dezelfde plek met hetzelfde speelgoed spelen. John Alexander deelt af en toe een goede mep uit en op verschillende plekken staan zijn tandafdrukken in Juan's rug en arm. En Juan kan het niet laten hem uit te dagen. Gelukkig gaan we morgen naar een finca: een soort buitenhuis. De kamer is wat kleiner, maar er is een enorme tuin waar de jongens hun gang kunnen gaan. We gaan naar hetzelfde adres als waar we zijn geweest tijdens de procedure van Juan. We gaan terug naar vrienden.



Dag 9 - zaterdag 16 april - naar koelere oorden
Vandaag vertrekken we uit Cali. Even na elven worden we opgehaald door Ruben Moreno van Villa Sandra (ons verblijfadres in Santa Rosa). Het is een hartelijk weerzien. We stouwen alles in een MPV en vertrekken om half twaalf. De jongens zijn opvallend rustig tijdens de rit. De hele reis duurt vier en een half uur, maar daar zit een uur lunchpauze bij. In Santa Rosa ontmoeten we ook weer Stella, de zus van Ruben, en moeder Alicia. We zijn blij hen eindelijk na twee en een half jaar weer te zien. In de tuin is sinds die tijd een klein badje, een schommel en een glijbaan neergezet. De jongens genieten er meteen met volle teugen van. De temperatuur is hier een stuk aangenamer, hoewel het vandaag nog wel een beetje drukkend is. Het eten is goed. Monique heeft tomatensoep meegenomen uit Nederland om hier te kunnen maken. Juan eet een half bord, dat is meer dan de afgelopen 8 dagen bij elkaar.
John Alexander is een heel lief en rustig jochie (behalve als hij boos wordt op Juan, dan schreeuwt hij het uit van verontwaardiging en begint te meppen). Als je aan hem vraagt of je alsjeblieft een kus mag (in het Spaans) dan tuit hij zijn mondje en geeft een smakzoen. Maar zonder 'alsjeblieft' is het een stuk moeilijker een kus te krijgen. Het gaat heel goed met hem. Tot we aan tafel zitten. Hij propt zich helemaal vol, maakt niet uit waarmee. Zolang het maar geen fruit is. Het maakt hem ook niet zoveel uit hoe hij het in z'n mond krijgt. Met een lepel of met z'n handen of met allebei. Alles wat hij niet lekker vindt, haalt hij er weer met zijn handen uit en gooit hij op de grond. Soms naast zijn stoel, soms wel 2 meter van zich af. Hij maakt een ontzettende rommel op de tafel, onder de tafel, naast hem en achter hem. Alles is vies aan het eind van een maaltijd. Thuis mogen we wel een grondzeil gebruiken tijdens het eten. Wat wel erg grappig is, is de manier waarop hij brood met jam eet. Eerst likt hij de jam eraf en dan stopt hij het brood in zijn mond. 
Hij heeft veel geleerd bij zijn pleegmoeder, maar geen tafelmanieren. Eén van de dingen die hij wel geleerd heeft, is dat je niet mag schreeuwen (ook al houdt hij zich daar zelf niet altijd aan). Als Juan veel lawaai maakt, doet John Alexander zijn vinger tegen zijn mondje en zegt 'sssst'.
Juan heeft ongemerkt toch best wel wat opgestoken van wat wij hem voor de reis hebben proberen te vertellen. Bijvoorbeeld dat mensen hier een andere taal spreken. Als hij iets niet begrijpt zegt hij 'spreekt die een andere taal?'. En als hij John Alexander wil aaien, maar die wil het niet, dan proberen we uit te leggen dat John Alexander niet begrijpt dat hij wil aaien. Dan zegt Juan ook 'spreekt hij een ander taal?' Vooraf hebben we Juan ook uitgelegd dat John Alexander veel zal huilen omdat hij nog moet wennen aan ons. Na een dag zegt Juan ineens 'hij hoeft helemaal niet te wennen hè?' Na even nadenken begrijpen we dat hij dat zegt omdat John Alexander helemaal niet huilt. Het leukste is dat Juan helemaal geniet als hij ook wat Spaans kan zeggen. Als we eten krijgen dan begint hij te glunderen en zegt hij 'graçias' (dank u wel), hoewel het soms meer klinkt als 'krasjes'. En tijdens het eten roept hij 'rico' (lekker).



Dag 10 - zondag 17 april - even lekker rustig aan
John Alexander begint wat meer moeite te krijgen om naar bed te gaan 's avonds. Hij begint dan zachtjes te huilen. Dat begint eigenlijk al als we zijn pyjama pakken. 's Middags is dit totaal geen probleem, dan gaat hij gelijk slapen, maar 's avonds heeft hij het wat moeilijker. We aaien hem een beetje over zijn buik, geven hem zijn autootje en dan gaat hij toch vrij snel slapen. In ieder geval gaat het in slaap komen veel makkelijker dan bij Juan. Vanmorgen werd John Alexander nog vóór Juan wakker. Maar, anders dan Juan, heeft hij een uur in bed liggen spelen met een autootje. Heerlijk. Hadden we er daar maar twee van. Als Juan wakker wordt, kletst hij altijd meteen de oren van je hoofd, je kunt zelf dan niet nog even rustig blijven liggen.
Hier in Villa Sandra spelen de jongens weer beter met elkaar dan de afgelopen dagen in Cali. Ze hebben meer ruimte en het is hier vooral minder heet. Helaas is hier ook meer regen. Het eten is goed. Juan heeft zelfs vanmorgen en vanavond lekker gegeten. Hij heeft het hier stukken beter.
De jongens vinden het geweldig om in de tuin te spelen. De schommel en glijbaan worden goed gebruikt. Maar het mooiste vinden ze nog de hangmat (of wiebelschommel, zoals Juan het eerst noemt). Ze gaan er allebei in liggen en dan maar schommelen. John Alexander vindt het echt helemaal geweldig om zich tijdens het schommelen omhoog te gooien en uit de hangmat te vallen. Hij schatert het dan uit. De jongens zijn gek op Ruben. John Alexander loopt hand in hand met hem als we een wandeling maken en Juan gaat met Ruben schommelen en in de hangmat.
Na het middageten gaat John Alexander naar bed. Hij slaapt bijna 3 uur. Na een uur of twee gaan we bijna iedere tien minuten kijken of hij nog niet wakker is. Het zou erg vervelend voor hem zijn om lange tijd wakker te liggen zonder dat iemand zich om hem bekommerd. Het lijkt misschien wat overdreven wat we doen, maar we zijn de slaaptijden van Juan gewend. Die sliep op die leeftijd hooguit een uurtje tussen de middag of zelfs helemaal niet. Terwijl John Alexander slaapt is Juan heerlijk aan het spelen. We hebben zelfs voor het eerst een heel stuk kunnen lezen. Zonder John Alexander om hem heen kan Juan toch wel wat beter spelen. We merken dat hij toch wat jaloers is en we proberen daar zo goed mogelijk oog voor te hebben en hem te helpen. De veranderingen zijn voor hem ook niet niks.
In Cali viel het ons op de taxichauffeur die we vaak hadden er iedere keer op wees als er een militaire helikopter overkwam. Vooral donderdag en meer nog op vrijdag. Wij dachten dat zoiets vrij normaal was als er een militaire vliegbasis in de buurt is. Maar nu horen we dat er toch iets meer achter steekt. De FARC, één van de guerrillagroepen, heeft een dorp zo'n 200km verderop aangevallen. Het is een indianendorp hoog in de bergen. Grote steden vallen ze niet aan. Het was pas de eerste aanval van dit jaar. Voor Colombiaanse begrippen is het erg rustig. In de omgeving waar we nu zitten is het eigenlijk altijd rustig, hoewel dat natuurlijk ook relatief is.



Dag 11 - maandag 18 april - een week John Alexander
Vanmorgen gaan we met de plaatselijke bus naar Santa Rosa. Supermakkelijk. Je kunt overal waar de bus rijdt opstappen, dus wij hoeven alleen het hek maar uit te lopen en te wachten totdat hij langskomt. Als er mensen staan te wachten en de bus stopt, dan moet je niet denken dat de mensen die 5 meter verderop staan even naar de bus toe lopen om in te stappen. Ze laten hem gewoon voor hun neus nog een keer stoppen. De jongens vinden het geweldig in de bus.  En voor de prijs hoef je het niet te laten. We betalen 2100 pesos (70 eurocent) voor 3 volwassenen (Stella is met ons mee). Voor Juan en John Alexander hoeven we niet te betalen. Het ritje duurt ongeveer een kwartier. In Santa Rosa kopen we een kado voor de pleegmoeders van Juan en John Alexander. Morgen willen we naar de pleegmoeder van John Alexander gaan. We hebben een afspraak gemaakt met de kinderbescherming in Cartago, waar we om 10.00 uur verwacht worden. Ook willen we daar nog wat vragen stellen waar ze in Cali geen antwoord op wisten. We hopen dat we hierop in Cartago wel antwoord kunnen krijgen. Ons was beloofd door de defensora van de kinderbescherming in Cali en door onze advocaat dat ze de afspraak voor ons zouden maken. We hadden er toen al niet veel vertrouwen in, dus hebben we vandaag nog even gebeld. Ze wisten in Cartago nog niets van de afspraak. We hebben het dus zelf maar geregeld. Nu weten we in ieder geval zeker dat het goed gaat. We drinken in Santa Rosa nog wat koffie en Juan en John Alexander eten een ijsje. Nog even een bezoekje aan een supermarkt en we gaan weer terug met de bus. Na het eten gaat John Alexander weer slapen. Juan en Ruben maken het zwembadje schoon. Juan vindt het echt geweldig om er nieuw water in te doen met de tuinslang en het badje lekker schoon te maken. Hij is er wel 2 uur mee bezig. Als John Alexander wakker wordt gaan ze met zijn tweeën het zwembadje in. John Alexander heeft heerlijk zitten spetteren in het ijskoude water. Hij had het ontzettend koud, maar de pret ging voor de kou, want hij bleef maar kopjes water over zijn hoofd gooien. Juan geniet ook, maar komt niet verder in het water dan zijn knieën. Voor hier is het vandaag best een zomerse dag, terwijl het eigenlijk regentijd is.
Aan het eind van de middag bellen we onze advocate in Cali, om te vragen of ze al weet welke rechtbank we in Cali toegewezen hebben gekregen. We hebben nummer 3. Dit schijnt niet echt een heel snelle rechtbank te zijn. Een rechtbank mag er in Cali maximaal 2 weken over doen om alles rond te hebben. We gaan er maar vanuit dat het niet sneller zal gaan. We zullen zien. Hopelijk kan Juan het zolang volhouden. Elke dag als hij aan het schommelen is, wil hij schommelen tot in de wolken, zodat hij naar huis kan. Verder heeft hij het gelukkig niet veel over naar huis gaan, maar dat zal wel meer worden als we hier wat langer zijn. 
Vandaag is het een beetje feest. We hebben John Alexander nu een week. Het is echt een prachtig mannetje. Vooral als hij loopt. Hij steekt zijn borst vooruit, kont achteruit, kin op de borst en hij zwaait enorm met zijn armpjes. Hoewel hij een taalachterstand zou hebben, begrijpt hij toch al heel veel. Zelfs als we dingen tegen hem zeggen die niet in het Spaans zijn, weet hij heel goed wat we bedoelen. Het is ook een ontzettende boef met enorme pretoogjes. Zijn hele gezicht doet mee met zijn emoties. Als hij boos is heeft hij een enorme frons, als hij lacht, straalt zijn hele gezicht. Maar hij kan soms ook ineens uithalen naar Juan of hem bijten Hij is wel gewend om zijn zin te krijgen en daar ook niet al te lang op te hoeven wachten, vooral als het om eten gaat. En eten kan hij! Hij eet soms meer dan wij zelf. Het rapport van het ICBF over zijn dagindeling en eetgewoontes klopt van geen kanten. Of hij heeft geen problemen met de dagindeling zoals het nu is. We zijn benieuwd naar het verhaal van zijn pleegmoeder morgen. Met wat zij kan vertellen over zijn karakter, kunnen we inschatten of John Alexander toch meer moeite met de adoptie heeft dan wij denken, of niet.



Dag 12 - dinsdag 19 april - de pleegmoeder
Tegen negen uur gaan we vanmorgen weg. Hoewel we net na zevenen opstaan moeten we uiteindelijk toch nog haasten. Twee mannetjes kosten toch heel wat meer tijd dan één. Vooral als ze niet echt meewerken zoals deze morgen. We houden ons hart vast hoe dat moet als we bij het ICBF komen. Je staat toch een beetje voor schut bij een kinderbescherming als je kinderen de heleboel daar op z'n kop zetten. We overwegen nog of het misschien beter is dat Monique met Juan of John Alexander thuis blijft. Maar omdat we toch allebei de pleegmoeder willen zien, nemen we toch maar de gok om met z'n allen te gaan. Tijdens de rit van een uur kalmeren de jongens. 
Cartago is een stad van zo'n 250.000 inwoners. Niet erg groot voor Colombiaanse begrippen. Het is ook niet een echt welvarende stad. Het is rommelig, oud en vervallen. Als je niet weet waar je moet zijn, rij je het ICBF zo voorbij. Het zit weggedrukt tussen wat winkeltjes en de gevel ziet eruit alsof er een opslagplaats achter schuil gaat. Binnengekomen moet John Alexander een ander kant op dan wij. Het is beter vinden ze, als hij zijn pleegmoeder niet ziet. 
We ontmoeten de pleegmoeder, terwijl een medewerker van het ICBF zich over John Alexander ontfermt. Maar al snel heeft hij (John Alexander) een luier nodig. Dan blijkt dat het ICBF het bij het rechte eind had toen ze John Alexander meenamen de andere kant op. De kleindochter van de pleegmoeder komt naar John Alexander toe. Eerst lijkt hij het leuk te vinden, maar al snel is hij helemaal overstuur. Monique blijft bij hem en de kleindochter gaat weer naar haar oma. Gerard heeft de tijd om alles wat we weten willen te vragen aan de pleegmoeder en de defensora (jurist van het ICBF). Het blijkt dat onze documenten kloppen en dat het zeer afwijkende verhaal van het ICBF in Cali van geen kanten klopt. We krijgen ook nog wat extra informatie te horen, dus de reis is niet voor niets geweest. De pleegmoeder is een vrouw van een jaar of zestig die John Alexander behoorlijk heeft verwend. Gezien zijn verleden misschien begrijpelijk, maar voor ons niet echt handig. Het blijkt bijvoorbeeld dat hij altijd al heeft gebeten en daar nooit echt straf voor heeft gekregen. Ook blijkt dat John Alexander de pleegmoeder erg heeft geholpen. Vlak voor hij bij haar in huis kwam is één van haar zoons vermoord. Ze had vier kinderen, maar daar leeft er nog maar één van. Waarom hij is vermoord komen we niet te weten, maar in Cartago is al jaren een keiharde en bloedige bendeoorlog aan de gang. John Alexander heeft voor de nodige troost gezorgd. Het blijkt dat de pleegmoeder vanmorgen helemaal uit Manizales moest komen, omdat wij pas gisteren gebeld hebben en er vanuit Cali niets was geregeld. Pas gisterenavond om 6 uur (!) heeft onze advocaat nog even gebeld met de mededeling dat wij vandaag zouden langskomen. De pleegmoeder was in Manizales omdat ze het zo stil in huis vond nadat John Alexander weg was. Ze is een paar dagen bij haar dochter.
Na het gesprek zoeken we één van de huizen waar de biologische moeder heeft gewoond. Gewoon om te zien hoe die wijk eruit ziet. Later willen we nog een keer terug naar Cartago om wat meer van de stad te zien en bij de pleegmoeder thuis te kijken. We eten nog wat bij een soort MacDonalds met glijbaan en kruiptunnels. De jongens vinden het geweldig. Ze hebben het de hele morgen onverwacht goed gedaan. In de auto terug naar Santa Rosa vallen ze allebei in slaap. Onderweg komen we terecht in een gigantische tropische regenbui, met onweer, regen en heel veel wind. Er zijn verschillende bomen omgewaaid, de regen komt in bakken naar beneden, er staan ontzettend grote plassen op de weg. We kunnen niet veel harder dan 30- 40 km per uur rijden, omdat je door de regen en door het beslaan van de ruiten (dat wil wel met 5 bezwete mensen in de auto, want het was 32 graden in Cartago) niet veel meer kunt zien.
In Villa Sandra is het droog, maar wel flink afgekoeld. We hebben plotseling mooi uitzicht op de bergen achter ons die meer dan 5000 meter hoog zijn. We wandelen nog een stukje naar de grote weg hier vlakbij om met Juan naar de vrachtwagens te kijken. De buggy die we hebben meegebracht was al niet al te sterk, maar op deze hobbelweg begeeft hij het bijna helemaal. Na het eten gaan we nog even in het donker schommelen en glijden. Maar dan is het eindelijk toch bedtijd voor iedereen.



Dag 13 - woensdag 20 april - regen
Vannacht was het weer noodweer. De ramen stonden letterlijk te rinkelen van het onweer. De stroom is daarbij ook een tijdje uitgevallen. Maar dat is niet het ergste voor de mensen in Santa Rosa. Tijdens een storm in de bergen gisteren is er een modderstroom op gang gekomen. Dat heeft er voor gezorgd dat het hele stadje van 90.000 mensen zonder water zit. Gelukkig voor ons zitten wij op een berg net buiten Santa Rosa. De watervoorziening van deze berg komt uit een ander riviertje. Als het watertekort aan blijft houden beneden, dan kan dat betekenen dat ze de watervoorziening omleiden. Santa Rosa heeft dan weer wat water, maar wij moeten 'ons' water met 90.000 anderen delen.
Vanmorgen is het bewolkt en grijs. Voor het eerst is het niet te warm om de hele dag lange mouwen aan te hebben. Het regent zo'n beetje de hele dag. Dat betekent dat we niet zo heel veel ruimte hebben. De jongens zitten elkaar dan ook regelmatig in de haren. Als ze niet bij elkaar in de buurt zijn, kunnen ze zich allebei erg goed zelf vermaken. Maar vooral Juan kan z'n energie niet kwijt. Dat stopt hij dan in het uitdagen van John Alexander. Die hapt gretig toe en rent dan met opgeheven hand en boze oerklanken achter hem.
Na het middagslaapje gaan we er dan ook maar even tussen uit. We gaan naar een groot winkelcentrum waar veel speeltoestellen zijn. In de supermarkt merken we nog eens hoe verwend John Alexander is geweest. We keken even bij een heel goedkoop driewielertje. Hij wilde het heel graag hebben, maar hij past er gewoon niet op. We nemen het dus niet mee en hij is vreselijk gefrustreerd. Slaan, schreeuwen en bijten; hij haalde alles uit de kast. Omdat hij bij Monique op de arm zat, was zij dit keer het slachtoffer.
We hebben besloten om John Alexander de roepnaam Xander te geven. We hebben er lang over nagedacht, omdat hij toch al ruim twee jaar naar de volledige namen heeft geluisterd. Maar we denken dat zijn naam afgekort zal gaan worden in Nederland en er dan variaties ontstaan die wij niet zo mooi vinden. We hebben het vanaf het begin uitgeprobeerd en hij luistert net zo goed (of slecht) naar John Alexander als naar Xander. Op dit moment weet hij wel al heel duidelijk dat hij Xander genoemd wordt en voor zover wij het kunnen zien heeft hij er geen problemen mee. Officieel houdt hij natuurlijk wel de namen John Alexander.



Dag 14 - donderdag 21 april - lekker zwemmen
Kwart voor elf gisterenavond. We liggen net in bed. Plotseling beginnen de ruiten te rinkelen. We schudden heen en weer. Alles beweegt. 'Een aardbeving,' gaat er door ons heen. Monique schrikt best wel. Gerard dacht zoiets van 'als dit alles is, ga ik er m'n bed niet voor uit. Het is toch zo weer voorbij.' Er blijkt inderdaad een aardbeving te zijn. Als Gerard geweten had dat ook grote aardbevingen klein en voorzichtig beginnen in plaats van direct een grote schok te veroorzaken, dan had hij waarschijnlijk wel iets anders gereageerd. Het epicentrum is niet eens zo heel erg ver. Het is aan de andere kant van de bergrug, ongeveer zo'n 100km hier vandaan. De beving had een kracht van 5.2 op de schaal van Richter. Omdat de beving zo'n 92km in de grond plaats vindt, is er niet veel schade. Tenminste, daar lijkt het nu op. Omdat er in het gebied van het epicentrum nog plaatsen zijn zonder telefoon en dergelijke, kan het best zo zijn dat er over een paar dagen pas blijkt dat er wel behoorlijke schade is. De beving duurde niet zo heel lang en omdat het er op de radio en televisie niet veel nieuws over is, gaan we maar weer naar bed. De rest van de nacht slapen we rustig verder, totdat om 4 uur de haan begint te kraaien.
De dag begint somber, maar het is droog. We willen er vandaag voor zorgen dat we de jongens niet op sleeptouw nemen voor boodschappen en langs allerlei verplichte dingen. De oplossing heet: Termales. Dat zijn warmwaterbronnen zo'n tien kilometer buiten Santa Rosa in de bergen. Maar je moet wel ruim een half uur rijden vanwege de slechte weg. Het landschap is geweldig mooi, zeker bij de waterbronnen zelf. Aan de voet van een mooie hoge en brede waterval zijn een aantal bassins waar je kunt zwemmen en heerlijk kunt relaxen. Het water is tussen de 35 en 40 graden, dus ook al is het geen prachtig zomerweer, we kunnen wel een duik nemen. Het blijkt een perfect idee te zijn. Ze vinden het allebei geweldig. Wat bedoeld was als hooguit een uurtje zwemmen, wordt uiteindelijk een urenlang waterfestijn. Plonzen, spetteren, duiken en rennen, je kunt het zo gek niet bedenken. Xander kan zijn lol niet op. In het begin was hij zo druk in het water om zichzelf boven te houden, dat hij er juist het tegengestelde mee bereikte. Van de kant af in het water springen en zich zomaar laten vallen vindt hij echt helemaal top. Hij ziet helemaal geen gevaar. Na 4 uur zwemmen, spetteren en spelen halen we ze er toch maar uit, want we moeten ook een keer naar huis. Maar als het aan hen gelegen had, waren we er nu nog. In de auto vallen ze bijna meteen uitgeput in slaap. Xander wordt weer wakker als we bij Villa Sandra zijn, maar Juan slaapt gewoon door. Xander krijgt een zakje chips en laat zich als een oude man heerlijk in de zon tegen een muur van het huis naar beneden glijden. Rustig geniet hij zo van het weer en de chips. Maar zijn honger lijkt niet te stillen. We moeten hem echt tegenhouden, anders is hij de hele dag aan het eten. En dan ook nog eens de manier waarop hij eet. Bij de Termales moesten we hem echt schoon schrobben voor hij het water weer in kon.
Aan het eind van de dag heeft Juan het echt zwaar. Hij is erg jaloers en zit continu Xander te plagen en uit te dagen. Hoewel dat de afgelopen dagen ook wel gebeurde, was het toch nog niet zo erg als nu. We hopen dat het te wijten is aan de vermoeidheid. Uiteindelijk gaan wijzelf ook naar bed. We hopen dat het een betere nacht wordt dan die van gisteren.



Dag 15 - vrijdag 22 april - in en om Santa Rosa
Eigenlijk waren we van plan om vandaag naar de pleegmoeder van Juan te gaan. En als we dan toch in Armenia zouden zijn, dan zouden we ook proberen het ziekenhuis te bezoeken om te kijken naar de plaats waar Juan geboren is. Maar dat plan hebben we laten varen. We hebben gisterenavond de pleegmoeder gebeld en die vertelde dat ze ziek was. Net als een groot deel van Armenia. De denguemug heeft toegeslagen. Zelfs zo erg dat het stadsbestuur op grote schaal insectenverdelgers heeft ingezet. De hele stad is bespoten. Wie weet gaat het volgende week wel lukken.
We nemen de bus naar Santa Rosa. Altijd weer een leuke rit met onverwachte momenten dat de chauffeur ineens boven op de rem staat omdat iemand anders uit een zijstraat ineens voor de bus langs vliegt of omdat iemand bedenkt dat íe toch met deze bus meewil. Je moet goed oppassen voor de jongens, want anders botsen ze met hun hoofden tegen de stoel voor hen. Wanneer je een staanplaats hebt is het helemaal goed uitkijken, anders vlieg je langs de chauffeur door de voorruit.
Het idee is om naar een fotograaf te gaan om een mooie portretfoto te laten maken van ons vieren. Voor anderhalve euro heb je een 13x18 foto. Dat is geen geld. Maar om het te laten slagen moet natuurlijk wel alles meewerken. De voorbeelden die de fotograaf heeft hangen beloven veel goeds. De fotograaf zelf is aardig. De studio ziet er goed uit. Er zijn allerlei attributen en leuke kleding om de meest mooie, grappige en aandoenlijke foto’s te maken. Alleen besluiten de jongens om niet mee te werken. Hoewel ze enthousiast waren over de busrit en alles nog goed ging toen we de winkel binnenstapten, gaat het mis op het moment dat ze een loopauto in de fotostudio zien. Ze willen er allebei op, het liefst tegelijkertijd en natuurlijk nu meteen. Uiteindelijk lukt het wel om twee familiefoto's te maken, maar we moeten nog zien hoe ze uiteindelijk geworden zijn.
Tijdens de busrit terug naar huis valt Xander in slaap. Het probleem bij hem is dat als hij ook maar 5 minuutjes geslapen heeft en dan weer wakker wordt, hij denkt voor de rest van de dag genoeg geslapen te hebben. Na het eten denkt hij er dan ook niet meer over om zijn ogen dicht te doen. Om de tijd een beetje te doden gaan we een stukje wandelen. Met een kleine tien minuten ben je hier bij een grote doorgaande weg. Er is daar een soort truckstop waar enorme vrachtwagens stoppen. Er is daar ook een soort primitieve garage. Juan vindt het echt geweldig om dat te zien. Na het eten van een ijsje gaan we weer terug. We hebben nog even contact met de advocaat. Die rekent erop dat we ergens na dinsdag richting Cali moeten. Maar ja, dat is natuurlijk nog steeds een ruim begrip. We moeten nog maar even afwachten. 
De jongens spelen vrij rustig in de tuin, dus besluiten we om maar niet weg te gaan vanmiddag. Rust is belangrijk. Xander heeft zijn knieën een beetje kapot gekropen, dus doen we hem geen korte broek meer aan. Juan heeft zijn schoenen en één van zijn broeken al kapot. De schoenen gaan we proberen te laten repareren, want het is zijn enige paar. Waarschijnlijk gaan we dat morgen maar even doen op de plaatselijke markt. Vandaag hebben we al een glimp van opgevangen van de gezellige chaos daar.



Dag 16 - zaterdag 23 april - chiva picknick
De dag begint mooi. Het belooft een warme en zonnige dag te worden. Perfect voor onze plannen. Het is de bedoeling om met een chiva (traditionele bus) een rit te gaan maken de bergen in. Een tochtje met deze bus staat nog altijd op het programma van Juan. Hij is al met een bus MET ramen mee geweest, nu is het de beurt aan een bus ZONDER ramen.
Voor het zover is, moeten we nog even de tijd doden. Het is namelijk geen bus die om het kwartier gaat ofzo. De chiva die we willen nemen gaat maar drie of vier keer op een dag en alleen maar in het weekend. De jongens zijn lekker aan het rommelen. Xander is weer van alles aan het ontdekken. Hij is heel nieuwsgierig en wil alles zien en voelen en soms ook eten. Vandaag heeft hij een route ontdekt voor onze kamer langs. Hij klimt aan het eind van de kamer de opstap op en wringt zich langs allerlei planten en bloembakken. De eerste keer gaat het goed. De tweede keer letten we allebei even niet op. Opeens een kabaal, gegil en gehuil vlakbij, maar Xander is niet te zien. Wel zien we alle plantenbakken omgekeerd op de grond liggen. Als we die snel weghalen zien we nog net een handje boven de potgrond uitsteken. Hij zit echt letterlijk helemaal onder. Door het huilen heeft hij zijn mond wijd opengedaan en die zit dus ook propvol. Na hem afgeboend te hebben, laten we twee badjes vollopen met water en zetten die in de tuin. Het gevolg is een gezellig gespetter en af een toe een klein leuk watergevecht tussen de jongens.
Stella maakt ondertussen een lunchpakket voor ons allemaal. Omdat de rit heen en terug bijna 2 uur duurt, leek ons dat te lang voor de jongens. Nu is het plan om halverwege de heenweg uit te stappen, dan een picknick te houden en op de terugweg van de chiva weer in te stappen. Bij de markt waar de chiva's vertrekken is het een drukte van belang. Om niet te zeggen een volledige chaos met veel herrie. Er staan ontzettend veel Willys jeeps en een heel aantal paarden met wagens. Alle boertjes uit de omgeving komen in het weekend naar de marktplaats om dingen te kopen en te verkopen. Een deel van hen komt ook om het verdiende geld direct weer op te drinken en te vergokken. Vervolgens laden ze een Jeep helemaal vol op de motorkap en op het dak. De rest wordt volgepropt met zo'n 15 man. De jongens vinden de rit in de chiva hartstikke leuk, maar door het gehobbel vallen ze allebei in slaap. De route is erg mooi en op één van de vele plekken met mooi uitzicht stappen we uit. We eten wat brood met z'n allen en de jongens vinden het prachtig om op de berg heen en weer te hollen. Na een tijdje gaat de lucht betrekken. Net als de druppels zo groot worden dat we willen gaan uitproberen hoe gastvrij het dichtstbijzijnde huis is, komt de chiva er weer aan. We stappen snel in en blijven nog redelijk droog.
Terug in Santa Rosa zelf gaan we nog even de foto's ophalen die we gisteren hebben laten maken. De kleurenfoto is naar onze mening wat mislukt, want de kleuren zien er niet uit. De fotograaf zegt dat hij een speciale kleurenfilter heeft gebruikt. Het zal wel, maar toch blijft het niet zo mooi. Maar voor net iets meer dan een euro gaan we ook niet moeilijk doen. De sepiakleurige foto ziet er wel heel mooi uit. We gaan daarna meteen door naar huis, maar Xander denkt opnieuw al genoeg geslapen te hebben. De rest van de middag gaat Gerard met Juan bij de vrachtauto's kijken en Monique knuffelt en speelt met Xander. 
We zijn er net achtergekomen dat er bij Xander een kies aan het doorkomen is, en op een andere plek ook eentje bijna. Volgens ons is hij daar best laat mee, maar we kunnen eigenlijk alleen maar vergelijken met Juan. Waarschijnlijk is het nu ook verklaarbaar waarom Xander wat diarree heeft. Juan heeft er ook altijd zoveel last van gehad met het doorkomen van tanden en kiezen. Gelukkig hebben we tabletjes meegenomen voor het doorkomen van tanden en kiezen. Eigenlijk hadden we die meegenomen tegen eventuele oorpijn tijdens het vliegen. De eerste keer dat Xander de tabletjes krijgt vindt hij het helemaal niets en tuft ze gelijk uit, maar gelukkig heeft hij er nu geen problemen meer mee. Hopelijk is de diarree snel over, want hij krijgt er heel zere billen van en krijst het soms uit bij het verwisselen van de luier.



Dag 17 - zondag 24 april - rondom Villa Sandra
Vandaag hebben we het zoveel mogelijk rustig aan gedaan. Xander heeft al een paar dagen 's middags niet genoeg geslapen en we vinden dat hij vandaag wel echt zijn rust moet hebben. We blijven in en om het huis. En dat is zeker geen straf. De tuin is puur natuur en ontzettend mooi. Bamboe, bananenplanten en noem maar op. En er zijn enorm veel planten waar we de naam niet van weten, en als we ze zouden weten toch niet uit kunnen spreken, laat staan foutloos schrijven. Maar feit is wel dat ze erg mooi zijn. Er komen hier ook de meest mooie vogels voorbij in allerlei kleurstellingen. Wat betreft de namen van de vogels, geldt hetzelfde als voor de planten: geen idee. Behalve dan dat er hier af en toe een Ara komt en een Toekan. Uit de tuin komt ook een soort toverdrank. We zijn met z'n allen behoorlijk verkouden geworden. Allemaal hebben we binnen de kortste keren een papierlading weggewerkt om onze neuzen schoon te houden. We hebben er ook een vervelende hoest bij.  Allerlei kruiden worden geplukt en gekookt en er ontstaat een redelijk drinkbaar geheel. En het lijkt nog te werken ook. Wat wil je nog meer.
's Morgens regent het behoorlijk. Juan presteert het ook nog eens om Xander in het zwembadje te duwen. Gelukkig ligt er een soort dekzeil overheen, zodat Xander toch nog zacht terecht komt. Vanwege de regen van die ochtend ligt er wel een grote plas op het zeil en dus is Xander door en door nat. We proberen het met Juan nu op een andere manier. Als hij Xander een bepaalde tijd niet duwt, slaat of plaagt, dan krijgt hij een tekeningetje (bij gebrek aan stickers). Bij tien tekeningetjes krijgt hij een kadootje. Misschien is het niet pedagogisch verantwoord, maar het werkt voor een groot deel van de dag toch heel redelijk.
Na het middageten wordt het mooi weer. Xander gaat slapen en Gerard en Juan gaan maar weer eens bij de vrachtauto's kijken. Alleen al langs de weg waar ons verblijf staat valt het op dat de verschillen tussen arm en rijk groot zijn. Iemand die zijn geld in de drugswereld verdient en een enorm huis heeft met manege en dergelijke, woont schuin tegen over een vrouwtje dat iedere dag nog hout moet sprokkelen om haar eten op te koken.
Op de terugweg van de wandeling valt Juan in slaap. Hij slaapt uiteindelijk nog langer dan Xander. Omdat het zo'n mooi weer is geworden maken we het zwembadje schoon en laten er water in lopen. Xander vindt ‘t echt geweldig. Hoewel het water ijskoud is laat hij zich er languit invallen. Hij gooit zichzelf achterover of voorover, het maakt niet uit. Hij stoot zijn hoofd verschillende keren behoorlijk, maar geeft geen kik. Integendeel. Hij schatert het uit. Later op de middag komt Juan er ook bij. Gerard heeft ook zijn zwembroek aangetrokken om ervoor te zorgen dat Xander een beetje boven water te houden. De drie mannen dansen en springen in het water en hebben de grootste lol. 
Het eten gaat de laatste dagen heel behoorlijk. Het ging al wat beter met Juan, maar we hebben een tweede kinderstoel gevraagd zodat Juan wel moet blijven zitten. En dat werkt.  Juan zit regelmatig te smullen, en Xander eet vaak nog steeds meer dan wij. En er komt steeds meer in zijn mond en minder op zijn slab of op de grond. We moeten hem wel afremmen met eten. Tijdens de maaltijden doen we dat niet, maar als het aan hem ligt eet hij de hele dag door. Hij kan zelf de koelkast open krijgen en wil er steeds weer iets anders uit halen. Gelukkig heeft hij er geen problemen mee dat hij geen flesvoeding meer krijgt. In het rapport dat we gekregen hebben, stond dat hij tussen 5 uur en 6 uur 's morgens zijn eerste fles melk krijgt en daarna om de 3 uur nog één. We vonden het het beste om hier gelijk mee te stoppen, als je eenmaal in dat ritme zit, is het moeilijker om er mee te stoppen. We hebben hem in het begin nog wel één keer 's avonds een fles gegeven voordat hij ging slapen, maar dat doen we ook niet meer, en we kunnen niet merken dat hij hier problemen mee heeft. Hij gaat zonder problemen slapen, maar het duurt altijd wel even voor hij echt zijn ogen dichtdoet en inslaapt.



Dag 18 - maandag 25 april - twee weken Xander en de dierentuin
Even voor zessen is Xander als eerste wakker. Juan slaapt nog behoorlijk door, maar wat wil je ook als je een keer of zeven wakker wordt 's nachts. We doen ook vandaag lekker rustig. Vanmorgen blijven we bij de finca. Finca is de Spaanse benaming voor een klein boerderijtje. Tegenwoordig worden ze meer als gewoon huis of tweede verblijf gebruikt. Villa Sandra is zo'n finca. Om het huis heen staat een groot hek, zoals om alle huizen buiten de dorpen en steden. Achter de finca zit een deur in het hek. Het stuk land wat daar ligt hoort ook nog bij de familie. Er staat van alles, maar voornamelijk koffieplanten. Vanmorgen is er een koffiebonenplukker aan het werk. Deze tijd van het jaar is er een kleine oogst, over een half jaar een grote. Samen met Ruben gaat Gerard ook wat koffiebonen plukken. Als er teveel groene bonen bij zitten, dan gaat de prijs omlaag, dus een beetje zorgvuldigheid kan geen kwaad. Bij het plukken blijkt er nogal wat verschil te zitten in de koffieplanten. Donkerrode, helderrode, oranje/gele; het zijn allemaal rijpe bonen, maar van een ander soort. De ene is ook makkelijker te plukken dan de ander.
Als je alles moet plukken ben je behoorlijk lang bezig, maar een halfuurtje is voor Ruben en Gerard wel genoeg. Met z'n allen steken we schuin de weg over en komen in de echte koffievelden. We zitten hier in het koffiegebied van Colombia. Overal zijn de velden te zien, maar als je er middenin staat, dan pas merk je hoe uitgestrekt het is. De velden zijn immens. Duizenden en duizenden planten op soms zeer gevaarlijke berghellingen. We lopen een stuk door het veld en de uitzichten zijn adembenemend mooi. Gelukkig voor de koffieboeren is de prijs van de bonen de laatste twee of drie jaar ongeveer verdubbeld. De koffieplukkers merken daar (natuurlijk) weinig van. Zij krijgen waarschijnlijk alleen maar de vastgestelde 5% salarisverhoging per jaar.
Juan eet helaas weer niet erg veel, want hij heeft aften op zijn lip. Doordat hij de eerste week bijna niet gegeten heeft, heeft hij waarschijnlijk een beetje vitaminegebrek. Eten is nu behoorlijk pijnlijk voor hem. Vanmiddag willen we naar de dierentuin van Pereira. We leggen Xander daarom vroeg op bed. Na ruim anderhalf uur maken we hem wakker. Dat kunnen we beter maar niet meer doen, want hij is ontroostbaar. In de auto naar de dierentuin valt Juan in slaap. In de dierentuin overvalt ons een enorme regen- en onweersbui. Maar gelukkig duurt die niet al te lang. De dierentuin zelf is niet erg groot en de kooien waar de dieren in leven zijn behoorlijk klein. Door de regen zijn we behoorlijk laat voor het eten en na het eten gaat eerst Xander en daarna Juan direct naar bed.
Vandaag is het op de kop af twee weken dat we Xander voor het eerst in onze armen hebben mogen sluiten. Het lijkt al veel langer. Hij houdt enorm van kusjes geven en knuffelen. Als hij op je arm zit, dan drukt hij zich graag helemaal tegen je aan en moet je het liefst ook je hoofd tegen zijn hoofd leggen. Als je vraagt om een kus, dan krijg je die bijna altijd en krijgt iedereen die in de buurt is er ook nog één. Hoewel hij een taal achterstand zou hebben, kunnen we nergens ontdekken dat hij op andere terreinen ook achter loopt. Hij is gewoon niet voldoende gestimuleerd om te praten. Maar ja, dat is ook niet gek als je een pleegmoeder hebt die bij iedere schreeuw al voor je klaar staat. Dan hoef je verder ook niets te zeggen. Xander is eigenlijk best bijdehand. Hij begrijpt de dingen heel goed en weet ook heel goed te duiden wat hij wil. Hij houdt ook erg van zingen ontdekken we de laatste dagen. Sinds Juan ook weer wat meer zingt zoals thuis, gaat Xander ook geluidjes maken. Helemaal nu ze een klein speelgoed keyboard hebben. We leren hem wat Nederlandse liedjes. Favoriet is 'klap eens in je handjes', maar niets kan op tegen 'zo gaat de molen'. Hij doet alle gebaren mee en probeert de woorden ook te zingen. Hij heeft alleen geen geduld te wachten tot je bij 'zo gaan de wieken' bent. (of ietie ietie ietie, zoals hij zingt). Als hij het liedje wil zingen, dan begint hij al met z'n handen rond te draaien en kijkt of je meedoet. Als dat niet zo is, dan pakt hij je handen en begint daar ook aan te draaien. Hij vindt het echt geweldig en glundert over zijn hele gezicht.



Dag 19 - dinsdag 26 april - attractiepark tweede keus
De plannen zijn groots voor vandaag. We willen naar het Koffiepark (Parque Nacional del Café). Dat ligt vlakbij de woonplaats van de biologische- en pleegmoeder van Juan. Misschien kunnen we een paar vliegen in één klap slaan. Van de biologische moeder hebben we een adres, maar het is de vraag of dat het juiste adres is. Via buren en het telefoonboek blijkt het te kloppen. We weten eigenlijk niet of we nog verder willen gaan. Voor nu in ieder geval even niet, want ze is niet thuis. Dat maakt de keus wat makkelijker.
De volgende stop is het koffiepark. Het is een soort attractiepark met veel informatie over deze streek; de koffiestreek. Helaas horen we van dorpsbewoners vlakbij het park dat het vandaag gesloten is vanwege onderhoudswerkzaamheden. Xander slaapt en weet er niets van, maar Juan had zich enorm verheugd op het treintje in het park. Hij is nauwelijks te troosten. We besluiten naar een ander park te gaan, een soort mega-kinderboerderij. Helaas is het volledig de andere kant op dan de woonplaats van de pleegmoeder van Juan. Dat bezoek moet dan maar een andere keer. De kinderboerderij is leuk opgezet. Het blijkt een goede keus. Vooral Juan vindt het geweldig om geiten en varkens melk te geven uit een fles. Er worden ook een paar shows opgevoerd waar dieren kunstjes uithalen. Wel leuk om te zien, maar soms ook best wel amateuristisch. Helaas is het ontzettend warm en om het hele park te zien is het kilometers lopen in de brandende zon. De jongens eten nauwelijks en raken behoorlijk uitgeput. Onderweg begeeft de buggy het definitief. Gelukkig krijgen we een lift met een chiva naar de uitgang en stappen we snel in de auto terug naar huis. Juan en Xander slapen onmiddellijk. De weg is erg mooi, maar ook erg lang. Onderweg belt de pleegmoeder van Juan om te zeggen dat ze weer is opgeknapt en dat we een keer langs kunnen komen. We maken nog geen afspraak, want we weten niet wanneer we de papieren op de rechtbank moeten tekenen en we weten dus ook niet of we nog tijd hebben. Net als we uitstappen, belt de advocaat. Er is vertraging in de procedure opgetreden. Eén van de personen die zijn goedkeuring moet geven is vervangen en iemand anders moest het dossier overnemen. Donderdag of vrijdag moet één van ons naar Cali om de papieren te tekenen. Daarna moet nog de geboorteakte gewijzigd worden en tenslotte moeten we in Bogotá nog wat dingen regelen.
We hebben vandaag voor Xander nog een boekje gekocht met tekeningen van allerlei voorwerpen met het Spaanse woord eronder. Door het Spaans en het Nederlands tegen hem te zeggen hopen we dat we hem kunnen helpen het Nederlands te leren. Het valt hier in Villa Sandra ook op dat Xander nog weinig zegt, maar dat hij wel alles begrijpt. We hopen dat die taalachterstand uiteindelijk in ons voordeel zal werken doordat hij nu meteen Nederlands kan leren in plaats van de hele woordenschat die hij al zou kunnen hebben weer over boord moet gooien. Maar misschien is het ijdele hoop, dat zal de toekomst moeten leren.



Dag 20 - woensdag 27 april - even rustig aan
Vandaag is een rustige dag. We hebben niets gepland. Gisteren hebben we een lange dag gehad, dus willen we niet weer de hele dag weg. We blijven in de buurt van Villa Sandra. Juan is wat minder vaak Xander aan het duwen. Bij vlagen gaat het heel goed, maar er zijn ook momenten dat hij niet van zijn kleine broertje af kan blijven. Het is volgens ons lang niet altijd dat hij jaloers is, maar hij vindt het ook een leuk spelletje. Xander rent altijd met opgeheven hand boos achter hem aan, en dat is natuurlijk geweldig. Hij vindt het altijd leuk als je achter hem aanrent. Het risico dat je teruggepakt wordt maakt dat spelletje natuurlijk nog spannender.
We gaan nog heel even met de bus naar Santa Rosa om een schoen van Juan weg te brengen zodat die gemaakt kan worden. Voor 1 euro wordt de schoen opgelapt. Morgen kunnen we het ophalen, voor dat geld moeten we maar zien hoe het is geworden. Het belangrijkste is dat hij schoenen heeft om de komende anderhalve week op te lopen. Xander blijft bij iedere straatverkoper die iets te eten aanbiedt staan en probeert een graantje mee te pikken. Als altijd maakt hij dan smak geluidjes en zegt 'mjam, mjam.' Ook nemen we even een kijken bij het plaatselijke brandweerkorps. Juan vindt alles met sirenes geweldig. Hij straalt helemaal als hij in de brandweerauto mag. Het is er één uit Amerika van 1966. Het zit vol met metertjes en knopjes. De wagen is gefinanciëerd door rijke mensen uit Santa Rosa die nu in Amerika wonen. (volgens Ruben betaald met drugsgeld). Het is een mooie wagen om te zien, maar of het allemaal nog werkt is maar de vraag. Er is nog wel een nieuwere wagen, maar die is een stuk kleiner.
Na het eten gaat Xander weer naar bed. Als hij weer wakker is gaan we een weg verderop naar een soort speeltuin met een glijbaan, schommels, wippen en een draaimolen. Tegen een steile helling staat een enorme schommel. Het is een apart gevoel daar op te zitten. Als je naar achteren gaat zit je net boven de grond, maar omdat de helling best steil is, lijkt het of je vliegt als je vooruit gaat. Er is ook een grote vijver. Xander vraagt om de paar minuten of hij er in mag. En als we even iets minder opletten neemt hij bijna een duik.
Aan het eind van de middag belt de advocaat. Morgen kunnen we naar de rechtbank om een handtekening te zetten. Dan is Xander ook juridisch onze zoon! Vervolgens moeten we nog naar de geboorteplaats van Xander om zijn geboorteakte te veranderen. Als we wat rekenen zullen we waarschijnlijk volgende week zaterdag thuis komen. Maar dan lopen we wat op de zaken vooruit. Eerst morgen. We huren een auto, omdat Ruben zijn eigen auto niet vertrouwt voor zo'n lange rit. We doen dat ook omdat we dan op de terugweg de advocaat mee kunnen nemen. Op deze manier kunnen we morgen meteen de geboorteakte laten wijzigen, anders gaat re zeker weer een dag extra over heen.
's Avonds gaan Xander en Juan nog in bad. Ze hebben de grootste lol samen. Vooral als ze elkaar nat gooien. Juan houdt niet zo van nat gegooid te worden, maar wel om nat te gooien. Xander vindt het gelukkig geweldig om bakken water over zich heen te krijgen. Ook vindt hij zingen nog steeds leuk. Hij probeert dan wel mee te zingen op zijn manier. Het is de enige manier waarop hij onze woorden probeert na te bootsen. Als we iets zeggen in het Spaans en dan in het Nederlands komt er geen reactie. Bij het zingen kijkt hij heel intens naar onze mond. Alsof hij wil zien hoe wij de woorden maken om ze vervolgens na te doen. Verder dan wat geluiden komt hij nog niet, maar het is misschien een start.



Dag 21 - donderdag 28 april - ondertekening
Na precies drie weken vanaf het begin van de reis, kunnen we eindelijk op de rechtbank de stukken ondertekenen. De vorige reis waren we op de 21e dag al richting huis. Maar nu dus niet. De dag begint vroeg. Gerard moet om 6 uur uit bed, want om half zeven vertrekt hij met Ruben naar Cali. Monique blijft met de jongens thuis. Om half zeven wordt Juan huilend wakker na een heel onrustige nacht. Hij is ongeveer elk uur wakker geweest. Waarschijnlijk heeft hij gedroomd. Hij heeft het erover dat zijn jeep kapot is en is niet te troosten. Kort daarna wordt Xander ook wakker, want als Juan eenmaal wakker is, begint hij te kletsen en dan slaapt Xander ook niet lang meer. Juan en Xander hebben eerst zeker 3 kwartier een cd-rom op de computer gekeken. Het is een cd-rom over een jongetje en een beer die voor het eerst met het vliegtuig meegaan. Er wordt heel erg duidelijk uitgelegd hoe alles op het vliegveld en in het vliegtuig werkt. Ze zijn er helemaal gek van. Daarna zijn ze samen in bad gegaan. We hebben 2 kleine babybadjes, zodat ze tegelijk in bad kunnen. Gelukkig is hier een douchescherm, want anders moeten we elke keer dweilen. Daarna is het etenstijd. Ze hebben allebei lekker gegeten. 
De gehuurde auto is klein, maar doet het goed. De wegen zijn prima, maar een bergrug neemt natuurlijk extra tijd in beslag en het verkeer in Cali is erg druk. De reis duurt net geen 4 uur. Aangekomen in Cali blijkt het een goede keus te zijn geweest om daar weg te gaan. Om 10 uur is het al bijna 30 graden en erg drukkend. Juan zou dat nooit zo lang uitgehouden hebben. De rechtbank is een lelijke oude flat. Ooit zou het waarschijnlijk wit zijn geweest. De advocaat staat al te wachten. In een klein druk kantoortje moet ze van alles regelen. Ruben en Gerard wachten op een gammel bankje. Het is een komen en gaan van advocaten. Geen idee wat ze allemaal doen. Bij controle van de papieren blijkt de naam van John Alexander twee keer verkeerd gespeld te zijn. Verder blijkt dat één van de personen die de rechterlijke uitspraak moet ondertekenen er niet is. Niemand lijkt te weten waar diegene is. De advocaat gaat er morgen achteraan en zal de stukken dan naar onze contactpersoon in Bogotá sturen, zodat we ze daar op kunnen pikken.
Buiten wil Gerard nog even het gerechtsgebouw filmen. Hoewel hij op een afstandje staat, komt er direct politie aan die zoiets zegt van 'wat denken wij dat wij aan het doen zijn?' (maar dan de Spaanstalige versie natuurlijk). Terwijl Ruben begint uit te leggen wat we aan het doen zijn, pakt Gerard alvast zijn tas met foto- en videospullen in alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De veiligheidsmaatregelen zijn overigens niet voor niets. Drie jaar geleden is iemand van de FARC (de linkse guerrilla’s) verkleed als politieman het parlement van dit departement ingegaan, terwijl hij riep dat het gebouw ontruimd moest worden vanwege een bommelding. Voor het gebouw stond een bus klaar waar iedereen in kon. Toen de bus wegreed was het te laat. De mensen zitten nog steeds op een onbekende plaats vast. De guerrilla’s en drugsbendes bereiden hun acties vaak voor door het filmen van de omgeving waar ze hun acties van plan zijn. Gelukkig is de politieman erg vriendelijk en uiteindelijk is er niets aan de hand. De advocaat wil zo snel mogelijk naar La Unión om de geboorteakte van Xander te wijzigen. Ze is bang dat de registratiekamer anders de deuren heeft gesloten. Dat schijnt hier op ieder willekeurig tijdstip te kunnen. Hoewel ze zegt haast te hebben, blijkt dat nou niet echt uit haar daden.
Het is lekker weer in Sant Rosa, dus de jongens kunnen lekker in de tuin gaan spelen. Ze zijn de hele morgen verder druk met schommelen, glijden en bellenblazen. Ze hebben zich voorbeeldig gedragen. Monique zag er best wel een beetje tegenop om ze in haar eentje allebei de aandacht te geven die ze nodig hebben. Om 12 uur is het etenstijd, maar dat wordt een klein drama. Xander en Juan zijn allebei zo ontzettend moe, dat ze geen hap door hun keel kunnen krijgen. Na het eten eerst Xander maar naar bed gebracht. Maar dat valt niet mee. Juan wil niet alleen in de woonkamer blijven, maar wil bij Monique zijn. Maar hij kan zijn mond niet houden en is aan het huilen van vermoeidheid. Toch wil hij niet gaan slapen. Uiteindelijk valt Xander in slaap. Monique loopt met Juan naar de vrachtauto's, in de hoop dat hij onderweg in slaap zal vallen. Dit doet hij gelukkig ook op de terugweg. Allebei slapen ze ruim 2 uur, waardoor ze weer heerlijk uitgerust wakker worden.
Onderweg van Cali naar La Unión is iedereen druk bezig met de oogst van suiker. Vrachtwagens met vier aanhangers vol suiker is geen uitzondering. Cali is, behalve van het drugskartel, bekend om de suiker. De route naar La Unión is echt prachtig. De plaats zelf stelt niet veel voor. Het is klein, maar in Colombia erg beroemd om de wijn. Er zijn dan ook veel wijngaarden in deze streek. Gelukkig is de registratiekamer nog open en wordt de geboorteakte van Xander met voorrang behandeld. Ondertussen is de lunchtijd al lang voorbij, maar gaan Gerard en Ruben toch maar wat eten zoeken. Om vier uur is alles geregeld en gaat de tocht weer verder.
Van La Unión naar Santa Rosa gaat de weg vanzelf via Cartago: de plaats waar Xander het langst heeft gewoond en waar zijn pleegouders wonen. Ruben en Gerard gaan op zoek naar de bewoners van het huis waar Xander met zijn biologische moeder heeft gewoond. De vrouw is thuis en bevestigd het verhaal zoals het ICBF ons dat verteld heeft. Het is een beetje een asociaal type, maar ze belooft achter een foto van de biologische moeder aan te gaan. Vervolgens gaat de route via het centrum van Cartago naar de pleegmoeder aan de andere kant van de stad. Gerard is vanuit de auto aan het filmen in de wijk waar de pleegmoeder woont. Plotseling staan twee woedend uitziende politieagenten bij de auto. Dit keer geen Spaanstalig 'wat denken we wel dat we hier aan het doen zijn.' Ruben wordt afgeblaft en ondervraagt, terwijl Gerard probeert zijn meest onschuldige gezicht op te zetten. De manier waarop in Cartago met mensen wordt afgerekend is om de betreffende personen en de buurt waarin ze wonen te filmen, om vervolgens de film aan de huurmoordenaar te geven. De rest laat zich raden. De pleegmoeder woont in een nette wijk. Ze zegt dat ze het nooit zou durven om in de wijk te gaan kijken waar de biologische moeder woont. Het is blijkbaar niet de meest veilige buurt. Het huisje waar de pleegmoeder woont is klein, maar netjes. Het heeft een woonkamer, een keuken en drie slaapkamers. Xander sliep bij de pleegouders op de kamer. De pleegmoeder en -vader zijn beide zeker boven de zestig. Ze zorgen al 13 jaar voor verschillende pleegkinderen. Daarnaast hebben ze ook nog een kleindochter in huis die geen ouders meer heeft en een gehandicapte kleinzoon die acht jaar geleden door een grote bus is geschept. Ondertussen is het al donker. Er is geen tijd meer om op zoek te gaan naar het andere waar Cartago om bekend is: het borduurwerk. 
Na het slaapje zijn Monique, Juan en Xander met Stella op de bus gestapt naar Santa Rosa om de schoenen van Juan op te halen, die bij de schoenmaker zijn gebracht. Voor één euro zijn de schoenen echt perfect opgelapt. Als je het weet zie je het, maar anders niet. Met de taxi is het niet ver naar een kleine kinderboerderij met glijbaantjes en schommels. De jongens kunnen zich hier heerlijk uitleven en al hun energie kwijt. Xander en Juan vinden het erg leuk om de konijnen met wat gras te voeren, maar om er te komen moeten ze eerst langs de ganzen, en die zien er erg boos uit. Gelukkig krijgen de beesten kort daarna te eten, zodat ze wat rustiger worden de jongens er toch langs durven. Om kwart voor 6 arriveert de bus weer in Villa Sandra. Na het eten mogen de jongens nog even wachten tot papa thuis komt en daarna gaan ze lekker naar bed.
Onderweg van Cartago naar Santa Rosa is een ongeluk gebeurd. Een vrachtwagen is een lading sportdrank verloren. Wat er dan op een tweebaansweg in Colombia gebeurt, valt eigenlijk niet goed te beschrijven. Het wordt binnen de kortste keren een driebaansweg met boze mensen. Vooral de buschauffeurs maken er een chaos van. Hoe de hulpdiensten ooit bij een ongeluk moeten komen is een raadsel. Om acht uur komen Ruben en Gerard bij Villa Sandra aan. Uiteindelijk is alles geregeld. Maar de jongens kunnen de slaap niet echt vatten, vooral Xander niet. Hij moet veel huilen. Het is al bijna half 10 als ze allebei eindelijk slapen. 



Dag 22 - vrijdag 29 april – souvenirjacht
't Is één van de laatste dagen in Villa Sandra. En in ieder geval de laatste werk dag. We moeten dus geld gaan halen om de rekening te betalen. Dat moeten we in Pereira doen, een grote plaats iets verderop. Omdat we daar nu toch naar toe moeten, willen we ook even langs een grote boekwinkel waar ze Engelstalige fotoboeken over Colombia verkopen. Tegelijkertijd kunnen we in de stad op souvenirjacht. 
Het blijkt dat op de laatste werkdag van de maand de banken halverwege de dag sluiten, omdat ze 's middags blijkbaar rapporten moeten opmaken voor het hoofdkantoor. We gaan dus maar snel. Het plan is om Monique en de jongens bij een soort MacDonalds af te zetten waar ze een ballenbak met glijbaan hebben. Helaas wordt daar onderhoud gepleegd en dus gaan we maar met z'n allen naar de bank. Dat zorgt af en toe nogal voor wat vermaak in de bank, want dat er twee mannetjes rondrennen is natuurlijk niemand gewend. Via verschillende balies en bijna een half uur hebben we het geld. Iets verderop zijn er wat souvenirwinkels. Daar slaan we wat leuke dingetjes in. Daarna is het te laat om nog naar de boekwinkel te gaan, want tussen de middag zijn de winkels van 12 tot 2 gesloten. We gaan eerst maar ergens eten waar er wel een bruikbare ballenbak en glijbaan is. Xander doet al veel meer dan Juan op die leeftijd deed. Xander doet 't gewoon en denkt niet na over de gevaren. Juan is altijd heel voorzichtig geweest. Allebei klimmen ze omhoog naar de glijbaan. Xander kan de laatste tree niet nemen, maar terug kan hij ook niet. Met halsbrekende toeren weten we hem wel boven te krijgen (naar beneden halen is moeilijker). Maar boven aangekomen durven ze allebei eigenlijk niet naar beneden. Uiteindelijk is Gerard naar binnengekropen om ze toch maar weer terug te halen.
Op de terugweg gaan we in Santa Rosa nog even wat boodschappen doen. We zien dat het stadje nog een oud vervallen station heeft. Vroeger waren er wel spoorlijnen in Colombia, maar de spoorwegmaatschappij is failliet gegaan. Wat wil je ook als je je werknemers al na 10 jaar met pensioen kunnen. Overal zijn de spoorlijnen in verval geraakt en vaak zelfs verdwenen. Je ziet alleen nog maar waar het spoor heeft gelegen, omdat op die plaatsen een vlak stuk tegen de bergen is. Als die plaatsen dan ook nog eens bij een stad in de buurt zijn, dan is het daar volgebouwd met krotten. Het zijn de zogenaamde 'invaçiones', Het zijn zeer arme mensen die de grond hebben ingepikt en daar illegaal hebben gebouwd. Het zijn dan ook ideale plekken, want de grond is al voorbewerkt door de spoorweg maatschappij. Je kunt direct gaan bouwen. Alleen nu ontstaat er een probleem. De spoorwegmaatschappij is weer aan het werk. De nieuwe rails worden gelegd op de plaats van de oude. Maar er wonen al ontzettend veel mensen op die plekken. Ze hebben recht opdat stuk grond, omdat ze er al heel lang wonen. De spoorwegmaatschappij moet nu dus mensen die illegaal op de grond van de spoorwegen hebben gebouwd gaan uitkopen. Die mensen moeten op hun beurt dan maar zien waar ze weer kunnen gaan bouwen.
Als we weer terug zijn in Villa Sandra moeten we nog heel wat (laten) bellen. Eerst de advocaat of alles nu is getekend. Dat blijkt het geval te zijn. Morgen gaat het met de koerier naar Bogotá. Dan is onze contactpersoon in Bogotá aan de beurt om te melden dat we er aan komen. Vervolgens het hotel in Bogotá dat we graag een kamer willen tot en met vrijdag. Tot slot bellen we nog met de pleegmoeder van Juan dat we graag morgen langs willen komen. Ze is helemaal bij. Niet veel later is er een hele grote en hevige onweersbui. De stroom valt uit en we zitten de hele avond bij kaarslicht. Vaak wordt in zulke gevallen de elektriciteit met opzet afgesloten omdat door de storm bijvoorbeeld bomen op de elektriciteitsleidingen vallen en er dan gevaarlijke situaties kunnen ontstaan. Tegen bedtijd is er weer licht.



Dag 23 - zaterdag 30 april – attractiepark op herhaling
Koninginnedag in het buitenland. We merken er niet veel van natuurlijk, maar Ruben heeft het oranje shirt aan dat we hem hebben gegeven met 'Netherlands' erop. Ook Gerard heeft iets oranje-achtigs aangedaan. Dat is dan ook alles wat er van het 25-jarige jubileum van koningin Beatrix te merken is.
We hebben een drukke dag voor de boeg. Maar als alles lukt en de jongens meewerken, ook een mooie dag. De planning is om rond 8 uur in de auto te zitten. De route gaat dan eerst naar het ziekenhuis waar Juan geboren is, dan naar de pleegmoeder van Juan om tenslotte rond 12 uur in het 'Koffiepark' aan te komen. De weg is erg rustig en we schieten goed op. Met ruim een uur rijden zijn we bij het ziekenhuis. Juan wil eerst helemaal niet naar het ziekenhuis omdat hij geen prik wil, maar als we zeggen dat er ook ziekenauto's zijn is het geen enkel probleem meer. Er staan zelfs twee nieuwe ambulances voor de deur. Een klein deel van het ziekenhuis is ietsjes opgeknapt en heeft een nieuw kleurtje gekregen. Maar verder ziet het  gebouw er oud, vervallen en vies uit aan de buitenkant. Er steekt bijvoorbeeld heel wat betonvlechtwerk uit de voorgevel. Ruben gaat praten met de portier van het ziekenhuis. Wij blijven netjes wachten. Na een minuut of 10 is het geregeld. Eén van ons mag naar binnen. Monique blijft buiten met de jongens. Gerard krijgt samen met Ruben een rondleiding door de kraamafdeling van het ziekenhuis. Zelfs Ruben is onder de indruk. Het is er schoon, netjes, rustig en het ziet er goed uitgerust uit, met uitzondering van de bedden waar de moeders na de bevalling op komen te liggen. De muren van de kinderafdeling zijn beschilderd met allerlei tekenfilmfiguren. Ook is er een kamer met veel speelgoed. Omdat Juan een tijdje in een couveuse heeft gelegen, kijken we ook nog even op die afdeling. Ook hier ziet alles er verzorgd uit en zijn de couveuses ook prima (voor zover wij dat kunnen beoordelen natuurlijk). We mogen zien wat we willen en krijgen alle tijd. De jongens hebben buiten een plekje gevonden waar ze heerlijk kunnen rennen en willen eigenlijk nog niet weg. 
De volgende stop op de route is de pleegmoeder van Juan. We hebben hem verteld dat we naar een lieve mevrouw gaan die voor hem gezorgd heeft toen hij in Colombia was. Maar ook hier wil Juan eigenlijk niet naar toe. Aan zijn reacties te merken denken we dat hij bang is dat hij daar weer moet blijven. Eenmaal daar aangekomen gaat het helemaal goed. Er zijn nog drie pleegkinderen. Soms zijn er wel vijf pleegkinderen tegelijkertijd. Er is dus genoeg speelgoed om mee te spelen. Als er een bootje en een loopfiets gehaald worden, zijn de jongens na zo'n driekwartier niet meer weg te krijgen. Maar toch blijft Juan al die tijd een beetje bang, hij blijft het liefst buiten spelen voor de deur en binnen het hek. Als zijn luier moet worden verwisseld moet dat ook maar buiten. Ook de moeder van de pleegmoeder komt nog even langs, want die helpt altijd met de pleegkinderen. Ook zijn de twee biologische zonen van de pleegmoeder thuis. Haar man is aan het werk. We nemen foto's van iedereen en drinken nog wat koffie.
Tegen twaalf uur zijn we inderdaad in het Koffiepark. Het is een attractie park rond het thema Koffie. We zijn tenslotte in het hartje van het koffiegebied van het koffieland Colombia. Er zijn wat museumachtige vertrekken over koffie er zijn wat huisjes en een dorpje nagebouwd die typisch zijn voor het koffiegebied. Dit alles wordt afgewisseld met een kabelbaan, trein en allerlei attracties zoals draaimolens, een achtbaan een waterbaan en noem maar op. Voor we het weten is het al laat in de middag. We hebben allemaal genoten, maar gezien de tijd moeten we echt weer terug. We kopen nog maar wat souvenirs en stappen in de auto. Voor ons zit een enorme onweersbui. Maar we rijden er blijkbaar net langs. Terwijl Juan lang slaapt en Xander maar eventjes, kijken wij naar enorme bliksemschichten. Om zeven uur zijn we weer thuis. Na het eten gaan de jongens direct één voor één naar bed. We zijn allemaal uitgeteld, maar hebben een heel mooie dag gehad. Juan en Xander hebben nauwelijks elkaar dwarsgezeten en dat zegt al genoeg. Na vandaag hebben we alles gedaan wat we wilden doen in deze regio. Wat dat betreft kunnen we nu weg. Morgen nog even een rustige dag en maandag beginnen we aan het eerste deel van de weg naar huis.


Dag 24 - zondag 1 mei - laatste dag Villa Sandra
De laatste dag in Santa Rosa. Het afscheid van Colombia komt wel heel dichtbij zo. Aan de ene kant zijn we natuurlijk blij dat we een deel van de procedure achter ons kunnen laten, aan de andere kant laten we ook de geboortegrond van Juan en Xander achter ons. Een dubbel gevoel.
Het is vanmorgen lekker weer. De zon schijnt en het lijkt behoorlijk warm te worden. Ruben maakt het zwembadje schoon en laat er schoon water in stromen. De jongens genieten weer volop. Ze kunnen lekker spelen met wat plastic vrachtauto's die we hebben gekocht. Voor we het weten is de ochtend om. 
Monique heeft nog wat vermicellisoep meegenomen uit Nederland. We eten er lekker van met z'n allen. Na het eten gaat Xander weer naar bed. Juan is ook moe, maar hij weet niet zo goed raad met zichzelf. Uiteindelijk gaat hij toch naar bed. Als hij net even slaapt, wordt hij huilend wakker en moet overgeven. Na drie keer is hij echt helemaal leeg en is hij uitgeput, lusteloos en ziekig. Hij heeft geen koorts, we hopen dat hij niet echt ziek wordt. De rest van de middag ligt hij op bed of op de bank. Xander is lekker rustig aan het rommelen met van alles en nog wat. Hij kan heel goed zelf spelen. Het grappige is dat hij net als Juan ook op de grond ligt om met dingen te spelen. Hij vindt het erg leuk om dingen ergens in te doen en weer uit te halen. Het meest favoriete zijn toch auto's, vooral als er deuren enzo open en dicht kunnen. Hij is wel snel driftig, als hij iets niet snel genoeg krijgt of iets niet naar z'n zin is dan schreeuw hij het uit. Verder is het ook een ontzettende boef. Hij heeft de grootste lol als hij iets doet (of wil gaan doen) wat niet mag. Het lijkt ook alsof hij al steeds meer Nederlands begrijpt. Vanmiddag lig hij in de hangmat. Hij ligt zo diep dat je hem bijna niet ziet. Als je dan in het Nederlands zegt 'waar is Xander nou?' dan duwt hij de hangmat wijder open en straalt je tegemoet.
Xander vindt Nederlandse kost gelukkig ook lekker. Vanavond hebben we Nederlandse tomatensoep gemaakt. Na 3 borden soep heeft hij eigenlijk nog niet genoeg en likt zijn bord helemaal uit. Tijdens en na het eten gaat het wel weer wat beter met Juan, maar als hij iets in zijn maag krijgt gooit hij het er direct weer uit. Hopelijk helpt een goede nacht slapen.



Dag 25 - maandag 2 mei - terug naar Bogotá
Als we dachten dat de nachten waarin Juan ieder uur even wakker werd zwaar waren, dan was dat ook zo. Maar het kan dus nog erger. We hebben hooguit 3 uur geslapen vannacht. Juan geeft steeds over. Hij heeft veel dorst, maar zijn maag houdt helemaal niets binnen. Af en toe weet hij niet waar hij het zoeken moet en weet hij met zichzelf geen raad. Het is heel zielig om te zien, maar je kunt er zo weinig aan doen. Om drie uur slapen we een uurtje vanaf vijf uur kunnen we ook slapen. Helaas moeten we er om zeven uur echt uit, want we moeten de laatste dingen nog pakken. Het is wel de vraag of alles in de auto gaat passen. Het gaat ietsjes beter met Juan nu hij ook een beetje geslapen heeft. Maar hij is nog steeds erg slap en witjes. Tijdens het eten ligt hij op de bank en Stella zingt wat liedjes voor hem. Xander is ondertussen weer lekker de jam van zijn brood aan het likken.
Voor negenen vertrekken we naar het vliegveld. Het is wat vroeg, maar we hebben niets meer te doen. We nemen afscheid van Stella en Alicia. Juan noemt haar de oma van Pequita. (Pequita is de poes). Onderweg gaat het weer wat minder met Juan. Xander zit heerlijk om zich heen te kijken in de auto. Op het vliegveld gaat Juan op twee stoelen liggen. Niet veel later geeft hij voor de zoveelste keer over. Gelukkig valt hij daarna in slaap. We wachten zo lang mogelijk met instappen zodat hij zoveel mogelijk slaap krijgt. Xander is heerlijk aan het rennen in de vertrekhal en zit in allerlei mechanische autootjes en vliegtuigen. Uiteindelijk stappen we als één van de laatsten in. Om met een vliegtuig mee te mogen moet je altijd je paspoort laten zien. Voor Xander hebben we die nog niet. Een kopie van zijn nieuwe geboortebewijs doet dienst als identiteitsbewijs. Er wordt wat moeilijk gedaan bij de beveiliging maar we kunnen door. In het vliegtuig wordt 't Juan wat teveel. Hij wil niet meer en zit voor het opstijgen alleen maar te huilen. Gelukkig heeft Ruben even snel een briefje geschreven om uit te leggen aan de stewardessen dat Juan ziek is en af en toe overgeeft en of ze extra voor hem willen zorgen. Er worden meteen kussentjes gehaald en water en extra zakjes om het overgeven in op te vangen. Gelukkig hebben we maar één zakje nodig. Juan is verder behoorlijk rustig in het vliegtuig. Om één uur zijn we in het hotel. Gerard gaat met Xander eten en Juan wil graag in bad, dus blijft Monique bij hem. Na het eten kleedt Gerard Xander op het bed uit om in bad te gaan. Plotseling geeft ook Xander over zodat het badlaken waar hij op ligt en een deel van het bed helemaal onder zitten. Niet veel later zegt Juan dat hij honger heeft, dus regelen we wat brood voor hem. Hij eet een paar hapjes en het blijft binnen. Daarna gaan we met z'n allen naar bed. Als we weer wakker zijn doen we wat boodschappen en dan is het alweer etenstijd.
In Bogotá regent het al een paar dagen en het zal de komende weken nog wel zo blijven ook. Gelukkig hebben wij de afgelopen drie weken over het algemeen heel goed weer gehad. Zo nu en dan was er een stevige bui, maar dan vooral 's nachts. Hier zijn vandaag in ieder geval de stevige buien ook overdag. Als het weer hier zo blijft, dan is het maar gelukkig dat we hier maar een paar dagen hoeven te blijven.



Dag 26 - dinsdag 3 mei - papierboel
De nacht verloopt goed. We kunnen eindelijk weer redelijk goed slapen. 's Morgens zijn we allemaal nog wel een beetje slap. Om even over negenen staat onze contactpersoon in Bogotá op de stoep. Hij heet Walter en regelt voor ons alles wat hier geregeld moet worden met betrekking tot de adoptie. Gerard en Xander gaan met hem mee om de nodige papieren voor elkaar te krijgen. Eerst moeten er een stapel papieren uit Cali gelegaliseerd en van apostilles voorzien worden. Dat is eigenlijk niet meer dan een paar officiële stempels waar je een hoop geld voor moet betalen. Hoewel er nog zo'n 50 wachtenden eerder aan de beurt zijn, gaat het volgens Walter prima. Soms zit hij drie uur te wachten in deze zaal. Maar uiteindelijk kunnen dan toch de papieren ingeleverd worden. Vervolgens moeten er een paar kopietjes gemaakt worden en mag Xander poseren voor een paar pasfoto's. Dat gaat opmerkelijk goed. Hij staat breed lachend op de foto. Hiermee gewapend kan het paspoort gemaakt worden. Ook hier weer een deprimerende grijze zaal met ontzettend veel stoelen en veel wachtende mensen. Er worden wat foutjes gemaakt in onze namen, maar verder gaat het hier ook vrij soepel. Xander is alleen niet zo'n erg goede wachter. Hij loopt overal naar toe om dingen te ontdekken en als er een gaatje te vinden is of een deur heel even open staat is hij weg. Als je achter hem aankomt en hem weer ophaalt heeft hij de grootste lol. Soms zwaait hij zelfs eerst gedag voor hij probeert te ontsnappen. De volgende stap levert helaas wel wat problemen op. Blijkbaar is de juiste persoon op het hoofdkantoor van het ICBF er niet. Het gaat dus niet lukken om de papieren ook daar te tekenen. Dat betekent dat het vandaag ook niet gaat lukken om een visum voor Xander te regelen omdat de ambassade 's middags gesloten is voor visa aanvragen.
Monique gaat met Juan richting een MacDonalds. Daar zijn glijbanen en kruiptunnels te vinden. Iets wat Juan nogal gemist heeft de afgelopen tijd. Hij heeft het er bijna iedere dag over gehad dat hij naar de Milkshakewinkel wil, zoals hij dat noemt, om te glijden in een tunnelglijbaan. Na een bezoekje aan de MacDonalds zijn Juan en Monique naar een parkje gegaan met allerlei speeltoestellen. De vorige keer toen we in Bogotá waren, was het parkje afgesloten, omdat ze het aan het vernieuwen waren. Nu is het helemaal klaar. Het is erg mooi geworden. Juan heeft hier ook heerlijk gespeeld. Onder het spelen is hij een meisje tegengekomen dat ook Nederlands spreekt. Dat verwacht je niet. Juan heeft een hele poos met het meisje gespeeld en Monique met haar vader gepraat.  Die werkt voor buitenlandse zaken en is op oriëntatiereis in Bogotá, omdat hij later dit jaar hier gaat werken. 
Omdat het haar van Juan behoorlijk lang is wilde Monique met hem naar een kapper. In eerste instantie wilde Juan ook wel, maar toen hij eenmaal in de kapperszaak was, verdween de wil meteen als sneeuw voor de zon. 
Om half twaalf zijn we allemaal weer in het hotel. Xander gaat na het eten slapen. Hoewel Juan erg moe is en zegt dat hij wil slapen, doet hij het niet. De rest van de middag brengen we door met wachten op nieuws van het ICBF. Tegen zes uur komt Walter bij het hotel. Hij heeft geen contact gekregen. Hij hoopt morgenochtend zowel bij het ICBF terecht te kunnen als bij de ambassade. Met de Colombiaanse tak van Woord en Daad spreken we af om donderdag onze drie financiële adoptiekinderen te ontmoeten. Het plan is om eerst met ze te gaan eten bij een MacDonalds, dan naar een speelgoedwinkel en naar een attractiepark. Tenminste als het weer het toelaat. Vandaag breekt er vanaf een uur of vier een enorme regenbui los, en die is ook vanavond niet meer opgehouden. Dat schijnt de afgelopen dagen steeds zo te zijn geweest. Mooi weer in de ochtend, regen in de middag.



Dag 27 - woensdag 4 mei - wachten op de laatste handtekening
De dag begint mooi. De zon schijnt en het is helder weer. We verwachten ieder moment een telefoontje te krijgen van Walter dat we naar het ICBF kunnen om daar de laatste papieren te tekenen. Maar het telefoontje komt maar niet. Ook komt er geen telefoontje dat het vandaag niet kan. We blijven de hele ochtend in het hotel tevergeefs wachten. Nadat we Walter zelf maar hebben gebeld, blijkt het deze morgen niet te gaan lukken. Dat hadden we graag eerder van hem willen horen, want dan hadden we de stad kunnen gaan bekijken. Walter zal aan het begin van de middag nog een keer met het ICBF bellen. Voor de zekerheid spreken we af dat Walter in ieder geval terug belt, ook als het antwoord negatief is. Anders zitten we ook de hele middag nutteloos te wachten. We gaan het kleine beetje dat van de ochtend over is maar doorbrengen bij de MacDonalds. De jongens vinden het allebei prachtig in het klimtoestel met glijbaan. Gerard gaat met Xander wat eerder terug omdat we nog steeds op nieuws van het ICBF wachten. Monique en Juan blijven wat langer spelen. Op de terugweg is er een kinderkapper met autostoelen. Dat vindt Juan geweldig. Hij blijft rustig in de stoel zitten terwijl de kapper hem met een tondeuse te lijf gaat. Het eindresultaat valt uiteindelijk helemaal niet tegen. Een stevige Colombiaanse scheiding en kuifje. Dat schijnt de mode te zijn voor kinderen hier. Het ziet er best leuk uit. En dat voor net 3 euro.
Direct na het eten krijgen we het lang verwachtte telefoontje. Vanmiddag gaat het niet lukken om de papieren te regelen, maar morgenochtend om 8 uur wordt Gerard opgehaald bij het hotel. Hopelijk lukt het om op tijd terug te zijn voor de afspraak met de financiële adoptiekinderen. Het telefoontje betekent ook dat we de rest van de middag vrij hebben om te doen wat we willen. We laten een taxi bellen met een chauffeur die ook Engels spreekt. Hij kan de hele middag bij ons blijven en dat kost maar 4 euro 50 per uur! We gaan eerst naar Montseratte. Dat is een kerk en bedevaartsoort op een berg aan de rand van Bogotá. Vanaf die plek heb je een mooi uitzicht over de stad. Bogotá is, net als de meeste hoofdsteden in ontwikkelingslanden, een grote stad. Het heeft ongeveer 8 tot 9 miljoen inwoners. De kabelbaan naar Montseratte is kapot, maar het treintje rijdt wel. Voor Juan is dat echt geweldig, want het is een trein die steil omhoog gaat en ook nog eens door een tunnel. Hij kan zijn geluk niet op. Xander is een ander verhaal. We denken dat hij een klein beetje hoogte vrees heeft. Hoewel hij geen probleem heeft met glijbanen enzo, hebben we al een paar keer gemerkt dat hij wel bang wordt als iets behoorlijk steil is.
De lucht betrekt behoorlijk als we op de berg zijn. Links schijnt de zon nog op de stad, maar rechts regent het al. We vragen de taxichauffeur dan ook maar om ons wat rond te rijden, in plaats van ons weer ergens af te zetten. We maken nog wel even een stop bij wat souvenirwinkels. Het zijn behoorlijk gespecialiseerde winkels, want je kunt er bijvoorbeeld kijken naar het bewerken van Colombiaanse edelstenen en goud. De prijzen zijn dan ook behoorlijk hoog. Een replica van een oud indianenbeeld dat we eerder ergens gekocht hebben kost hier 3 tot 4 keer zoveel. De rondrit gaat verder door de wijk La Candelaria. Dit is de historische wijk van Bogotá met veel koloniale huizen en kerken. Het is erg mooi. Maar vanwege het tijdstip (het is spitsuur) zijn er in dit deel van de stad wegen gesloten of in eenrichtingsverkeer veranderd. We kunnen helaas niet alles zien. Vanuit deze wijk gaan we weer richting het hotel. De lucht is ondertussen bijna zwart. We krijgen een enorme regen en onweersbui. Zelfs de taxichauffeur zegt dat hij zo'n bui nog nooit heeft meegemaakt. Het water stroomt met golven over de straat en spat uiteen als het een paaltje of auto tegenkomt. Het onweer is ook erg hevig en erg dichtbij. Van de taxi naar het hotel is het tien meter lopen, maar van zo'n klein stukje kan je nog behoorlijk doorweekt raken. Gelukkig staat er iemand van het hotel klaar met een paraplu, zodat we toch nog droog in het hotel aankomen. Het avondeten gaat erg goed. Vanmiddag hebben we voor allebei de jongens een kinderstoel geregeld, en nu gaat het met eten veel beter. Ze kunnen niet van hun stoel af en proberen het niet eens meer. Ze hebben nu tijd om te eten. Voor we die stoelen hadden konden ze te makkelijk van tafel en richting de speelkamer. Juan heeft sinds we hier zijn eindelijk weer redelijk voldoende gegeten. 



Dag 28 - donderdag 5 mei - financiële adoptie
Vanmorgen moeten we de laatste handtekeningen zetten en het Nederlandse noodpaspoort regelen, anders kunnen we morgen niet vliegen en zijn we zaterdag niet thuis. Met hemelvaartsdag hebben ze in Colombia geen vrij. Ze hebben de vrije dag doorgeschoven naar maandag, zodat er een lang wekend ontstaat. Voor acht uur staat Walter al op de stoep om Gerard mee te nemen. Bij het hoofdkantoor van het ICBF moeten wat papieren voorzien worden van stempels, stickers en een handtekening. Het duurt hooguit 5 minuten, dus waarom het de afgelopen dagen niet geregeld kon worden blijft een raadsel. Voor die 5 minuten werk zijn Walter en Gerard wel een uur onderweg. Niet omdat het zo ontzettend ver weg is, maar het is druk en een chaos op de weg. De een snijdt de ander af en de volgende drukt zijn auto er weer tussen. Het valt op dat niemand er zich hier druk over maakt. Er wordt een keer op de claxon gedrukt als er een botsing dreigt, maar verder rijdt iedereen gewoon door.
Na het ICBF moet Xander mee naar de ambassade. We hebben voor hem een noodpaspoort nodig. Blijkbaar is de regelgeving veranderd, want voor Juan was er alleen maar een visum nodig. Als het meezit, is het paspoort vanmiddag klaar, anders morgenochtend. Het laatste wat we nog moeten doen is de vlucht bevestigen voor morgen, anders staan we op het vliegveld en kunnen we nog niets. Omdat het reisbureau in Nederland niet te bereiken is vanwege Hemelvaart laten we de vlucht Bogotá naar Parijs hier maar vast bevestigen.
Vanmiddag worden we opgehaald door CDA, de partnerorganisatie in Colombia van Woord en Daad. We willen onze drie financiële adoptiekinderen een leuke middag bezorgen.  We zijn met drie begeleiders, Jeimy (10), Brandon (6), Maira (6) en wij vieren. Een drukke boel in het personenbusje. Onderweg zien we het eerste echte ongeluk: een bus is omgeslagen onder een viaduct. Het is ons een raadsel dat we niet meer ongelukken hebben gezien in de afgelopen vier weken. Onze eerste stop is bij een MacDonalds. De Happy Meals zijn een echte traktatie. Vooral de kadootjes die erbij zitten vallen in goede aarde bij Brandon en Maira. De klimtoren met glijbaan wordt volop gebruikt en de ijsjes worden in de toren opgegeten. Ze bewaren alles, zelfs het doosje waar de Happy Meal in heeft gezeten. Naast de MacDonalds is een speelgoedwinkel, daar gaan we ook nog even langs. De drie mogen tot een bepaald bedrag uitzoeken wat ze willen. De oogst is een teddybeer, een barbiepop en één of andere superheld. Maira geeft de teddybeer meteen de naam Sebastián.
Maira is een lief meisje en kan behoorlijk ontdeugend zijn. Ze is ook heel spontaan. Als ze iets leuk vindt ratelt ze in het Spaans tegen ons. Ze wil later dokter worden. Brandon is een jongetje die best wel stoer wil zijn, maar hij kan ook leuk spelen met Maira en met Juan. Brandon heeft bedacht dat hij architect gaat worden. Jeimy is een rustig, verlegen en teruggetrokken meisje. Zij wil psycholoog worden. We hopen dat het beetje dat wij bij kunnen dragen in ieder geval zal leiden dat ze een behoorlijk bestaan kunnen opbouwen. En heel misschien dat ze op één of andere manier verder kunnen leren na de basisschool.
We stappen weer in het busje en we gaan naar een pretpark. Het is een leuk park, aan de rand van Bogotá. Iedereen vermaakt zich prima. Er zijn verschillende attracties, van een carrousel tot een achtbaan. We blijven daar zo'n anderhalf uur. Het is dan te laat om nog naar de school van de drie te gaan. Het zou wel leuk zijn om er te gaan kijken, want het is enorm gegroeid sinds de vorige keer dat we er geweest zijn. Er zijn nu meer dan duizend leerlingen, die onderwijs, eten, kleding en (als het nodig is) medische zorg krijgen
Juan en Xander zijn ontzettend moe. Als we richting het hotel rijden vallen ook Maira en Brandon bijna in slaap. Maira is blijkbaar zo blij dat ze een keer bij een MacDonalds heeft gegeten, dat ze wat bewaard heeft. Uit het Happy Meal doosje haalt ze nog een paar patatjes en wat mayonaise. Brandon gebruikt zijn nieuwe superheldpop als kussen. Als we uitstappen bedankt Jeimy ons uitvoerig. Ze weet zelfs nog dat we ruim twee jaar geleden ook bij haar zijn geweest.
Aan het eind van de middag lopen we nog even een rondje en slaan de laatste paar dingen in. Morgen is daar misschien geen tijd meer voor. Om 14.00uur zullen we worden opgehaald. Op he tvliegveld moeten we dan nog wat formaliteiten afhandelen. Gelukkig hebben we een nachtvlucht, dan kunnen in ieder geval de jongens wat slapen en uitgerust op Schiphol aankomen.



Dag 29 en 30 - vrijdag 6 mei en zaterdag 7 mei - naar huis
Vandaag is het onze laatste dag in Colombia. We zijn blij dat we na 4 weken naar huis kunnen, maar we realiseren ons ook dat dit het laatste is dat we van Colombia zullen zien voor een lange tijd. We weten niet wanneer we weer in dit prachtige land zullen komen. Het eerste deel van de ochtend brengen we door met het inpakken van de laatste dingen. Drie grote koffers en een plunjezak. En dan natuurlijk ook nog 4 stuks handbagage en de laptop. Dat kan nog een probleem worden, want in Bogotá zijn er geen karretjes op het vliegveld. We moeten dus ruim 3 uur al het spul ronddragen en als het tegen zit ook nog met Juan en Xander op onze armen. Als alles is ingepakt en de rekening betaald, gaan we nog een laatste keer naar de MacDonalds. De jongens kunnen weer hun energie kwijt met klimmen en glijden. Ineens vinden de jongens kipnuggets blijkbaar lekker. Onderweg terug naar het hotel hebben ze allebei genoten van een HappyMeal. We hebben geregeld dat we wat eerder kunnen eten dan de standaard tijd, zodat we in ieder geval op tijd klaar zijn als Walter ons komt halen. Het blijkt een goed idee te zijn, want hij komt al om half twee. In Bogotá moet je voor internationale vluchten 3 uur van te voren inchecken. En voor die tijd moeten er nog allerlei papieren op het vliegveld geregeld worden. Geen overbodige luxe dus om vroeg te vertrekken. Als we het hotel verlaten is Xander uitgebreider dan anders aan het zwaaien en hij staat op het punt te gaan huilen. Het is alsof hij weet dat hij afscheid moet nemen van zijn geboorteland.
Op het vliegveld staan altijd rijen kruiers die voor een paar euro al de koffers meesjouwen. Eigenlijk is het min of meer een verplicht nummer om dat te doen, maar tegelijkertijd is het ook wel erg makkelijk. De plunjezak laten we helemaal inpakken. De zak wil wel eens opengaan en er is makkelijk wat in te stoppen, dus nemen we het zekere voor het onzekere. Gerard sluit aan in de rij om in te checken. Er moet nog belastingen betaald worden en er is natuurlijk nog een veiligheidscontrole. Monique heeft ondertussen de handen vol aan Juan en Xander. En dan te bedenken dat we nog een paar uur moeten voor we in het vliegtuig zitten. Na het inchecken gaan we na de douane. Hier hebben we op de vorige reis zeker een uur moeten wachten. Nu is er gelukkig bijna niemand en het papierwerk is vrij snel gedaan. We kunnen verder naar de tax free winkels. We gaan eerst even wat eten (snoepen) en drinken. Daarmee klaart de lucht bij de jongens al een heel eind op. Juan heeft ook nog eens een autootje in een souvenirwinkeltje gezien en als we ze allebei een autootje geven is de wachttijd snel om. Hoewel ze op het laatst toch nog een beetje onenigheid krijgen: we hadden al precies dezelfde auto gekocht voor allebei, alleen hadden we een gele en een rode. En ze willen allebei de gele hebben. Bij de winkels kopen we nog een paar kleine en laatste souvenirs en dan gaan we door de bagagecontrole. We worden wel een paar keer gecontroleerd en zelfs gefouilleerd. Gelukkig worden we er niet uit gepikt om al onze handbagage open te maken. 
Als we eenmaal bij het vliegtuig aankomen is het precies tijd om in te stappen. We hebben vier stoelen naast elkaar. Het lijkt eerst alsof er nog wel plaats over is in het vliegtuig, maar naar mate de tijd verstrijkt blijkt het vliegtuig helemaal vol te lopen. Hier en daar is nog net één plaatsje open. Xander slaapt al in het vliegtuig voor we te eten krijgen. Juan is lekker aan het eten van het vliegtuigvoer. Waarschijnlijk niet omdat het zo ontzettend lekker was, maar omdat het erg interessant is dat een stewardess eten komt brengen in een vliegtuig. De stewards en stewardessen op deze vlucht zijn heel wat beter dan op de heenweg. Deze bemanning is vriendelijk en spreekt (behoorlijk) goed engels. Een tijdje na het eten valt ook Juan in slaap. Maar ze slapen allebei wat onrustig, omdat zittend slapen nu eenmaal niet lekker is. We leggen Xander voor ons op de grond en Juan op twee stoelen, zodat ze allebei languit kunnen liggen. Juan wordt ineens helemaal overstuur wakker en moet lang en hard huilen: hij wil naar huis en naar bed omdat hij zo moe is. Xander wordt er ook wakker van en we halen hem maar weer omhoog voordat hij zijn hoofd stoot tegen de stoelen. Gelukkig is er naast ons iemand van plaats veranderd, zodat er twee stoelen naast elkaar vrij zijn gekomen. Nu kunnen Juan en Xander allebei languit op twee stoelen liggen. Xander woelt altijd nogal in z'n slaap en dat is in het vliegtuig niet anders. Als we zelf even wat dommelen, valt hij ineens van de stoelen op de grond. De rest van de nacht verloopt soepel. 's Ochtends krijgen we nog een ontbijt. Hoewel Xander nergens meer van wakker is geworden, wordt hij (natuurlijk) wel wakker van het eten.
Iets te laat komen we aan op het vliegveld van Parijs. We moeten met de bus naar de andere kant van het vliegveld. Daar aangekomen merkt Monique dat we het heuptasje met veel geld in het vliegtuig hebben laten liggen. Er is een infobalie van AirFrance en een vriendelijke medewerkster regelt dat er iemand in het toestel gaat kijken. Uiteindelijk wordt het heuptasje gevonden, maar Gerard heeft nog maar een halfuur om het tasje aan het andere eind van het vliegveld op te halen. Als hij uiteindelijk terug is aan de goede kant van het vliegveld, moeten we nog langs de bagagecontrole en dergelijke. We zijn net op tijd bij het vliegtuig om niet omgeroepen te worden. Met ruim een halfuur vliegen roept de piloot om dat we boven Nederland zijn. Als Monique dat aan Juan vertelt, zegt hij: 'dan heb ik nu eindelijk een broertje.'
Op schiphol kleden we ons nog even om, zodat we schone frisse kleding aan hebben als we iedereen ontmoeten. En vooral: warmere kleding. Het is in Nederland 12 graden! Achter de bagagecontrole staat de familie en wat vrienden te wachten . Het is een hartelijk onthaal. De eerste momenten zijn even iets te veel van het goede voor Xander en hij begint bijna te huilen en is erg verlegen. Hij kruipt heel dicht tegen Monique aan. Als iedereen een eerste blik op Xander heeft kunnen werpen, gaan we thuis met z'n allen nog wat koffiedrinken. Xander wil direct door naar de achtertuin waar een glijbaan staat. Maar als dat even niet mag, stevent meteen af op de hoek waar een grote mand met speelgoed staat. Hij trekt zich van niemand wat aan en gaat rustig zitten spelen.